Η Κύπρος δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα ανεξάρτητες ηγεσίες. Υποκινούνταν πάντα από ψευδαισθήσεις ή θεωρίες που νόμιζαν πως εξυπηρετούνταν με τις λυκοφιλίες των ισχυρών, θεωρώντας πως μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και να βολέψουν το μέλλον του τόπου. Τα περισσότερα χρόνια της λεγόμενης ανεξαρτησίας οι κυπριακές ηγεσίες είναι υποταγμένες στην Τουρκία και στους όρους της, χωρίς να χρειάζονται επιστολές ή διαβήματα. Υπήρχε και υπάρχει πάντα ένα αόρατο φιρμάνι που δεν επιτρέπει στην Κυπριακή Δημοκρατία να προχωρήσει, δίχως να σκεφτεί τις τουρκικές ανησυχίες και καμιά ηγεσία δεν ύψωσε ανάστημα σε όλο αυτό, με την ψευδαίσθηση πως θα βλάψει τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού -θυμόμαστε τον «νόμο Ακιντζί», το Γλωσσάρι, τις νουθεσίες για την ΕΟΚΑ και άλλες σχιζοφρένειες των Τούρκων και των αντιπροσώπων τους.
Εδώ και λίγα χρόνια, οι κυπριακές ηγεσίες λογοδοτούν -άμεσα ή έμμεσα- και στο γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ. Σε ένα κράτος που επειδή αποφάσισε να τα σπάσει με την Τουρκία, τουλάχιστον μπροστά από τις κάμερες, «πλησίασε» στα συμφέροντα του Ελληνισμού και έκτοτε, κόβει και ράβει στα δύο ανατολικότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εκδούλευση που επιδεικνύουν οι διακομματικές ηγεσίες -με ευχαρίστηση- στο Ισραήλ δεν είναι άνευ προηγουμένου, αλλά ξεπερνά τα όρια της χυδαιότητας, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια με την ισραηλινή εισβολή και κατοχή της Λωρίδας της Γάζας.
Τρανό παράδειγμα είναι -ασφαλώς- το μήνυμα που προώθησε το Υπουργείο Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατόπιν εντολής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου και μετά από φιρμάνι του Υπουργείου Διασποράς του Ισραήλ. Κάτι που αναμένεται από ένα φασιστικό καθεστώς όπως αυτό του Νετανιάχου, οι υπουργοί του οποίου απαιτούν από όλες τις χώρες του κόσμου να συμμετάσχουν στο κυνήγι των μαγισσών και του ψευδεπίγραφου αντισημητισμού. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ο αυτοεξευτελισμός της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ύπαρξής της, με την προώθηση του μηνύματος.
Ενός μηνύματος που δεν δικαιολογεί τη χρήση του όρου «αντισημητισμός», αλλά ικανοποιεί το ισραηλινό αφήγημα του αιώνιου θύματος. Αλλά η κυπριακή ηγεσία αισθάνθηκε πως έπρεπε να ικανοποιήσει μια χώρα που διαπράττει γενοκτονία και ευθύνεται για σοβαρά εγκλήματα πολέμου, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Κύπρου. Διότι, η πολυδιαφημιζόμενη συμμαχία με το Ισραήλ, δεν είναι συμμαχία, είναι αποικιοποίηση του τόπου μας είτε με εξυπηρετήσεις σε πολιτικό επίπεδο είτε με αγορά γης και επενδύσεις στα κατεχόμενα (εκεί δεν τους ενοχλεί η Τουρκία) ή στις ελεύθερες περιοχές.
Εν ολίγοις, για να συμπεριλάβουμε στο κείμενο και τη δήλωση 142 ακαδημαϊκών για παύση συνεργασίας των ιδρυμάτων της Κύπρου με του Ισραήλ, φυσικά και δεν μπορεί να συνεχιστεί οποιαδήποτε συνεργασία με αυτό το γενοκτονικό κράτος, που δεν δίνει δεκάρα για τις ζωές αμάχων, δημιουργώντας ζώνη αδύνατη για επιβίωση στη Γάζα και συνθήκες ολοκληρωτικής κατοχής τόσο κοντά στο νησί μας. Εμείς που προσπαθούμε να μιλήσουμε και να αντισταθούμε στην τουρκική κατοχή της Κύπρου, δεν γίνεται να λαμβάνουμε εντολές από τους Υπουργούς του σφαγέα Νετανιάχου, ενός εγκληματία πολέμου που αντί να συλληφθεί και να δικαστεί, βολτάρει στον Λευκό Οίκο και γράφει στα παλιά του τα παπούτσια κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Όταν, λοιπόν, το Ισραήλ, με την εκστρατεία εθνοκάθαρσης εις βάρος των Παλαιστινίων, απομακρύνεται από οποιαδήποτε συμμαχία, δεν χρειάζεται Ελλάδα και Κύπρος να προσκολλώνται σε αυτό το άρρωστο και κανιβαλίστικο τόξο των αναθεωρητών και των γενοκτόνων. Δεν βοήθησε και δεν θα βοηθήσει σε τίποτε. Όσες δηλώσεις υποστήριξης κάνουν ο Νετανιάχου και οι υπουργοί του.
