Από τις 18 του μήνα μέχρι και χθες Τετάρτη 29 Οκτωβρίου ένδεκα ολάκερες μέρες και δεν κατάφεραν μας λένε οι ειδήσεις να μιλήσουν. Ο ένας στα επινίκια, ο άλλος στα συμβούλια!
Ίσως κάποιοι εκεί στον Λόφο να πρέπει να εγκαταστήσουν κανένα what’up στα τηλέφωνα των ηγετών μας. Ένα τηλέφωνο στις γυναίκες τους να μεσολαβήσουν και να δείτε στο άψε σβήσε, αυτές θα τα κατάφερναν. Όχι για τίποτα άλλο, χάριν ευγένειας, savoir vivre το λένε οι Γάλλοι, δηλαδή αντίληψη της ζωής και καλών τρόπων, ένα καλημέρα και καλή επιτυχία, τόσο απλό και ανθρώπινο.
Αυτοί οι δύο, που ο ένας αγνοεί τον άλλο, θα καθίσουν σε ένα τραπέζι αντάμα και θα λύσουν το κυπριακό; Αυτοί που δεν κατάφεραν ένδεκα μέρες να πουν μια καλημέρα ο ένας στον άλλο! Τι σημαίνει αυτό, ποια η επεξήγησή του, ακόμη ένα λανθασμένο μήνυμα, τυχαίο; σκόπιμο;
Τέλος πάντων, δεν μας εκπλήττει όμως, είδαμε και χειρότερα. Σιγά- σιγά μας ετοιμάζουν, όχι για να φτάσουμε στο δια ταύτα που είναι η επανένωση, αλλά στο περίμενε ακόμη 50 χρόνια. Εμείς, όσοι πιστεύουμε σ’ ένα μέλλον για τον τόπο, θα αναμένουμε καρτερικά, έχουμε πολύ μεγάλη υπομονή, γαϊδουρινή τη λένε, σχεδόν 52 ολάκερα χρόνια, μια ζωή περιμένουμε.
Θα χωριστούμε δυστυχώς και πάλι σε στρατόπεδα, το έχουμε ξαναζήσει, ένα déjà vu ετοιμάζεται με σχέδιο και πλάνο. Η διαφορά με το 2004 είναι ότι στα δυο πολύ γνωστά στρατόπεδα θα προστεθεί και ακόμη ένα.
- Στο πρώτο στρατόπεδο θ’ αμπαρωθούν οι δυσκοίλιοι και δυσκολόπιστοι, οι αδιάλλακτοι εθνοπατέρες που ζουν και θρέφονται από τους ηρωικούς αγώνες του λαού μας. Ήδη φόρεσαν φουστανέλες και τσαρούχια, έσφιξαν στην κόξα τους το σπαθί και περιμένουν πανέτοιμοι να θυσιαστούν στο βωμό της πατρίδας και της καθαρότητας του ελληνικού γένους.
- Στο δεύτερο θα βρουν καταφύγιο οι διαλλαχτικοί, αυτοί που θέλουν να καθίσουν σε διάλογο, που είπαν καλημέρα και καλή επιτυχία του Ερχιουρμάν, που θέλουν να συνεργαστούν με τους συμπατριώτες μας για το κοινό καλό της πατρίδας, που θέλουν διακαώς να τη ξαναζήσουν.
- Το τρίτο νεοσύστατο στρατόπεδο θα αποτελείται από τους αδρανείς και απαθείς, αυτούς που αντί να ψηφίσουν στις 23 του Μάη θα παν στην Αθήνα συν γυναιξί και τέκνοις για τον τελικό του μπάσκετ και τη συναυλία των Iron Maiden που φέρει τον τίτλο αγγλιστί Run for your lives, στη γλώσσα των Κυπραίων «από φύει φύει» που ταιριάζει απόλυτα στις σημερινές συνθήκες.
