Για να υπάρχει ανάπτυξη χρειάζονται πόροι. Πρώτα και κύρια χρειάζεται νερό. Δεν γίνεται να επενδύεις στην τουριστική βιομηχανία με στόχο να αυξήσεις τον αριθμό των τουρισμών αλλά να μην έχεις προβλέψει τι θα γίνει αν δεν βρέξει. Δεν γίνεται να κτίζεις πύργους και να πουλάς διαμερίσματα χωρίς να έχεις προβλέψει πως θα γεμίζουν οι πισίνες και τα τζακούζι, πως θα ποτίζονται τα γρασίδια των γηπέδων γκολφ και των κήπων αν δεν βρέξει. Και δεν έβρεξε. Η εικόνα των φραγμάτων είναι πλέον αποκαρδιωτική όπως και των δασικών περιοχών με τα ξηραμένα δέντρα.
Πριν λίγες μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας σύμφωνα με την οποία εννέα χρόνια μετά την αξιολόγηση της κατάστασης ως προς τη διαχείριση των υδάτινων πόρων δεν έγινε σχεδόν τίποτα. Από τα 60 έργα που είχαν προβλεφθεί στο 15ετές Σχέδιο Υδατικής Ανάπτυξης (2016‑2030), μόνο 14 έχουν ολοκληρωθεί.
Τα δε φράγματα είναι, τα πλείστα, πεπαλαιωμένα, χωρίς συντήρηση. Σύμφωνα με την έκθεση, δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ ανεξάρτητη επιθεώρηση σε μεγάλα φράγματα, ενώ για τα ιδιωτικά φράγματα δεν έχει εκδοθεί ούτε ένα τελικό πιστοποιητικό. Επιπρόσθετα, όπως επισημαίνεται, η Κύπρος διαθέτει συνολικά 104 μεγάλα φράγματα, εκ των οποίων πολλά έχουν ξεπεράσει τη προβλεπόμενη διάρκεια ζωής τους, χωρίς να έχει διασφαλιστεί η πλήρης συμμόρφωση με τις σχετικές νομοθεσίες περί ασφάλειας ταμιευτήρων.
Φυσικά, το πρόβλημα πλέον είναι το ότι έχουν αδειάσει. Ευκαιρία ίσως για συντήρηση τους με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα γεμίσουν και πάλι. Τα ευχολόγια όμως δεν θα μας σώσουν, χρειάζονται έργα. Το υδατικό θα έπρεπε να ιεραρχείται ψηλά στην ατζέντα προτεραιοτήτων της κάθε κυβέρνησης και ειδικά των τελευταίων που έχουν να διαχειριστούν το θέμα γνωρίζοντας πως η κλιματική αλλαγή δεν είναι κάτι πρόσκαιρο.
Το πιο τρομακτικό όμως, είναι το μέγεθος των απωλειών από διαρροές λόγω προβλημάτων του δικτύου. Σε παγκύπρια βάση οι απώλειες αυτές εκτιμώνται σε πάνω από 200 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού τον χρόνο. Φυσικά δεν είναι εύκολο πράγμα να αλλάξεις όλο το δίκτυο του νησιού (έστω και του μισού που είναι ελεύθερο) αλλά όσο χρόνια συζητείται το θέμα, αν γινόταν ένας προγραμματισμός θα μπορούσε ήδη να αντικατασταθεί σταδιακά. Σε ένα τόπο με τα προβλήματα ξηρασίας που υπάρχουν δεν είναι δυνατό να μην μπορεί επιτέλους να αντιμετωπιστεί το θέμα των διαρροών. Δεν μπορεί να μην έχει εξευρεθεί τρόπος αξιοποίησης των όμβριων υδάτων.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε ακάθεκτοι την «ανάπτυξη» αναμένοντας κάποιον από μηχανής θεό ή και τον ίδιο τον Θεό να μας σώσει. Αλήθεια πως σκέφτονται το όλο θέμα οι κυβερνήτες;
