Όσο ο φανατισμός, το μίσος και η βία πληθαίνουν στη δημόσια ζωή, τόσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι που να γεννά ελπίδα.

Η συνέντευξη της Αλεξίας Ποταμίτου στη συνάδελφο Τώνια Σταυρινού, στο Down Town της περασμένης Κυριακής, μας επαναφέρει -έστω και για λίγο- στον πυρήνα της ύπαρξης μας όπου βρίσκεται η αγάπη και η αλληλεγγύη. Μας υπενθυμίζει τη θνητότητα μας και τη σημασία της προσφοράς. Το να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο τη στιγμή που το έχει ανάγκη. Να συνδράμουμε στη δημιουργία ενός πιο “ανθρώπινου” κόσμου.

Η Αλεξία Ποταμίτου έχασε τον 9χρόνο γιο της μετά από μια μεγάλη περιπέτεια με επιθετική μορφή καρκίνου και σειρά θεραπειών σε διάφορες χώρες. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, συστήνει στη μνήμη του το Ίδρυμα Nicholas Zoe, με στόχο τη συμβολή στις έρευνες που διεξάγει το Boston Children’s Hospital. «Είδα τόσο πολύ πόνο γύρω μου, μέσα από όλη αυτή την εμπειρία… Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που υποφέρει! Γι’ αυτό είναι σημαντικό να έχουμε λίγη επίγνωση και λίγη έγνοια για τους άλλους. Όπου μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο γύρω μας. Δεν χρειάζονται τεράστιες χειρονομίες» λέει και θυμάται τις χειρονομίες που δέχτηκε η ίδια. Σπιτικό φαγητό από φίλες για την οικογένεια που περνούσε τις ώρες της στα νοσοκομεία, βοήθεια στην κάλυψη καθημερινών πρακτικών αναγκών για το δεύτερο παιδί της οικογένειας, συμπαράσταση. «Δεν θα ξεχάσω την καθαρίστρια του Μακάριου που μου κρατούσε το χέρι, ενώ περίμενα να τελειώσει το χειρουργείο. Και μετά στην Αμερική, μητέρες από το σχολείο της Θεοδώρας, είχαν οργανωθεί και ετοίμαζαν κάθε μέρα πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό για όλη μας την οικογένεια. Μικρά πράγματα αλλά πιστέψτε με είναι τεράστια τη στιγμή που τα χρειάζεσαι. Γι’ αυτό λέω, ας βγούμε λίγο από τον μικρόκοσμό μας, ας κοιτάξουμε δίπλα. Πραγματικά, μπορείς να κάνεις πολύ μεγάλη διαφορά στη ζωή του άλλου. Αρκεί να νοιαστείς. Ο καθένας μας κουβαλάει έναν σταυρό. Δεν μπορούμε ούτε να συγκρίνουμε ποιος κρατάει τον πιο μεγάλο, ούτε να ξέρουμε πώς θα σηκώναμε εμείς τον σταυρό του άλλου. Όπως επίσης δεν γνωρίζουμε τι περιμένει τον καθένα μας στη γωνία. Ας κοιτάξουμε τον διπλανό μας με διάθεση να μοιραστούμε το βάρος που κουβαλάει».

Σήμερα, για την ενίσχυση των σκοπών του Nicholas Zoe Foundation, πραγματοποιείται εκδήλωση στο χώρο του παλιού δημαρχείου της Λευκωσίας. Και ο στόχος δεν είναι μόνο οικονομική στήριξη αλλά και η ανάγκη να μιλάμε, να μοιραζόμαστε και να συμπαραστεκόμαστε. «Να μην παραλύουμε μπροστά στον θάνατο και τον πόνο της απώλειας». Και για να κρατάμε το φως αναμμένο. Το φως του Νικόλα, το φως της ανθρωπιάς.