Ο νέος λιμός (της δημοσιογραφικής εντιμότητας)

Είναι μάλλον αχρείαστη η επεξήγηση καθώς οι πάντες τις τελευταίες μέρες έχουν δει αυτή την συγκλονιστική φωτογραφία η οποία παρουσιάζει τον Ζακάρια αλ Μουτάουγακ, ένα αποστεωμένο βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του να αργοπεθαίνει από πείνα. Η ιστορία βγήκε από τους New York Times και προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή. Όποιος δε εντός η εκτός Ισραήλ ψέλλισε την όποια επιφύλαξη αντιμετωπίστηκε περίπου ως εγκληματίας.

Το θέμα είναι πως η ιστορία αυτή δεν ήταν η πρώτη. Και μάλλον δεν θα είναι ούτε η τελευταία. 

Ο πόλεμος της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης είναι συχνά πολύ ισχυρότερος από τον φυσικό πόλεμο, ο δε Πόλεμος στη Γάζα έχει υπενθυμίσει το πόσα μπορεί να κάνει ως όπλο το ψέμα, Την ώρα που ο αντισημιτισμός έχει φτάσει σε επίπεδα υστερίας παγκοσμίως, το ζήτημα δεν είναι εάν κάποιος βλέπει ή δεν βλέπει την καταστροφή που έχει επέλθει στη Γάζα και τις συνέπειές της. Όποιος γυρεύει λουλούδια στα πεδία των μαχών, είτε έχει προβληματική αντίληψη είτε ενέχει κάποια πρόθεση αυτή του η τακτική.

Και ειδικά εάν μιλάμε για το Ισραήλ, είναι η προσπάθεια να παρουσιαστεί η χώρα αλλά και συλλήβδην οι Εβραίοι παγκοσμίως ως ένα είδος κακών, σατανικών ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να ξεκάνουν τους Παλαιστίνιους λόγω αυτής ακριβώς της ρατσιστικής, της ξεκάθαρα αντισημιτικής προσέγγισης.

Με κανέναν άλλο λαό δεν διανοήθηκε ποτέ κανείς να κάνει αυτό που (πάλι) γίνεται με τους Εβραίους. Διότι ένα είναι να λες ότι γίνεται ένας πόλεμος, ως συνέπεια μιας σφαγής 1,200 ανθρώπων την οποία κανένας λαός δεν θα ανεχόταν και η οποία ήρθε μετά από 15 χρόνια αδιαφορίας του έξω κόσμου για την ισλαμιστική τρομοκρατίας εις βάρος των Εβραίων και των Ισραηλινών, ασχέτως εάν δεν το λες συνήθως ούτε αυτό και άλλο είναι ο συστηματικός απανθρωπισμός μιας κοινωνίας η οποία κάθε άλλο παρά έτσι είναι. Δεν είναι δύσκολο να το δει οποίος θέλει. Απλώς δεν το θέλουν οι πλείστοι.

Και υπάρχουν πολιτικές και άλλες εξηγήσεις για αυτό.

Μιας κοινωνίας η οποία πρωτοπορεί στην έρευνα και τις επιστήμες, στα γράμματα και στις τέχνες, είναι η μοναδική ελεύθερη στη Μέση Ανατολή με δικαιώματα για όλους. Αν και ναι, υπάρχει θέμα για τους Άραβες μη υπηκόους της (οι Άραβες υπήκοοί της είναι το 20% των Ισραηλινών). Όπως και όσα συνεπεία της απαρέγκλιτης προσήλωσής τους στην καταστροφή του Ισραήλ δημιουργούν, ακόμα και με την τυφλή βία της τρομοκρατίας και τους πολέμους που ξεκινούν και χάνου.

Σίγουρο είναι πως οι Ισραηλινοί δεν σκοτώνουν για πλάκα, ειδικά σε έναν πόλεμο με τη χαμηλότερη αναλογία αμάχων νεκρών έναντι μαχόμενων στα χρονικά. Ούτε και υπήρξε έστω και ένα περιστατικό στο οποίο, όπως την 7η Οκτωβρίου, να τηλεφωνούν στους δικούς τους για να τους πουν πόσες οικογένειες έσφαξαν, εκεί Εβραίων βέβαια, και να παίρνουν την ευχή τους.

