Στα διαβάσματά μου εδώ και χρόνια, πέφτω συχνά επάνω σε γνωμικά. Μερικά μου αρέσουν, μερικά όχι. Λόγια σπουδαίων ανθρώπων που άφησαν γερό αποτύπωμα στον κόσμο, πλημμυρίζουν πλέον θαρρείς κάθε σπιθαμή του Διαδικτύου. Για να μην πω και της ύπαρξής μας. Σίγουρα, πολλά από αυτά έχουν μια σοφία. Αλλά, από μόνα τους μοιάζουν και κάπως ξεκρέμαστα. Ιδίως, αν δεν προέρχονται από έργο πνευματικό. Αποσπασματικά, χάνουν…

Ξεκινώ από τον τίτλο, που προσφέρεται για …επέκταση! Γιατί, λοιπόν, κύριε, να μην είμαι του πολύ; Διότι:

> Αν αγαπάς πολύ, μπορεί να σε απατήσουν.

> Αν μιλάς πολύ, θα πεις και ψέματα.

> Αν δουλεύεις πολύ, θα χάσεις από τη ζωή σου.

> Αν κλαις πολύ, από τα δάκρυα δεν θα μπορείς να διακρίνεις καλά.

> Αν νοιάζεσαι πολύ, θα σε θεωρούν δεδομένο.

> Αν εμπιστεύεσαι πολύ, θα σε προδώσουν.

> Άρα, να μην αποζητάς το πολύ. Το πιθανότερο είναι να μην μπορείς να το διαχειριστείς, και να σε πνίξει. Έχω δει άπειρους να το παθαίνουν αυτό.

> Το «πολύ» δεν έχει καμία σχέση με την θεμιτή επιθυμία σου να ανεβείς ψηλότερα και να διαπρέψεις. Για να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο, πρέπει να μην σε καταβροχθίσει. Από τις δέκα μπουκιές που θα μασήσεις, οι δύο σου είναι αρκετές.

> Το πολύ, μπροστά στην ταπεινότητα είναι ύβρις. Ταπεινότητα δεν σημαίνει να σκέφτεσαι λιγότερο τον εαυτό σου. Αλλά να τον σκέφτεσαι λιγότερα.

> Παλιότερα, η ταπεινότητα είχε μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία.

> Σκεφθείτε ότι το περίφημο Λεξικό της Οξφόρδης, στην έκδοσή του το 1998, την περιγράφει, την ταπεινότητα ως να έχει κάποιος μια χαμηλή άποψη για τον εαυτό του, ή και να μην έχει καμιά υπερηφάνεια.

> Προς τι το φιλοσοφικόν σήμερα, ενδέχεται να αναφωνήσουν αρκετοί τακτικοί αναγνώστες;

> Δεν έχω απάντηση άλλη, από το να παρασέρνομαι καμιά φορά και εγώ από τα πρόχειρα τσιτάτα που πετάγονται στο Διαδίκτυο, και ανακυκλώνονται με ταχύτητα φωτός.

> Μερικές φορές, επαναλαμβάνονται διά στόματος ενός καλοκάγαθου ηλικιωμένου ανθρώπου, που και μόνο η καλοκάγαθη όψη αποπέμπει σοφία.

> Κι έρχομαι τώρα σε ακόμα μία, ευρέως διαδεδομένη … παρεξήγηση. Αυτή, μεταξύ του Ίντερνετ και του Διαδικτύου. Το εξηγεί πολύ απλά και πολύ ωραία, το τμήμα τεχνολογίας του BBC:

> Ενώ είναι στενά συνδεδεμένα, μιλάμε για πολύ διαφορετικά πράγματα. Συγκεκριμένα:

> Το διαδίκτυο είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο υπολογιστών που είναι όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους.

> Από την άλλη, ο Παγκόσμιος Ιστός («www» ή «web» εν συντομία) είναι μια συλλογή ιστοσελίδων που βρίσκονται σε αυτό το παγκόσμιο δίκτυο υπολογιστών. Το πρόγραμμα περιήγησής μας στο διαδίκτυο χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για πρόσβαση στον παγκόσμιο ιστό.

Έτσι, όταν γυρίσετε σπίτι από το σχολείο και ζητήσετε να μπείτε στο διαδίκτυο, θα πρέπει πραγματικά να πείτε: «Μπορώ να δω κάτι παρακαλώ στον παγκόσμιο ιστό;».

> Τι μ’ έπιασε σήμερα; Δεν έχω εξήγηση, αλλά μου συμβαίνει συχνά. Βλέπω ή διαβάζω κάτι, σε βιβλίο, εφημερίδα ή στον … άντε, παγκόσμιο ιστό και αρχίζω να κτίζω επάνω σε αυτό, λίγο με τα δικά μου «όπλα» και λίγο από το σερφάρισμα που κάνω σε βιβλία ή άλλες ηλεκτρονικές σελίδες.

> Δεν ξέρω πόσο μπορεί να ενδιαφέρουν όλα αυτά, αλλά τόσα χρόνια, κάθε μέρα, ο μηχανισμός σου μαθαίνει να λειτουργεί επάνω σε συγκεκριμένα δεδομένα. Με βασική εστίαση στα πρόσωπα.

> Κάθε ένα από τα οποία, είναι ολάκερη ιστορία

> Για επίλογο, ένα προσφιλές μου βουδιστικό γνωμικό: «Πρέπει να αναπτύξεις την ικανότητα να είσαι αντιπαθής για να απελευθερωθείς από τη φυλακή των απόψεων των άλλων».

> Εδώ σε θέλω, φιλαράκο μου!