Είτε συμφωνούσε κανείς με την Καίτη Κληρίδου, είτε διαφωνούσε, δεν μπορούσε να μην της αναγνωρίσει το θάρρος να εκφράζει την άποψη της χωρίς να νοιάζεται αν θα είναι αρεστή. Σε εποχές όταν η γενική αντίληψη που επικρατούσε ήταν πως «καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος» και «καλός Έλληνας είναι ο νεκρός Έλληνας», η ίδια πίστευε πως πρέπει να βρεθούν δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών. Αυτή η πεποίθηση της καθόρισε ολόκληρη την πορεία της στη δημόσια ζωή, θέτοντας την περίπου στο περιθώριο. Δεν έβαλε όμως νερό στο κρασί της για να είναι αρεστή και να παραμείνει στο προσκήνιο.
Κι ενώ όλοι καπηλεύονταν το όνομα του πατέρα της, η ίδια τον έφερε μέσα της -όπως κάθε παιδί το γονιό του- χωρίς να προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει για οποιοδήποτε προσωπικό της συμφέρον. Αντίθετα με άλλους απογόνους, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα, η Καίτη Κληρίδου δεν είδε το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας της σαν οικογενειακό περιουσιακό στοιχείο. Δεν διεκδίκησε το δακτυλίδι της διαδοχής και περιορίστηκε μέχρι εκεί που της επέτρεπαν οι εκλογικές διαδικασίες. Κι όταν όλοι επικαλούνταν την περίφημη γραμμή Κληρίδη, η ίδια κρατούσε αποστάσεις. Όταν επικρατούσε σχεδόν ειδωλολατρία γύρω από το κάθε τι που αφορούσε τον Γλαύκο Κληρίδη (υλικό ή άυλο, από τη βάρκα του μέχρι τις ιδέες του) η ίδια δεν παρασυρόταν σε λαϊκίστικες εξάρσεις αλλά διατηρούσε τον ορθολογισμό της.
Όλα αυτά, όσο ζούσε, την έκαναν αντιπαθή. Οι σχέσεις της με Τουρκοκύπριους, ακόμα και η εκμάθηση της τουρκικής ως ένα βήμα επαναπροσέγγισης, ήταν κατάπτυστες πράξεις, κυρίως για τους ανθρώπους μέσα στο κόμμα της. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές δεν δίστασε να πάρει θέση αλλά και να ανταλλάξει βαριές κουβέντες με τον απερχόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας κατηγορώντας τον ξεκάθαρα για διαφθορά. «Είναι μικρός ο τόπος μας, όλοι ξέρουμε πράγματα και καταστάσεις και κάποτε όταν μας συμφέρει τις κρύβουμε. Αλλά νομίζω ότι ο βίος και η πολιτεία του καθενός, είναι ανοικτό βιβλίο στην Κύπρο και θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να σχολιάσω» δήλωσε ανάμεσα σε άλλα.
Η τελευταία αυτή δημόσια τοποθέτηση της την έκανε προφανώς ακόμα πιο αντιπαθή στο κόμμα και σε πολλούς άλλους. Από χθες όμως, με το άκουσμα του θανάτου της, όλοι υμνούν τη συνεισφορά της στα πράγματα του τόπου, το θάρρος της, την αξιοπρέπεια της, τις αρχές και τις αξίες που πρέσβευε. Ως είθισται μάλλον.
