Πού πηγαίνει ο καλλιτέχνης όταν πεθάνει, διερωτάτο πριν κάποια χρόνια ο Ελλαδίτης δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης. «Εμείς θα σηκωθούμε σαν σκόνη από τον κόσμο, όμως ο καλλιτέχνης θα μείνει για καιρό ακόμα πίσω και μάλιστα στην πιο καλή στιγμή του».
Παρόλα αυτά, ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου μας λυπεί. Δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός ανθρώπου που μας λυπεί, αλλά και γιατί μαζί του είναι σαν να πεθαίνουν δικές μας στιγμές από άλλες εποχές. Οι οποίες έτσι κι αλλιώς ανήκαν στο παρελθόν, αλλά ο θάνατος του δημιουργού όλων αυτών των στίχων και των ήχων που αποτέλεσαν την υπόκρουση των στιγμών μας, οριστικοποιεί το τέλος. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα που νοιώθουμε κάθε φορά που πεθαίνει ένας καλλιτέχνης το έργο του οποίου είχε σηματοδοτήσει την πορεία μας προς την ενηλικίωση. Οι στίχοι του Σαββόπουλου εξέφρασαν πράγματα που θέλαμε να πούμε. Μας έδειξαν ένα δρόμο και εκτόνωσαν δικά μας συναισθήματα, άλλοτε με θυμό κι άλλοτε με τρυφερότητα.
«Η Τέχνη, όπως και αν τη δεις, τα τραγούδια, τα βιβλία, οι ταινίες, είναι οι γωνίες που δίνουμε ραντεβού και συναντιόμαστε, οι κλωστές που πιάνουμε και πλέκουμε σχέσεις, συχνά δε και οι μεγάλες αφορμές που ψάχνουμε στη ζωή μας», είχε γράψει ο Γιαννακίδης σε εκείνο το άρθρο το 2017 με αφορμή το θάνατο κάποιου άλλου καλλιτέχνη. «Είναι και τα σημάδια που βάζουμε για να βρίσκουμε τον δρόμο προς το παρελθόν ή προς τα άδυτα του κόσμου μας. Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουν οι καλλιτέχνες που αγαπήσαμε; Είναι λες και φεύγουν σιγά-σιγά κομμάτια από το σκηνικό της ζωής μας. Ένα χέρι τα σηκώνει και ένα άλλο τα αντικαθιστά με καινούργια κομμάτια που μπορεί να είναι όμορφα, να έχουν ενδιαφέρον, αλλά όχι και το αντίστοιχο συναισθηματικό βάρος για μας. Και όσο μεγαλώνεις, τα κομμάτια αλλάζουν και φτάνεις να ζεις σε έναν κόσμο που, ακόμα και αν είναι γνωστός, δεν έχεις να πεις πολλά μαζί του. Ίσως για αυτό οι γέροι να σιωπούν. Πού πηγαίνουν, λοιπόν, οι καλλιτέχνες όταν πεθαίνουν; Μέσα μας, φυσικά, στο χωνευτήρι των μυαλών μας, γίνονται λίπασμα ιδεών και συστατικό αναμνήσεων. Μπερδεύονται, βέβαια, με άλλα πράγματα και αυτό το διαπιστώνεις όταν προσπαθείς να θυμηθείς ποιος έλεγε το τραγούδι, πώς πήγαινε ο στίχος, σε ποια ταινία το άκουσες. Όμως, όπως και να έχει, εμείς φιλοξενούμε τη δεύτερη ζωή των καλλιτεχνών. Παραμένουν ζωντανοί μέσα μας και θα πεθάνουν ξανά μαζί μας».
Τα τραγούδια θα συνεχίσουν να υπάρχουν αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Γράφτηκαν κάτω από κάποιες συνθήκες και εξέφρασαν μια εποχή η οποία δεν είναι ίδια με τη σημερινή. Εξάλλου, «τα χρόνια τρέχουν χύμα κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα».
