Ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από άνεση, ταχύτητα και πληθώρα επιλογών. Οι σημερινές γενιές, μεγαλωμένες μέσα στην τεχνολογική πρόοδο και την ψηφιακή ευκολία, έχουν μάθει να ζουν σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι άμεσα διαθέσιμα: Από την επικοινωνία έως την πληροφόρηση και την ικανοποίηση των επιθυμιών. Ωστόσο, αυτή η ευκολία, αντί να δημιουργήσει πιο ανθεκτικούς και αυτάρκεις ανθρώπους, φαίνεται πως έχει καλλιεργήσει μια ψυχολογία εύθραυστη. Έτσι, μόλις εμφανιστούν δυσκολίες, πιέσεις ή καθυστερήσεις, πολλοί νέοι αισθάνονται ότι «πνίγονται» -και όπως οι ίδιοι λένε, «κρούζουν». Το ερώτημα λοιπόν είναι: Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αρχικά, η βασική αιτία εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο ανατράφηκαν οι νεότερες γενιές. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα υπερπροστασίας, όπου οι γονείς προσπαθούσαν να αποτρέψουν κάθε δυσάρεστη εμπειρία ή αποτυχία. Αντί να μάθουν να διαχειρίζονται την απογοήτευση και την πίεση, έμαθαν ότι κάποιος άλλος θα τις απομακρύνει για λογαριασμό τους. Όταν όμως έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, όπου οι ευκολίες και η ασφάλεια δεν είναι δεδομένες, αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο. Η έλλειψη ανθεκτικότητας είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της γενιάς αυτής.

Ένας δεύτερος παράγοντας είναι η κοινωνία της σύγκρισης και του ανταγωνισμού που έχει δημιουργήσει η ψηφιακή εποχή. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη, συχνά ψευδή εικόνα της ζωής των άλλων. Οι νέοι βομβαρδίζονται από επιτυχημένες ιστορίες, τέλεια σώματα, επαγγελματικές διακρίσεις με γρήγορη ανέλιξη και οικονομική ευμάρεια. Όταν, λοιπόν, οι ίδιοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά τα «πρότυπα», αισθάνονται ανεπαρκείς και καταρρέουν ψυχολογικά. Η σύγκριση λειτουργεί διαβρωτικά στην αυτοπεποίθησή τους και η παραμικρή πίεση μοιάζει με αποτυχία ζωής.

Επιπλέον, η ταχύτητα του σύγχρονου ρυθμού ζωής έχει μειώσει δραστικά την υπομονή και την ανεκτικότητα στη δυσκολία. Οι νέοι έχουν συνηθίσει στην αμεσότητα του «όλα τώρα» -από τα delivery και τα social media μέχρι τις σχέσεις. Όταν λοιπόν κάτι απαιτεί χρόνο, προσπάθεια ή αντοχή, προκαλεί απογοήτευση. Η πίεση δεν βιώνεται πλέον ως φυσικό μέρος της εξέλιξης, αλλά ως απειλή. Το παραμικρό εμπόδιο προκαλεί ψυχική ασφυξία, γιατί η γενιά αυτή δεν έχει μάθει να ζει χωρίς συνεχή επιβεβαίωση ή γρήγορα αποτελέσματα.

Ακόμα, δεν μπορεί να αγνοηθεί και το βάρος των κοινωνικών συνθηκών. Η ανασφάλεια για το μέλλον, οι οικονομικές δυσκολίες, η εργασιακή αστάθεια και οι υπαρξιακές ανησυχίες για έναν πλανήτη που αλλάζει δραματικά, επιτείνουν την ψυχολογική πίεση. Οι νέοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα διαρκές αδιέξοδο: Από τη μια, τους ζητείται να είναι ευέλικτοι, παραγωγικοί και επιτυχημένοι, ενώ από την άλλη, το περιβάλλον δεν τους προσφέρει σταθερές βάσεις για να το πετύχουν. Τελικά, οι σημερινές γενιές δεν «πνίγονται» επειδή είναι αδύναμες εκ φύσεως, αλλά επειδή μεγάλωσαν σε έναν κόσμο που τους έμαθε να αναπνέουν μόνο μέσα στην ευκολία. Η πίεση, η αποτυχία και η απογοήτευση δεν τους διδάχθηκαν ως απαραίτητα στάδια ωρίμανσης, αλλά ως κάτι που πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Αν, ωστόσο, θέλουμε να μιλάμε για ισορροπημένους, ψυχικά δυνατούς ανθρώπους, χρειάζεται να επαναξιολογήσουμε την αξία της δυσκολίας. Μόνο μέσα από αυτήν μαθαίνουμε να αντέχουμε, να προσαρμοζόμαστε και τελικά να ωριμάζουμε.