Σήμερα οι New York Times με μια ανάρτησή τους «απολογήθηκαν» για όσα είχαν γράψει σχετικά με τη φωτογραφία του μικρού Ζακάρια, εξηγώντας ότι το παιδί δεν πεθαίνει από την πείνα αλλά από μια  νευρολογική πάθηση. Όπως όλα που «λιμοκτονούν» με τις μητέρες τους να είναι ενίοτε και παχύσαρκες στις φωτογραφίες.

Το γεγονός ότι μια εφημερίδα επέλεξε, για λόγους δικής της προβολής και κέρδους, να αναπαράξει ξανά ένα ψέμα το οποίο σερβιρίστηκε πριν από μήνες, όταν και πάλι είχαν βγει τα περί «πείνας», αλλά διαψεύστηκαν είναι εγκληματικό.

Αν θυμάστε και τότε είχαμε γράψει εξηγώντας με βάση στοιχεία ότι δεν υπήρχε πείνα στη Γάζα αλλά τα πράγματα ήταν οριακά λόγω του ότι το Ισραήλ είχε κλείσει τα σύνορα. Και ότι όφειλε να τα ανοίξει. Όσο εγκληματική ήταν και η αδιαφορία πολλών στην αρπαγή της βοήθειας από τη Χαμάς. 

Χθες βγήκε και νέο βίντεο με Παλαιστίνιους που πετροβολούν οργισμένοι, τις κλεμμένες νταλίκες οι οποίες περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά τους. Όπως εγκληματικό είναι το πώς η καταδικασμένη με όσα συνέβησαν – και αποδόθηκαν πάλι στο Ισραήλ – προσπάθεια για διανομή βοήθειας με το GHF συνέπεσε με την άρνηση του ΟΗΕ να παραλάβει τεράστια φορτία βοήθειας από τα σύνορα του Ισραήλ με τη Γάζα. Αυτά που είδαμε προχθές να λιώνουν εκεί σε πλάνα τρομακτικά. Διότι τα δισεκατομμύρια των «φιλανθρώπων» μετά που κόπηκε η μπίζνα της συνεργαζόμενης με τη Χαμάς UNRWA, δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ιστορίες όπως αυτή αλλά και αμέτρητες άλλες, για «βομβαρδισμούς νοσοκομείων» από το Ισραήλ «για να σκοτώσουν τους ασθενείς», όπως όντως έκανε ο Άσαντ με τους Ρώσους αλλά αυτό δεν ενόχλησε τις ευαισθησίες όσων τις διαδήσουν (σ.σ. υπάρχουν εκθέσεις του ΟΗΕ), βγαίνουν από την αρχή του πολέμου και σ’ αυτές και σε όλα τα άλλα ψέματα οφείλεται η αναβίωση από τους ναζί του σήμερα (άλλου χρώματος έστω) του μίσους για τους Εβραίους διεθνώς αλλά και την παραπληροφόρηση για αυτό που γίνεται στη Γάζα.

Ούτε και μία ιστορία δεν υπάρχει η οποία να μιλά για εκτελέσεις και για σκόπιμη θανάτωση αμάχων. ΟΥΤΕ και μία. Τα όσα ο IDF έκανε θα εξεταστούν και έτσι πρέπει, όμως πρόθεση δεν αποδείχθηκε.

Πρόθεση υπήρξε και αυτό φοβάμαι ότι θα επιταχύνει το θάνατο της δημοσιογραφίας παγκοσμίως από μεγάλα ΜΜΕ τα οποία προσπάθησαν και προσπαθούν να ξεζουμίσουν με όποιο τρόπο μπορούν την Γάζα για νούμερα.