Πού πάμε αγαπητοί φίλοι όταν χαριεντιζόμαστε και παινευόμαστε επειδή πέρασε η απαράδεκτη πρόταση ενός ΕΚ ευρωβουλευτή να στήσει μνημείο ΕΚ αγνοουμένων στο Ευρωκοινοβούλιο; Πού πάμε χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθηση ιστορίας και ανθρώπινου πόνου. Πόσο πιο σωστό και πρέπον θα ήταν για τον κύριο Ευρωβουλευτή να προτείνει ένα μνημείο για τους αγνοούμενους όλης της Κύπρου! Πόσο δύσκολο είναι από εδώ και μπρος, ν’ αποφεύγουμε τις προκλήσεις, να σκεφτόμαστε θετικά και κυρίως να κάνουμε βήματα μετρημένα και νούσιμα, μια που το λένε κιόλας, ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η επανένωση του τόπου.
Γιατί φοβόμαστε τη σκιά μας; Τι είναι αυτό που φοβίζει τον μέσο Κύπριο για το μέλλον του και επιλέγει ν’ αρκείται στην παρούσα σαθρή κατάσταση; Τι είναι αυτό στο οποίο ο μέσος Κύπριος βρίσκει καταφύγιο για να κρυφτεί από τις αλήθειες και την πραγματικότητα;
Η άγνοια, η μη γνώση της ιστορίας και του περίγυρου, αγαπητοί φίλοι, εκεί κρύβεται ο αδιάλλακτος Κύπριος, αλλά και ο πρόσφυγας που έγινε γαιοκτήμονας και ξενοδόχος και ο πρόσφυγας που τα έχασε όλα, συμπεριλαμβανομένης και της πίστης του, όχι στον Θεό αλλά στους κυβερνώντες. Εκεί βρίσκουν αναπαμό και πρόσκαιρη καλοπέραση που προκύπτει από την περιρρέουσα διαφθορά, την απουσία αξιοκρατίας, την έλλειψη ενός ειλικρινούς πολιτικού λόγου που αφορά στο δημόσιο συμφέρον και κρύβεται πίσω από τόνους λαϊκισμού.
Φταίει η απουσία ενσυναίσθησης έναντι ολάκερης της πατρίδας, και κυρίως η παλιομοδίτικη και εθνικιστική παιδεία που έχει ως αποτέλεσμα τα λάθος μηνύματα και, ναι, τη διαστρέβλωση της αντικειμενικής ιστορίας, ενδεικτικό για του λόγου το αληθές το παραστράτημα του Ευρωβουλευτή μας για τους αγνοούμενους και οι φανφάρες που ακολούθησαν.
Πρόσφατα οι ειδήσεις είχαν δείξει εικόνες από την τελετή των μαυροσκούφηδων, τα μαύρα μπερέ που με περηφάνεια φορούσε στα κεφάλια των εθνοφρουρών ο Υπουργός της Άμυνας. Στο τέλος της τελετής ένα από τα παιδιά βροντοφώναξε με στόμφο λέξεις που προφανώς θα του υπέβαλαν ανώτεροί του… λέξεις που μόνο στο άκουσμά τους έφεραν στο σήμερα τρόμο και αγανάκτηση.
Τι διδάσκουμε στα σχολεία μας; Στα δημοτικά, στα γυμνάσια, πώς προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για ν’ αντιμετωπίσουν ένα μέλλον που σίγουρα δε θα είναι εύκολο. Ποια τα εφόδια, πού η κριτική σκέψη, πού η καταπολέμηση του εθνικισμού και του ρατσισμού; Άλλο οι γιορτές των εθνικών επετείων και οι παρελάσεις, η τιμή προς τους πεσόντες σε απείρως δυσκολότερους καιρούς από τους σημερινούς, και άλλο η σύγχρονη φιλελεύθερη και αντικειμενική ευρωπαϊκή παιδεία με την οποία θα έπρεπε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Άλλο το αληθινό Δεν Ξεχνώ του Νίκου Δήμου, και άλλο η ελαφρότητα με την οποία στολίζουμε τους πίνακες με μαυρόασπρες φωτογραφίες μανάδων και αγνοουμένων μέσα στην τάξη με περίοπτες επικεφαλίδες Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι και Διεκδικώ!
Δεν είναι στραβός ο γιαλός…
Ελεύθερα, 2.11.2025
