Κάποτε διαβάζεις την ειδησεογραφία και νομίζεις ότι ζεις μέσα σε ένα βούρκο. Πού να ρίξεις και μια ματιά στο διαδίκτυο. Απελπισία σκέτη.
Όπως χτες, που διάβαζα στη μια σελίδα του Φιλελεύθερου την έρευνα του Οργανισμού Νεολαίας, που έδειχνε ότι οι νέοι μας τρώνε τις ώρες τους στα κοινωνικά δίκτυα -το 91% έχει ως πηγή ενημέρωσης τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!- και στην επόμενη σελίδα τις δύο εκθέσεις της Βουλής των Γερόντων, που αποκάλυπταν ότι έχουμε τους ηλικιωμένους μας κυριολεκτικά παραπεταμένους.
Ας πούμε ότι για τους νέους μας δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Παρόλο που διάφορες χώρες άρχισαν να βάζουν όρια ηλικίας για να σταματήσουν την κατάχρηση και τους κινδύνους για τους ανήλικους στα κοινωνικά δίκτυα, εμείς θα αργήσουμε πολύ να αντιδράσουμε. Όπως σε όλα.
Τουλάχιστον για τους ηλικιωμένους μας, τους γονιούς και τους παππούδες, τα θεμέλια της κοινωνίας μας, θα έπρεπε να δείχναμε περισσότερη έγνοια. Με πράξεις, με αποφάσεις που θα βοηθούν να έχουν μια ποιοτική υστερινή ζωή. Το πόσο νοιαζόμαστε το δείχνει και το γεγονός ότι ενώ έχουμε κοτζάμ υπουργείο «αθλητισμού και νεολαίας», Οργανισμό Νεολαίας, και η εκάστοτε κυβέρνηση βάζει σε προτεραιότητα τις ανάγκες των νέων, δεν είδαμε καμιά κυβέρνηση να αναθέσει έστω και σε έναν Επίτροπο (μην πω υπουργείο) να ασχολείται με τα προβλήματα των γερόντων.
Τους δίνεται μια σύνταξη, κατά καιρούς δίνονται κάποια επιδόματα στους χαμηλοσυνταξιούχους και νομίζουν όλοι ότι κάνουν το καθήκον τους απέναντί τους. Αλλά, δεν είναι μόνο οι χαμηλές συντάξεις το πρόβλημα. Υπάρχουν και πιο απλά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Όπως, για παράδειγμα, το ότι τους αναγκάζουμε -μεγάλους ανθρώπους, που δεν είχαν ποτέ σχέση- να έχουν συναλλαγές στη φιλοσοφία του «ψηφιακού πολίτη». Να πληρώνουν, ας πούμε, τους φόρους τους μέσω διαδικτύου, να κάνουν τις αιτήσεις τους στο κράτος μέσω διαδικτύου, να έχουν δυσκολίες ακόμα και στους δικούς τους λογαριασμούς στις τράπεζες. Αυτό είναι ακόμα ένας τρόπος κοινωνικού αποκλεισμού. Αντί να καταργούμε τους αποκλεισμούς δημιουργούμε καινούργιους.
Μην πάμε στα γνωστά. Τα προβλήματα υγείας, μετακινήσεων, κακοποίησης, ψυχαγωγίας και κοινωνικής συναναστροφής, πανάκριβων οίκων ευγηρίας, ανύπαρκτης κατ΄ οίκο νοσηλείας όταν χρειάζεται. Τα αντιμετωπίζουν ως να χρωστούν αυτοί στην κοινωνία και στο κράτος, ενώ είναι η κοινωνία και το κράτος που τους χρωστά.
Τουλάχιστον, λοιπόν, ας φροντίζαμε να βελτιώσουμε τη ζωή των ηλικιωμένων μας. Έστω και από υστεροβουλία. Γνωρίζοντας ότι θα έρθει όλων η σειρά μας. Διότι τη δική μας ζωή, των ενεργών πολιτών, φαίνεται πως είναι αδύνατο να την βελτιώσουμε. Τα κάναμε όλα γύρω μας μια τεράστια αποτυχία. Και μια πυριτιδαποθήκη -μια στοίβα κοντέινερ αν είναι πιο κατανοητό- που θα εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.
Τι στο καλό κάνουμε σε ένα νησάκι που θα μπορούσε να είναι παράδεισος; Μέχρι και την αδίστακτη ρωσογεωργιανή μαφία, την «Vor V Zakone», μάθαμε τελευταία ότι έχουμε στην Κύπρο. Μετά που πυροβολήθηκε στη Λεμεσό ένας Ουκρανός. Εκβιασμοί, λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών, τσιγάρων, προστασία… Δεν μας αγγίζουν εμάς; Μα, είναι ανάμεσά μας, είναι πια μέρος της κοινωνίας μας. Και να ήταν μόνο αυτοί; Κυπραίοι νονοί, Ρουμάνοι, Σύροι, Καμερουνέζοι, όλοι μαζί σε μια αδίστακτη νυκτερινή ζωή. Να ελέγχουν τις μαφιόζικες δουλειές ακόμα και μέσα από τις Κεντρικές Φυλακές!
Μετά, έργα που δεν τελειώνουν ποτέ, διαφθορά στο απόγειο, κόμματα στο υπόγειο, κυκλοφοριακό χάος στους δρόμους των πόλεων, στεγαστικό πρόβλημα πρωτοφανές, ενοίκια στα ύψη, εκποιήσεις κατά δεκάδες, ξένοι να αγοράζουν τεράστια ποσοστά ακινήτων απλησίαστα για τους ιθαγενείς… Κι εμείς να νομίζουμε πως υπάρχει ανάπτυξη, που ενισχύει την κυπριακή κοινωνία επειδή μετά τη Λεμεσό θα αποκτήσει παραλιακούς πύργους και η Λάρνακα.
Γι΄ αυτό λέω. Αφού τα κάναμε σαλάτα και δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όπως την θέλουμε, τουλάχιστον ας φροντίσει με δραστικές αποφάσεις η κυβέρνηση και η Βουλή τους ηλικιωμένους μας. Μην τους εξευτελίζουμε.
