Αν υπάρχει κάτι θετικό στο μπάχαλο στον ΟΗΕ; Ίσως το γεγονός ότι για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, ο διεθνής οργανισμός επανακτά κάτι από τον άλλοτε ρόλο του.
Εκεί που η λέξη ΟΗΕ δεν έπαιζε, ούτε στο Μεσανατολικό, ούτε στο Ουκρανικό, ο ΟΗΕ βρέθηκε στο επίκεντρο ξανά. Η φετινή γενική συνέλευση, λόγω και του ζητήματος της αναγνώρισης Παλαιστινιακού Κράτους από κάποιες χώρες, κάποιες από αυτές πολύ σημαντικές, σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο, τον επανέφερε.
Με ποιές ισορροπίες όμως; Πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, υπήρχαν ισορροπίες ξεκάθαρες, με δύο πλευρές και κάποιους δίπλα. Σήμερα τι μπορεί να πετύχει ο ΟΗΕ και για ποιον θα το πετύχει; Για τη δημοκρατία η οποία φθίνει παγκοσμίως;
Μήπως τα όσα γίνονται είναι ένα «τσίρκο» όπως το αποκάλεσε το Ισραήλ και ο ΟΗΕ θα περάσει σε δεύτερη μοίρα ξανά όταν η παράσταση, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο, τελειώσει.
Το μόνο βέβαιο είναι πως η κυβέρνηση στο Ισραήλ δεν βοηθά τους φίλους της, τόσο με όσα συμβαίνουν στη Γάζα όσο και το ζήτημα της αναγνώρισης το οποίο η ίδια παρουσιάζει ως κάτι σίγουρα όχι τόσο σημαντικό όσο θα ήθελε να το εμφανίζει ο Μακρόν ή οι υπόλοιποι οι οποίοι απεγνωσμένα προσπαθούν να βρουν ένα ρόλο για τις χώρες τους. Ένα ρόλο που να έχει κάτι από την παλιά τους αίγλη και τη δυνατότητά τους να παρεμβαίνουν στις διεθνείς εξελίξεις.
Και έτσι είναι. Ούτε το ζήτημα της αναγνώρισης είναι τόσο σημαντικό, ούτε οι πάλαι ποτέ μεγάλες δυνάμεις, η Βρετανία και Γαλλία ειδικά, μπορούν να ελπίζουν σε πολλά τα οποία θα μπορούσαν να τις οδηγήσουν στις παλιές καλές μέρες. Οι παλιές καλές – για τις ίδιες, όχι για τους λαούς που υποδούλωσαν και αφαίμασσαν – μέρες, δεν μπορούν να έρθουν γιατί σήμερα το χρήμα είναι αλλού.
Η μεν Γαλλία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο χάος, με την ακροδεξιά από τη μία και τις διαβόητες συντεχνίες της και τους ακροαριστερούς με τις απολιθωμένες χίμαιρές τους από την άλλη, η δε Βρετανία μοιάζει με εταιρεία που εξαγοράστηκε, εδώ με Καταρινό χρήμα, αλλά οι υπάλληλοι δεν ξέρουν ακόμα ότι θα μείνουν άνεργοι.
Αν λοιπόν τα περί περιορισμένης σημασίας των αναγνωρίσεων ισχύουν, γιατί τόση οργή από την Ιερουσαλήμ, οργή η οποία φέρνει την κυβέρνηση Νετανιάχου σε σύγκρουση με όλο και περισσότερες χώρες – όχι εχθρικές, κάθε άλλο – αποδυναμώνοντας τη θέση του Ισραήλ;
Η απάντηση είναι πως το Ισραήλ σίγουρα δεν το συμφέρει η διεύρυνση μιας τέτοιας ρήξης. Είναι παράλογο. Αναμφίβολα δεν είναι απλό το να ξέρει κανείς ότι εκεί που τα τρία από τα πέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν αναγνώριζαν Παλαιστινιακό κράτος, τα τρία έγιναν δύο και πολύ σύντομα θα είναι μόνο ένα: οι ΗΠΑ. Αυτό σαφώς και αποδυναμώνει τη θέση του Ισραήλ. Όμως, ο προσεκτικός αναγνώστης των βασικών της Ιστορίας του Ισραήλ, θα διαπιστώσει ότι το κλίμα στον ΟΗΕ ποτέ δεν ήταν ευνοϊκό. Ήταν πάντα εχθρικό. Εξόχως εχθρικό.
