Η λίστα των επίσημων αργιών μιας χώρας δίνει πολλές και συχνά ξεκάθαρες ενδείξεις για το τι είναι η χώρα αυτή, το πόση σημασία παίζει η θρησκεία και άλλα ζητήματα, το εθνοτικό ισοζύγιο και τον σεβασμό των μειονοτήτων ή εθνικών ομάδων από την πλειοψηφία σ’ αυτή τη βάση, ακόμα και την προσέγγιση του λαού στις ισορροπίες εργασίας και σχόλης, αυτό από τον αριθμό των αργιών. Και σίγουρα η λίστα είναι πιο ενδιαφέρουσα στα όχι τόσο ομοιογενή, ούτε δημοκρατικά κράτη.

Έτσι και η Συρία. Η ανανεωμένη λίστα των επίσημων αργιών του καθεστώτος αλ Σάρα είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, διότι μέσα από αυτό μπορεί κανείς, ανάμεσα στις γραμμές, να διαβάσει πολιτικές προτεραιότητες, πολιτικές και άλλες. Μπορεί να διακρίνει χειρονομίες αλλά και τα βαρίδια που φεύγουν, όχι όλα αναμενόμενα.

Το ζήτημα της λίστας η οποία δημοσιεύτηκε χθες με προεδρικό διάταγμα ήρθε στην επιφάνεια σήμερα, μετά τις αντιδράσεις στον αραβικό κόσμο και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο, καθώς μία από τις αργίες που κόπηκαν την αφορά, άμεσα μάλιστα. Είναι η «Ημέρα της Νίκης της 6ης Οκτωβρίου» η οποία είναι εθνική αργία και στην Αίγυπτο. Σαν σήμερα το 1973 ξεκίνησε ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, τον οποίο οι Αιγύπτιοι θεωρούν ότι κέρδισαν. Στην πραγματικότητα το Ισραήλ ήταν που κέρδισε τον πόλεμο διατηρώντας το Σινά υπό τον έλεγχο του, μετά που το κατέλαβε το 1967. 

Ωστόσο, ήταν μια νίκη πύρρειος καθώς η επίθεση των Αιγυπτίων και η αρχική πορεία του πολέμου ανέδειξε μεγάλες στρατιωτικές αδυναμίες του Ισραήλ, ενώ, συν τοις άλλοις έφερε τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ ένα βήμα πριν τον πόλεμο. Έτσι, το 1979, το Ισραήλ συμφώνησε να επιστρέψει στην Αίγυπτο το Σινά και το 1982 παραδόθηκε το τελευταίο του τμήμα.

Ένα παρόμοιο αφήγημα συντηρήθηκε και στη Συρία, επί Άσαντ, καθώς στη διάρκεια του Πολέμου του Γιόμ Κιπούρ οι Σύροι προσπάθησαν να επανακτήσουν τα υψώματα Γκολάν. Απέτυχαν αλλά κατάφεραν να πάρουν ένα πολύ μικρό κομμάτι. Στο ίδιο σκεπτικό με την Αίγυπτο η «νίκη» έθρεφε για χρόνια τον εθνικισμό και στη Συρία.

Το δύο κυριότερα μηνύματα της κίνησης αλ Σάρα αφορούν τη «Νέα Συρία» την οποία οραματίζεται, όπως λέει, και στην οποία σίγουρα δεν προσφέρουν κάτι τέτοιες ημέρες. Παράλληλα όμως, είναι και λίγο δύσκολο να προσπεράσει κανείς το γεγονός ότι η κίνηση έρχεται σε μία περίοδο κατά την οποία η «νέα» Δαμασκός κάνει επανειλημμένα ανοίγματα προς το Ισραήλ. Και η κατάργηση αυτής της μέρας αφορά το Ισραήλ τόσο σε σχέση με τη Συρία όσο και σε σχέση με την Αίγυπτο. 

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι μια άλλη ημέρα που καταργήθηκε ήταν η «Ημέρα των Μαρτύρων» (6 Μαΐου) η οποία αφορούσε την εκτέλεση μιας ομάδας Σύρων εθνικιστών από τις οθωμανικές αρχές στη Δαμασκό το 1916. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα υπήρχε λόγος να διαγραφεί μια ημέρα εθνικής υπερηφάνειας στη μάχη για μια ελεύθερη Συρία. Πλην όμως, ο αλ Σάρα προτάσσει το θρησκευτικό και του εσωτερικό αντί του εθνικού, οι δε Τούρκοι, αν δεν το είχαν απαιτήσει οι ίδιοι, σίγουρα θα το δουν με ικανοποίηση.

Οι αργίες που καταργήθηκαν περιλαμβάνουν και την «ημέρα της Επανάστασης της 8ης Μαρτίου» (την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπααθικούς) η οποία αντικαταστάθηκε με την «Επέτειο της Συριακής Επανάστασης», που θα γιορτάζεται κάθε 18 Μαρτίου, την ημέρα που ξέσπασαν οι πρώτες διαδηλώσεις στην Νταράα το 2012 που οδήγησαν στον Εμφύλιο Πόλεμο.

Εξίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι το διάταγμα απαριθμεί θρησκευτικές και δημόσιες γιορτές, όπως το Έιντ αλ-Φιτρ, που σηματοδοτεί το τέλος του Ραμαζανιού, το Ισλαμικό Νέο Έτος, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τη Γιορτή της Μητέρας.

Το μήνυμα που στέλνει ο σεβασμός των γιορτών των Χριστιανών και μάλιστα παρά τις αντιδράσεις του σκληρού πυρήνα του αλ Σάρα, είναι σίγουρα πολύ ισχυρό.

Από την αργία στο ημερολόγιο, ωστόσο, μέχρι την πρακτική εφαρμογή του σεβασμού άλλων θρησκειών και μειονοτήτων υπάρχει δρόμος πολύς. Και τα βήματα που έχουν γίνει είναι ελάχιστα, έως και κάποτε ανύπαρκτα, συχνά δε προς την αντίθετη κατεύθυνση.