Το καλοκαίρι της Ελλάδας είναι προσκύνημα. Ιδίως τα νησιά της. Αρκεί να τα επισκεφτεί κάποιος με σεβασμό και ταπεινότητα.
Από τα πιο άγονα, μέχρι και τα λαμπερά κοσμοπολίτικα, όλα αποπνέουν μίαν αύρα ελευθερίας. Τα μελτέμια είναι η ευλογία τους.
Ο καθένας, βεβαίως, έχει τη δική του, περί ελευθερίας αντί ληψη. Δεν θα στιγματίσω καμία επιλογή – παρά μόνο εκείνες που, κατά τη γνώμη μου, οδηγούν σε αισθητικό βιασμό.
Τέτοια φαινόμενα ευδοκιμούν σε νησιά όπως η Μύκονος, η Ύδρα, η Σαντορίνη, η Πάρος και άλλα πολλά.
Ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα οι επισκέπτες που, αντί να βιώνουν την ελευθερία και την ανεμελιά που προσφέρει ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, λεκιάζουν το τοπίο. Με απίθανες υπερβολές, που το χρήμα τους τις επιτρέπουν. Θορυβώντας!
Το … νηολόγιό μας φέτος, μας κατηύθυνε σε νησιά που μας χάρισαν, δίχως κανένα αντάλλαγμα, τον απαράμιλλο πλούτο τους. Από μικρούς όλμους έως και θαλασσινές σπηλιές. Νερά ευλογημένα από … δεν ξέρω ποιους και πόσους Θεούς. Ταβερνάκια με ντόπια φαγητά, μαγειρεμένα με αγάπη. Όπως της Μικρής στη Σέριφο.
Ένα φαγκρί, ψαρεμένο το απόγευμα. Μπαρμπούνια από τρεχαντήρι που ήρθε από τη Κύθνο. Ψημένα όπως πρέπει. Και σε τιμή που, στην αγαπημένη μου Λεμεσό στη Κύπρο, ούτε μισό κιλό σαρδέλες δεν αγοράζεις.
Πέρα από τις ακραίες υπερβολές, για τις οποίες έχω την αίσθη ση ότι σε πολλά μέρη υποχωρούν, το «πακέτο» Θάλασσα. Ήλιος. Προσβασιμότητα. Φιλοξενία. Γαστρονομία. Διασκέδαση. Και – το
σημειώνω ιδιαιτέρως – πολύ βελτιωμένες υπηρεσίες Πρώτων Βοηθειών και Νοσηλείας για όποιους χρειαστούν.
Είπαμε: Ο τουρισμός είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία της Ελλάδος. Όταν απαγκιστρωθεί πλήρως από την κακή συνήθεια της «αρπαχτής» (κάτι που βλέπω σιγά-σιγά να γίνεται). Και κυρίως όταν
λυθεί και το μεγάλο πρόβλημα του προσωπικού – που σε μεγάλο βαθμό ακόμα παραμένει περιστασιακός – αυτή η βιομηχανία θα εκτοξευθεί πάρα πολύ.
Τα καλά νέα, επίσης, είναι ότι η τουριστική πελατεία έχει αυ ξηθεί ιδιαίτερα στους ανοιξιάτικους και φθινοπωρινούς μήνες. Μήνες κατά τους οποίους – Θεού θέλοντας, και πυρκαγιών επιτρέποντας – ο καιρός γλυκαίνει, και μια βουτιά στα καθαρά νερά της δεν οδηγεί, όπως πολλοί φοβούνται, σε …
κρυοπαγήματα!
Τελευταίο, και όχι έσχατο, είναι το όλο και πιο δυνατό χαρτί των καλλιτεχνικών εκ δηλώσεων σε όλη την επικράτεια. Σε επόμενη Στήλη, θα αναφερθώ στην σπουδαία δουλειά του Διαζώματος, μιας κίνησης πολιτών (στην οποία συμμετέχει εξαρχής και ο υπογράφων, ως μέλος της), που κύριο στόχο έχει την προστασία και ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων.
Πριν μερικά χρόνια, πολλά από αυτά ήτανε …. σχεδόν ανύπαρκτα. Αρκετά ήταν και θαμμένα. Τώρα έχουν ανακαλυφθεί. Και μερικά λειτουργούν κιόλας. Αν δεν είναι αυτός ζωντανός πολιτισμός, αλήθεια
ποιος είναι;
Υστερόγραφο, άσχετο: Δεν ξέρω πόσο, ο καθένας από εμάς, μπορεί να κρατεί ζωντανά μέσα του τα αξεπέραστά του καλοκαίρια. Με το που επιστρέφεις στην καθημερινά ρουτίνα, άλλες δυνάμεις αναλαμβάνουν την όχι ομαλή, δυστυχώς, προσγείωσή σου στην πραγματικότητα. Σερφάροντας στο Διαδίκτυο (δυστυχώς όχι στις θάλασσές μου…), πέφτω αργοπορημένα επάνω στην συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην Γαλλική Les Monde. Μια απάντησή του με «τρέλανε»: «Μου λείπει η ενεργός πολιτική». Στην οποία, λέει, σκέφτεται να επανέλθει!
Λεπτομέρεια: Ο κ. Τσίπρας, που λέει ότι επιθυμεί επιστροφή στην πολιτική, είναι (ακόμα και τώρα που μιλάμε) βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Τι διάολο επιστροφή θέλει, αφού δεν έφυγε ποτέ!…
