Δεν αμφέβαλλε η στήλη ότι αυτό θα γινόταν: Πανηγύρισαν κιόλας χθες και αντάλλαξαν ευχαριστίες και συγχαρητήρια επειδή πήραν στα χέρια τους πριν μήνες μία απόφαση για σχετικά δίκαιη ρύθμιση της παραχώρησης Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής σε όλους τους εργαζόμενους -αφού όλοι επηρεάζονται από τον πληθωρισμό- και χθες παρέδωσαν στην κοινωνία μία «μόνιμη συμφωνία» πολύ υποδεέστερη της αρχικής πρότασης της Κυβέρνησης.
Και αντί να πουν κάτι να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους, έστησαν και ολόκληρο τελετουργικό στο Προεδρικό για να το γιορτάσουν, με πρώτο και καλύτερο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Γιατί τόση αγαλλίαση, κ. Πρόεδρε; Επειδή τάξατε 9 στα 10 σε όλους τους εργαζόμενους και τελικά δώσατε 10 στο 35-40% και μηδέν σε όλους τους άλλους; Είναι αυτός λόγος να κορδώνετε; Είχατε όλη την κοινωνία στο πλευρό σας για να επιμείνετε μέχρι τέλους στο ΑΤΑ σε Όλους, έστω με πρόσθετες φοροαπαλλαγές στους εργοδότες, και εσείς αντί στη Βουλή πήγατε στο ναρκοπέδιο του «κοινωνικού διαλόγου» και βγήκατε από αυτό με σοβαρές απώλειες.
Απώλειες, διότι δικό σας ήταν το αρχικό πλαίσιο για την ΑΤΑ, από το οποίο η χθεσινή «μόνιμη συμφωνία» απέχει χιλιόμετρα. Το μόνο κέρδος από τη χθεσινή συμφωνία είναι ο συνυπολογισμός (με κάποιο τρόπο που θα πρέπει να δούμε πώς και αν θα δουλέψει) της ΑΤΑ, ανά διετία, και για όσους λαμβάνουν κατώτατο μισθό. Όπως τον λαμβάνουν δηλαδή. Άλλοι για 30 ώρες, άλλοι για 38, άλλοι για 40, 44, κ.λπ.
Και μας το είπατε όλοι ξανά και ξανά πως προστέθηκαν στους δικαιούχους ΑΤΑ άλλες 55 χιλιάδες εργαζόμενοι. Πάλι καλά. Αλλά να πανηγυρίζεις για τις 55 χιλιάδες προσθήκες και να κάνεις γαργάρα τις πολλαπλάσιες χιλιάδες που πάλι έμειναν έξω; Δεν μοιάζει αξιοπρεπές.
Το πιο εκνευριστικό είναι που πάλι μάς είπαν -διά στόματος Ν. Χριστοδουλίδη, αλλά πάνω-κάτω τα ίδια λένε και οι «κοινωνικοί εταίροι»- πως έγιναν «συγκλίσεις και συμβιβασμοί μεταξύ διαφορετικών επιδιώξεων και προσεγγίσεων ανάμεσα στην εργοδοτική και τη συνδικαλιστική πλευρά». Και πως η συμφωνία «αποτελεί προϊόν ωριμότητας, υπευθυνότητας και αλληλοσεβασμού μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Και ως αποκορύφωμα, η διαπίστωση πως αποδείχθηκε, τάχα, ότι «μέσα από τον κοινωνικό διάλογο μπορούν να επιτευχθούν λύσεις που υπηρετούν το συλλογικό συμφέρον».
Μα αν εξυπηρετήθηκε το συλλογικό συμφέρον, κ. Πρόεδρε, τότε γιατί και εσείς και οι συντεχνιακοί είπατε πως «συνεχίζουμε αυτή την προσπάθεια»; Τη συνεχίζετε διότι πάλι εξυπηρετήσατε -με τη συνέργεια των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των ηγετών τους- τους λίγους. Όχι το σύνολο.
Ξέρετε, κ. Πρόεδρε, πόσοι εργαζόμενοι στην Κύπρο θα συνεχίσουν -σύμφωνα με τα στοιχεία του αρμόδιου υπουργείου- να μην παίρνουν ΑΤΑ; Τουλάχιστο 370 χιλιάδες. Ξέρετε πόσοι θα παίρνουν ΑΤΑ, ακόμα κι αν δεχθούμε πως θα παίρνουν στο εξής και αυτοί που πληρώνονται με τον κατώτατο (too good to be true, που λέμε); 150 άντε 160 χιλιάδες. Δηλαδή, οι 60 χιλιάδες του ευρύτερου δημόσιου, οι 45 χιλιάδες του ιδιωτικού τομέα που και σήμερα παίρνουν (που παίρνουν λέμε, όχι που θεωρητικά δικαιούνται) ΑΤΑ και οι 50-55 χιλιάδες του κατώτατου, αν δεν βρεθούν τα γνωστά παράθυρα – καμαρόπορτες από κάποιους εργοδότες για να την στερηθούν και πολλοί από αυτούς.
Άρα, αγαπητέ κ. Πρόεδρε, δεν κάνατε και κάτι σπουδαίο, ανκαι το επιχειρήσατε ως Κυβέρνηση με την κατάθεση του αρχικού πλαισίου και του αναθεωρημένου.
Θα πείτε, αποφύγαμε απεργίες στο δημόσιο και σε κάποιους τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Σωστά. Σας αρκεί αυτό; Πάω πάσο.
Για τους συνδικαλιστές δεν υπάρχουν πολλά να λεχθούν. Αν νιώθουν ικανοποιημένοι που διαπραγματεύτηκαν μία ανέλπιστα καλή κυβερνητική πρόταση και τελικά έβαλαν υπογραφή σε ένα πολύ χειρότερο προϊόν «κοινωνικού διαλόγου», το πρόβλημα μαζί τους είναι πιο μεγάλο απ’ ότι φαίνεται. Και τεράστια η απογοήτευση.
