Τόσο λίγοι. Τόσο μικρόψυχοι. Με μια πατρίδα ημικατεχόμενη. Με μια σημαία του αίσχους να αμαυρώνει κάθε ξύπνημά μας. Με μια διαφθορά να μας βουλιάζει καθημερινά όλο και πιο βαθιά στο βάλτο. Κάποιοι τύποι, από όλα αυτά και άλλα τόσα, επέλεξαν να ενδιατρίψουν στη θυσία του μέγιστου. Αυτοκτόνησε; Εκτελέστηκε από συναγωνιστή του; Πρώτα πέθανε από σφαίρα και μετά κάηκε; Όσο και αν προσπαθήσεις, ο όγκος της αηδίας είναι τέτοιος, που αδυνατείς να τον αντέξεις. Πασχίζεις, απλώς, να συγκρατηθείς. Και ταπεινά να ζητήσεις συγγνώμη από τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Μπας και άκουσε το podcast της ντροπής κάποιου Φειδία…
Να ζητήσουμε εμείς συγγνώμη για εκείνους τους τύπους. Εξηγώντας του, πως αν τους βρίσεις, απλώς, θα επιφέρεις ακόμη μια μαχαιριά στο βασανισμένο κορμί της μάνας Κύπρου. Εξηγώντας του, πως αν επιχειρήσεις να συζητήσεις μαζί τους, απλώς, θα χάσεις το χρόνο σου. Βλέπεις Σταυραετέ, 51 χρόνια μετά την απώλεια της μισής πατρίδας, ο φανατισμός των ιδεολογημάτων και η διχόνοια παραμένουν στο ίδιο άκρως επικίνδυνο σημείο.
Να ζητήσουμε εμείς συγγνώμη για εκείνους τους τύπους. Εξηγώντας στον άνθρωπο που έκανε τη μέγιστη θυσία, πως τόσο τυφλώνει ο φανατισμός ώστε αδυνατούν να δουν την ουσία. Και ας βρίσκεται μια ανάσα από το πρόσωπό τους.
Μπορούμε, όμως, να βροντοφωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας: Τι σημασία έχει βρε τιποτένιοι αν ο Γληόρης σκοτώθηκε από σφαίρα πριν καεί; Τι σημασία έχει ακόμη και αν αυτοπυροβολήθηκε πριν τον κάψουν τα κτήνη της υπερδύναμης; Τι σημασία έχει αν υποθέσει κάποιος ότι το έπραξε για να αποφύγει τη βαναυσότητα που είχαν επιλέξει οι δυνάστες;
Αλλάζει αυτό τον μέγιστο ηρωισμό; Την επιλογή του θανάτου για την πατρίδα; Αλλάζει αυτό το μέγιστο παράδειγμα πατριωτισμού το οποίο πρόσφερε με τόση αρετή και τόλμη ένας νέος 29 ετών ώστε να γίνει θρύλος; Και να ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της υφηλίου;
Διαβάστε ξανά τον Αποχαιρετισμό του ανυπέρβλητου Ρίτσου. Μπας και καθαρίσει λίγο το μυαλό σας από τη μαυρίλα του φανατισμού: «Είμαι 29 μόλις χρονώ και το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να ζήσω. Δεν πρόφτασα ακόμη να σκεφτώ, μια και δεν πρόφτασα να ζήσω. Μες στη μάχη τι να σκεφτείς ; Δεν πρόφτασα».
Τι δεν καταλαβαίνετε τιποτένιοι; Ακόμη και οι ήρωες την στιγμή του θανάτου φοβούνται. Ακόμη και στους ήρωες δίδουν εκείνη την στιγμή σκληρή μάχη η καρδιά με το μυαλό. Στην περίπτωση του Αυξεντίου κυριάρχησε η καρδιά. Αυτό είναι που κάνει τους ήρωες να διαφέρουν. Ότι η δύναμη της ψυχής υπερνικά την απλή λογική. Αλλάζει ο μέγιστος ηρωισμός αν πέθανε από τη σφαίρα ή από τη φωτιά; Η επιλογή του θανάτου ίδια είναι όπως και αν έγινε.
Ξαναδιαβάστε τον Ρίτσο μπας και ξεστραβωθείτε: «Όλο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας είναι η απόφαση του θανάτου μας, Όταν υπάρχει κάποια διέξοδος όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ’ τις ανάγκες σου. Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του Νικάει και το θάνατο. Το μαθα».
Πριν βιαστείτε με τον ωμό μικρόψυχο τρόπο σκέψης σας να διαγράψετε τους στίχους επικαλούμενοι την ιατροδικαστική εξέταση κάποιου λοχαγού Ίσραελ, προσπαθήστε να αντιληφθείτε το σπουδαίο μήνυμα του ποιητή.
