Χθες Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου, που γιόρταζε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γνωστός και ως Ιωάννης της Αντιόχειας, Έλληνας, ρήτορας και συγγραφέας, πατέρας και ιεράρχης της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναγνωρισμένος ως άγιος, είδα ως υποσημείωση στο παλιό μου ημερολόγιο (αυτό που το ’χω γεμίσει με σημειώσεις και μουντζούρες ωραίες!), ότι ήταν και η Παγκόσμια Ημέρα της Καλοσύνης.
Αυτό με τσίγκλησε πολύ και το έψαξα λίγο. Με «καίει» το θέμα, και με στενοχωρεί αβάσταχτα. Γιατί, συνεχώς, βλέπω ότι γίνεται είδος προς εξαφάνιση.
Ακόμα και στην Κύπρο, όπου από τότε που τη «γνώρισα» στα εφηβικά μου χρόνια ήταν παντού. Η καλοσύνη, ναι. Γνήσια και ανεπιτήδευτη. Στις πρώτες μου βόλτες εκεί, στις γειτονιές της Λευκωσίας, άκουγα «καλημέρες», «καλησπέρες» και, προπαντός, «κόπιασε».
Με τα χρόνια, περισσότερο ως επισκέπτης, η καλοσύνη μειώθηκε. Και, δυστυχώς, αυξήθηκε η κακία, η κακεντρέχεια, η αγένεια και σε αρκετές περιπτώσεις η βία.
Όπως και να έχει, μου αρέσει αυτή η γιορτή! Απορώ, όμως, γιατί πήρε τόσα χρόνια για να «υπάρξει» και επίσημα.
Καθιερώθηκε μόλις το 2000 με πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Κινήματος Καλοσύνης. Συσπειρώνει εθνικές, μη κυβερνητικές (ευτυχώς) οργανώσεις, αλλά επικοινωνιακά στη σελίδα του, χρησιμοποιεί μια γλώσσα που –συγγνώμη– σε απωθεί:
«Η καλοσύνη είναι ένα θεμελιώδες μέγεθος της ανθρώπινης κατάστασης, που γεφυρώνει τις διαφορές φυλής, φύλου, θρησκείας και πολιτικής».
Ας μη πω αυτό που μου ’ρχεται. Τέτοια μέρα … καλοσύνης!
Πάμε τώρα στα «βαριά και ανθυγιεινά».
Πάντα πρώτο, το Κυπριακό. Που δεν θα λυθεί ποτέ. Γιατί είναι ισχυρότεροι και ανυποχώρητοι εκείνοι που δεν θέλουν λύση. Απλά μαθηματικά. Για άλλες …επιστήμες, δεν ξέρω.
Σε μία off the record συζήτηση που είχα χθες με τρεις πρεσβευτές χωρών της ΕΕ, εξέφρασαν τη βεβαιότητα ότι θα είναι «μια καλή προεδρία». Ζήτησα τη γνώμη τους για το Κυπριακό και πολύ διστακτικά μου είπαν «αν το θελήσουν και οι δύο πλευρές ειλικρινά, θα λυθεί εύκολα και γρήγορα».
Μετά, μιλήσαμε για τον Νόβακ Τζόκοβιτς που «πολιτογραφήθηκε» Έλληνας. Όχι με δώρο ένα αγορασμένο ελληνικό/ ευρωπαϊκό διαβατήριο, όπως κάπου αλλού. Του δόθηκε άδεια παραμονής με τη λεγόμενη Χρυσή Βίζα. «Θα δείτε», μου είπαν, «ότι ο Τζόλε θα ανεβάσει πολύ το άθλημα στην Ελλάδα και θα βγούνε πολλά ταλέντα».
Χθες, στο 8ο Ετήσιο Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Αξιολόγησης στην Αθήνα, ο Κύπριος πρώην υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Ναυτιλίας και τώρα βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ στην Βουλή των Ελλήνων, Χρίστος Στυλιανίδης, μίλησε για τις προκλήσεις που αναδιαμορφώνουν το στρατηγικό μας περιβάλλον. Συγκεκριμένα:
> Τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο.
> Τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης (θέμα που κατέχει άριστα), και τις αλλαγές που φέρνει η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ) στη νέα ψηφιακή εποχή διακυβέρνησης.
Σκέψη της Ημέρας: Εάν δύο άντρες που υπήρξαν φίλοι στα νιάτα τους, συναντηθούν ξανά στα γεράματα, μετά την παρέλευση μιας ολόκληρης γενιάς, το βασικό συναίσθημα που θα βιώσουν μόλις αντικρίσουν ο ένας τον άλλον, διατηρώντας στο μυαλό την εικόνα που είχαν στα χρόνια της νεότητάς τους, θα είναι ένα συναίσθημα απόλυτης απογοήτευσης για το σύνολο της ζωής.
Μια απαισιόδοξη, πλην όμως και με αλήθειες, από τον Γερμανό φιλόσοφο Αρτούρ Σόπενχάουερ (1788-1860), από τους πρώτους Ευρωπαίους φιλοσόφους που αντιλήφθηκε την αξία των ανατολικών φιλοσοφιών, όπως ο βουδισμός, ενσωματώνοντάς τες στο έργο του.
IN MEMORIAM. Χομαγιούν Ερσαντί, σπουδαίος Ιρανός ηθοποιός, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τρίτη 11 Νοεμβρίου, σε ηλικία 78 ετών. Ο πρώτος του ρόλος ήταν στην ταινία «Γεύση του κερασιού» το 1977, το αριστούργημα του Αμπάς Κιαροστάμι, που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Εξαιρετικός ήταν και στις ταινίες «The Kite Runner» («Χαρταετοί Πάνω από την Πόλη», ο τίτλος στους κινηματογράφους της Ελλάδος), το βρετανικό κατασκοπευτικό δράμα «Ο Νο1 καταζητούμενος» (2014) και την «Zero Dark Thirty» (2012) της Κάθριν Μπίγκελοου.
Εικονογράφηση, άσχετη με το κείμενο. Απλώς, μια ωραία φωτογραφία…
