Εισήλθαμε σε μακρά προεκλογική περίοδο ό,τι κι αυτό να σημαίνει. Τα παραδοσιακά κόμματα, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, ως αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης κρίσης απαξίωσης που βιώνουν, επιλέγουν να συντηρούν προεκλογικό κλίμα. Κι αυτό βαθαίνει την απαξίωση τους από τους πολίτες. Τους κουράζουν και τους απομακρύνουν.
Τα κόμματα, εκ των πραγμάτων, «κοιτάζουν» προς τις βουλευτικές εκλογές, το οποίο θεωρείται κομβικό σημείο που θα κρίνει για κάποιους την επιβίωσή και για άλλους την επόμενη ημέρα ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2028. Πρόκειται για κρίσιμα σταυροδρόμια για όλες τις πολιτικές δυνάμεις καθώς δεν αποκλείεται να διαμορφωθούν νέα δεδομένα, μέσα από ανατροπές.
Θα απαντηθούν βασικά ερωτήματα: Τι ποσοστά θα καταγράψουν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ; Πάνω από 20% ή κάτω; Το ποιο από τα δυο κόμματα θα είναι πρώτο, εάν τα ποσοστά είναι μειωμένα, μόνο συμβολικό χαρακτήρα θα έχει. Θα επιβιώσουν τα κόμματα του λεγόμενου κέντρου; Πλην του ΔΗΚΟ, που θα παρουσιασθεί, όπως φαίνεται από τις έρευνες κοινής γνώμης, με μειωμένα ποσοστά, τα υπόλοιπα ( ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ κλπ), θα δώσουν μάχη επιβίωσης. Κι αυτό συνδέεται με την είσοδό τους στο κοινοβούλιο. Χρειάζονται ποσοστό 3.6% για είσοδο στη Βουλή κι αυτό θα είναι το στοίχημα.
Το στοίχημα σε αυτές τις εκλογές είναι και τα ποσοστά που θα καταγράψουν το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, που αθόρυβα ενισχύεται και το νεοεισερχόμενο ΑΛΜΑ, του τέως Γενικού Ελεγκτή, Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Ο τελευταίος το δηλώνει ευθέως- και είναι προς τιμή του- πως οι βουλευτικές εκλογές είναι το πρώτο βήμα στο δρόμο προς τις προεδρικές. Συνεπώς τα ποσοστά του 2026 θα κρίνουν και το μεγάλο βήμα για τις προεδρικές. Αυτή η πορεία, ωστόσο, προς το 2028 προϋποθέτει συνεργασίες με τους συστημικούς. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο θα πρέπει να το αντιμετωπίσει. Εκτός κι εάν πορευθεί μόνος του μέχρι τέλους απευθυνόμενος στους πολίτες. Είναι κι αυτό επιλογή. Και κάτι άλλο: Το αντί-συστημικό δεν έχει απέναντι του τα κόμματα, αλλά και πρόσωπα, που συμμετέχουν ή συμμετείχαν σε αυτά και είχαν ενεργό ρόλο.
Την ίδια ώρα, στο χώρο της δεξιάς γίνονται κινήσεις με φόντο τις προεδρικές εκλογές. Ο βουλευτής, Χάρης Γεωργιάδης, ο οποίος κρίθηκε όταν ήταν υπουργός Οικονομικών, προτείνει συνεργασία ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΔΗΠΑ. Ένα σχήμα συνεργασίας δεξιάς και κεντροδεξιάς. Δεν το συνδέει ευθέως με τις προεδρικές. Θέτει ζήτημα συνεργασία από τώρα στον πολιτικό στίβο, εντός της Βουλής, που ήδη γίνεται. Τα δυο κόμματα στα οποία απευθύνεται συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Επειδή, όμως, μια πρόταση δεν μπορεί να μην έχει σχέση και με εκλογές θα πρέπει να ερμηνευθεί σε αυτή τη βάση. Στις βουλευτικές εκλογές δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία. Για την Προεδρία της Βουλής ναι. Αλλά κανείς δεν πείθεται πως ο στόχος δεν είναι οι προεδρικές. Ως εκ τούτου, μια τέτοια πρόταση δεδομένου ότι τα δυο κόμματα συμμετέχουν στην κυβέρνηση, είναι αντιδεοντολογική. Εκτός κι εάν εννοεί πως η συνεργασία θα στηρίξει τον νυν Πρόεδρο!
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός αντιμετωπίζει μια παρατεταμένη κρίση, που κατά βάθος είναι υπαρξιακή. Όταν ιδρύθηκε ο ΔΗΣΥ κατάφερε να δημιουργήσει ένα «μωσαϊκό». Κάτω από τη συναγερμική ομπρέλα χώρεσε η λαϊκή δεξιά, η φιλελεύθερη, η ακροδεξιά, οι μακαριακοί, γριβικοί, ΕΟΚΑ, ΕΟΚΑ Β’. Αυτό άρχισε να «σπάζει» και να φυλλοροούν δυνάμεις. Κυρίως προς το ΕΛΑΜ, το οποίο προσπαθεί να ρίξει γέφυρες και προς τη λαϊκή δεξιά, μια κοινωνική βάση που είναι σημαντική και εκλογικά. Οπότε στην Πινδάρου έχουν να αντιμετωπίσουν σημαντικά ζητήματα, που δεν αφορούν πρόσωπα, αλλά υπαρξιακά ζητήματα.
Το ΑΚΕΛ από την πλευρά του διανύει χρόνια τώρα μια κρίση ταυτότητας κι αυτό φαίνεται από τις παρεμβάσεις στη δημόσια σφαίρα. Ασφαλώς και τα δεδομένα έχουν αλλάξει, αλλά η σχέση με την κοινωνία δεν είναι όπως παλιά. Παράλληλα δεν έχει πρόταση διακυβέρνησης ενώ προδήλως αδικείται όταν δίνει την εντύπωση ότι είναι κίνημα διαμαρτυρίας.
Οι βουλευτικές του 2026 είναι κρίσιμες για τα κόμματα. Περισσότερο κρίσιμες είναι για τους πολίτες.