Στέκεστε μόνο στην αγγλική ιατροδικαστική εξέταση, που μπορεί να έγινε με ένα σωρό σκοπιμότητες και εστιάζει στο διαμπερές τραύμα στο κεφάλι. Την ίδια ώρα, όμως, υπάρχουν πολλά άλλα. Γύριζαν βίντεο οι αποικιοκράτες. Ήθελαν να καταγράψουν το «κατόρθωμά» τους για να στείλουν προπαγανδιστικά τα μηνύματα. Υπάρχουν μαρτυρίες. Υπάρχουν φωτογραφίες. Που δείχνουν το κομμένο από χειροβομβίδα πόδι του ήρωα. Δεν δείχνουν όμως τη σφαίρα στο κεφάλι.
Γιατί άραγε; Ενώ σε πολλές άλλες περιπτώσεις έδιδαν τέτοια τεκμήρια; Μπορεί κάποιος μετά βεβαιότητος να απορρίψει το διαμπερές τραύμα στο κεφάλι να προήλθε από πυροβολισμό Άγγλου μετά που βρήκαν το πτώμα; Αλλά το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να πλασάρετε τον ισχυρισμό περί εκτελέσεως. Για να στηρίξετε ανόητα ιδεολογήματα. Δείτε ξανά το βίντεο των Βρετανών. Είναι αρκετό για να καταρριφθούν οι άθλιοι ισχυρισμοί.
Άλλωστε, μια απλή έρευνα αν κάνετε, θα διαπιστώσετε ότι την ανοησία περί αυτοχειρίας, πρώτοι οι Βρετανοί προσπάθησαν να την διαδώσουν. Για ευνόητους λόγους. Να έρχεστε όμως εσείς, 68 χρόνια μετά, να προβάλετε την ίδια αθλιότητα, πάει πολύ. Ντροπή!
Ο ιερέας των Κεντρικών Φυλακών, Παπαντώνης Ερωτοκρίτου, καταγράφει στο βιβλίο του μιαν ανατριχιαστική μαρτυρία. «Εντύπωση μου έκαμεν ο νεκρός του Αυξεντίου, ο άνθρωπος που με συνόδευε από την Εκκλησίαν προς το κοιμητήριον, μου είπεν αγγλικά, νόου φέιζ, δεν έχει πρόσωπο… Ο γέρων Αυξεντίου μου είπε ότι διεπίστωσε την ταυτότητα του υιού του από την μεγάλη κάμψη που είχε το τέλμα του ποδιού του. Το ένα του έδειξαν, γιατί το άλλο ήταν κομμένο».
Ό,τι από όλα αυτά και αν ισχύει, όμως, αλήθεια πόση σημασία έχει; Αλλοιώνει οτιδήποτε από αυτά τον μέγιστο ηρωισμό; Αλλοιώνει το τρανταχτό μήνυμα αρετής, τόλμης και φιλοπατρίας το οποίο έστειλε ο ήρωας; Αλλοιώνει με οποιονδήποτε τρόπο το γεγονός ότι ο Μαχαιράς κατέστη εσαεί μνημείο αγάπης προς την πατρίδα; Αενάως οι νέοι θα μπορούν να κοινωνούν το ύψιστο ιδανικό: Την αγάπη προς την πατρίδα!
Ποιος να το πίστευε, πως όταν ο άλλος μέγιστος, ο Μόντης έγραφε τους δικούς του στίχους, θα ήσαν τόσο προφητικοί: Να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου/ να καθαρίσουμε το δικό μας/ να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου να μπολιάσουμε το δικό μας… Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα/ να μας κοιτάζει να μην ξεστρατίσουμε/ να πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή/ να ᾽χουμε οξυγόνο ν᾽ αναπνέουμε χιλιάδες χρόνια/ να πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις/ να ᾽χουμε να τραγουδάμε ανεξάντλητα εμβατήρια για τη λευτεριά…
Τόσο προφητικά οι στίχοι προϊδεάζουν για την τραγική συνέχεια. Για τον εκμαυλισμό των επόμενων γενιών. Για το ξεστράτισμα από τη λεωφόρο της περηφάνιας στο κακοτράχαλο μονοπάτι της ατίμωσης. Για τη διολίσθηση από την κορυφή των ιδανικών στον γκρεμό της προσπάθειας να υπάρξουν σκιές ακόμη και για τέτοιες θυσίες.
Δυστυχώς Σταυραετέ, τόσο λίγοι καταντήσαμε. Τόσο μικρόψυχοι. Δυστυχώς, τελεσίδικα, δεν έχουμε τη δύναμη να αναρριχηθούμε ξανά. Εκεί που βουλιάξαμε, εγκλωβιστήκαμε στην απελπισία. Βυθιστήκαμε στο σκοτάδι. Δώσε το χέρι και τράβα τους νέους από το βούρκο… Σώσε, τουλάχιστον, εκείνους (ο πολιτικός των social media αποτελεί θλιβερή εξαίρεση)… Για να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα…