Και όσοι στήριζαν το Ισραήλ το έκαναν για το συμφέρον τους. Το οποίο τώρα το αξιολογούν διαφορετικά, πρώτον διότι έχουν μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς οι οποίοι ψηφίζουν και με τους οποίους δεν θα ήθελαν να συγκρουστούν και δεύτερον, διότι δεν θέλει και πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς πως όσο κι αν ενδιαφέρονται για το κρίσιμο κομμάτι της Μέσης Ανατολής και των κοσμογονικών αλλαγών που συντελούνται, στο παρόν στάδιο δεν βλέπουν ιδιαίτερο λόγο για τη συνέχιση της σχέσης με το Ισραήλ ως είχε. Υπάρχουν άλλες πιο… κερδοφόρες προτεραιότητες. Όσο δε το Ισραήλ απομονώνεται περισσότερο τόσο απομακρύνεται χρονικά αυτή η αποκατάσταση.
Δεν είναι τυχαία ούτε η πολεμική, ούτε η απομόνωσή του, ούτε η προσπάθεια απονομιμοποιησής του στο βαθμό τουλάχιστον που καταγράφεται, όχι στο βαθμό που πράγματι είναι.
Είναι για αυτό που, στο Ισραήλ ο κόσμος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις αναγνωρίσεις διότι ξέρει ακριβώς τι σημαίνουν και τι όχι, γνωρίζει το έργο και προβλέπει την πιθανότερη πορεία η οποία θα είναι η αύξηση της απομόνωσης του Ισραήλ με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το μόνο που μπορεί να μεταβάλει τα πράγματα και να επηρεάσει τις εξελίξεις είναι ένας παράγοντας ο οποίος δεν έχει να κάνει με τη χώρα αλλά με το πολιτικό μέλλον του Βενιαμίν Νετανιάχου και της συμμαχίας του.
Για αυτό η κυβέρνηση στο Ισραήλ επιμένει να ρίχνει λάδι στη φωτιά, την ώρα που η πολεμική ενάντια στο εβραϊκό κράτος έχει ξεφύγει και τείνει να γίνει πυρκαγιά με ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του Πρωθυπουργού, απόψε είναι η εβραϊκή Πρωτοχρονιά, ήταν η περιγραφή ενός πολύ δύσκολου χρόνου. Όχι αυτού που πέρασε αλλά, αυτού που έρχεται. Ο Νετανιάχου δεν μπορεί πια να κάνει πίσω.
Γι αυτό και οι αναγνωρίσεις δεν προκαλούν κάτι περισσότερο από απογοήτευση στο Ισραήλ, μαζί και την εκτίμηση όλων, όλων όμως, ότι είναι αντιπαραγωγικές και αποθρασύνουν τη Χαμάς η οποία τις εκλαμβάνει ως δικαίωση και επιβράβευση.
Το λέει δημόσια άλλωστε.
Οι πολίτες του Ισραήλ όμως εκεί ζουν. Και έχουν πολλά άλλα προβλήματα, από την ασφάλεια μέχρι το γεγονός ότι όλα δείχνουν πως τα πράγματα έχουν μια πολύ καθαρή και μη αναστρέψιμη πορεία.
Το μεγάλο δε ερώτημα, είναι η κατάληξη. Κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει. Και κανείς δεν θέλει μάλλον να το σκέφτεται.