Χθες επίσης, αποκαλύφθηκε μέσα από ένα διευθυντικό email το οποίο διέρρευσε ότι το άλλοτε έγκυρο BBC, το οποίο έχει αρκετές εκατοντάδες καταγγελιών, διαδικασιών εις βάρος του αλλά και καταδικών ήδη για μεροληψία και αντισημιτισμό με αφορμή στη Γάζα δίνει και γραμμή για αυτή την άθλια κάλυψη.

Το email, το οποίο στάλθηκε σε προσωπικό του BBC την Παρασκευή, αρχίζει με τη γραμμή πως «η διαφωνία σχετικά με το πόση βοήθεια έχει περάσει στη Γάζα είναι άσχετη» και δίνει οδηγίες στο προσωπικό ότι «πρέπει να πούμε» ότι το σημερινό σύστημα διανομής «δεν λειτουργεί». Προτιμά ρητά, όπως γράφτηκε σήμερα, μια συγκεκριμένη εξήγηση των δεινών στη Γάζα: αυτή που κατηγορεί το GHF, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, ενώ αποσιωπά τον ρόλο της Χαμάς, απαγορευμένης τρομοκρατικής οργάνωσης σύμφωνα με τη βρετανική νομοθεσία.

Είναι αμέτρητα τα σκάνδαλα με τα οποία, είτε με Καταρινό χρήμα είτε όχι, η δυτική κοινή γνώμη πια σε μεγάλο βαθμό θεωρεί ότι οι Ισραηλινοί είναι οι νέοι Ναζί που και αυτό με τη σειρά του λέγεται από τους κανονικούς ναζί της ακροαριστεράς, προκειμένου να μειώνεται το Ολοκαύτωμα και να γίνεται αναστροφή του εις βάρος των θυμάτων, εδώ και δεκαετίες όχι σήμερα.

Η ένσταση δεν έχει να κάνει λοιπόν με τις συνέπειες του πολέμου. Αυτές είναι εκεί, ο πόλεμος και επιβάλλεται να λήξει, όπως εδώ και τόσο καιρό λέμε πολλοί «πληρωμένοι», «πράκτορες» και διάφορα άλλα που ακούμε όσοι επιμένουμε να μιλάμε ενάντια σ’ αυτή τη δαιμονοποίηση των Εβραίων και των Ισραηλινών.

Οι οποίοι, ένα από τα πολλά, ενώ είναι το 0.2% του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν κερδίσει το 22% των βραβείων Νόμπελ και από το Ισραήλ προέρχονται όλοι οι επεξεργαστές των κινητών με τα οποία βρίζονται.

Τα κτήνη δεν τα κάνουν αυτά. Δεν μπορούν. Ο μεσαίωνας είναι να δαιμονοποιούνται οι γυναίκες, είναι να ρίχνονται οι γκέι από τα κτήρια, είναι να εκτελείται όποιος διαφωνεί με τη Χαμάς. 

Οι γυναίκες στο Ισραήλ δεν φοράνε μπούρκα, το gay pride της προάλλες το άνοιξε ο Πρόεδρος της χώρας και η ελευθερία φτάνει σε τέτοιο επίπεδο που Ισραηλινοί κατηγορούν λόγω της ιδεολογίας τους τη χώρα τους ότι είναι κράτος εγκληματιών όπως κάνουν και οι αντισημίτες. Χωρίς καμία συνέπεια και με το δικαίωμα να θεωρείται αυτονόητο.

Είναι καιρός, να σταματήσει αυτό το παραμύθι, το οποίο μόνο τον ισλαμισμό εξυπηρετεί. Κανέναν άλλον. Αυτόν που μας απειλεί και εμάς εδώ με… έξωση.

Το μυαλό είναι για χρήση, δεν είναι για διακόσμηση. Και οι χώρες στις οποίες κάνουν κουμάντο οι ελλειμματικοί, οι ψεκασμένοι και οι ανόητοι, δεν έχουν καλή κατάληξη, επιμένει να μας λέει η Ιστορία.

Αρκετά λοιπόν. Και ποιος ενοχλείται από την αλήθεια ας μην την ακούει.

Ούτως ή άλλως δεν μπορεί συνήθως να την καταλάβει.