ΕΙΝΑΙ πρόδηλο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί να λάβει αποφάσεις για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Για τα σημαντικά διεθνή θέματα, στα οποία διαπιστώνεται ότι υπάρχουν πολλά και διαφορετικά συμφέροντα, οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι πολύ μεγαλύτερα. Κι ως εκ τούτο επιβεβαιώνεται πως η Ε.Ε. δεν προχωρεί, σε μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με κοινή πολιτική. Όπως είναι για παράδειγμα, το Μεσανατολικό, στον πόλεμο, που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γάζα.
ΑΛΛΑ ακόμη και στην περίπτωση του Ουκρανικού, είναι σαφές πως η Ένωση σύρεται πίσω από τις πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών, που μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, δεν είναι σταθερές. Διαφοροποιούνται συνεχώς. Παρακολουθούμε, άλλωστε, τις κινήσεις που γίνονται από το Λευκό Οίκο και τις πρωτοβουλίες του κ. Τραμπ.
ΚΑΙ η Ευρωπαϊκή Ένωση; Πληρώνοντας το κόστος του πολέμου, έχει μεν θέση σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά είναι σαφές πως δεν μπορεί να κάνει βήματα χωρίς να κοιτάξει τι πράττει η Ουάσινγκτον. Αυτό δεν είναι κακό, εάν υπάρχει συνεργασία και συντονισμός, κοινή δράση, στη βάση κοινών συμφερόντων. Άλλωστε Ε.Ε. και ΗΠΑ βρίσκονται στην ίδια πλευρά.
ΕΙΝΑΙ προφανές πως στην Ένωση δεν αξιοποιούν τη δύναμη και τις δυνατότητες που έχει αυτή ευρεία συμμαχία κρατών-μελών, που λειτουργούν κάτω από μια κοινή ομπρέλα. Δεν το πράττουν αν και υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες. Είναι πρόδηλο ότι αυτή η αναβλητικότητα, η αδυναμία, είναι αποτέλεσμα και των διαφορετικών συμφερόντων. Είναι αποτέλεσμα μιας αντίληψης, κάποιων κρατών-μελών, ότι πρέπει να υιοθετείται η αμερικανική πολιτική και προσέγγιση των διεθνών θεμάτων.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και υπάρχουν κοινά συμφέροντα με τις ΗΠΑ. Υπάρχουν, όμως, και διαφορετικά. Δεν συμφέρει την Ευρώπη, πάντα, ό,τι εξυπηρετεί τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι ξεκάθαρο για εμάς. Άλλωστε συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή μας, αφήνουν αρνητικό αποτύπωμα περισσότερο στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. παρά στις ΗΠΑ. Πολλά τα παραδείγματα, στα οποία αναφερθήκαμε πολλές φορές στο παρελθόν.
Η ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ της εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε., Κάγια Κάλας, αναγνώρισε την αδυναμία της Ένωσης. Προβαίνοντας σε αυτοκριτική για την αδυναμία της Ένωσης να διαμορφώσει και να εφαρμόσει ενιαία πολιτική στα μεγάλα διεθνή ζητήματα, έκανε παραδοχές. Παραδοχές, που αφορούν όλο το οικοδόμημα του Οργανισμού.
ΚΑΙ όταν αναφερόμαστε σε συλλογικές ευθύνες, τούτο αφορά τους μεγάλους παίκτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκείνους, για παράδειγμα, οι οποίοι ήταν στη συνάντηση στο Λευκό Οίκο για το Ουκρανικό.
