Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου 2024, ο κόσμος παρακολουθούσε έκπληκτος το καθεστώς Άσαντ στη Συρία να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Ήταν μια εξέλιξη την οποία ελάχιστοι είχαν προβλέψει, ένα… δώρο ανέλπιστο το οποίο χάρισε στους εχθρούς του Άσαντ ο εξευτελισμός της άλλοτε πανίσχυρης Χεζμπολάχ στο Λίβανο με τον αποδεκατισμό της ηγεσίας της και τις ιδιοφυείς και κινηματογραφικού τύπου επιθέσεις της Μοσάντ ενάντια στην τρομοκρατική οργάνωση.

Το Ιράν, ταπεινωμένο και το ίδιο από τα πλήγματα του Ισραήλ το οποίο κατάφερε να του εξουδετερώσει ολόκληρη την αεράμυνά του πριν το χτυπήσει, ήταν αναπόφευκτο ότι είχε πληγεί καίρια αφού ουσιαστικά εκτός από το δάχτυλο και το μάτι του Πρέσβη του στη Βηρυτό η τροπή που πήραν τα πράγματα απέκοπτε το μακρύ του χέρι το οποίο εδώ και δεκαετίες ρημάζει τη Μέση Ανατολή. Κανείς, ωστόσο, δεν είχε υπολογίσει ότι ο αλ Σάρα (τότε αλ Γκολάνι) θα μπορούσε με ένα blitzkrieg έντεκα ημερών να ρίξει αυτό το καθεστώς διαπερνώντας και την προστασία του από τους Ιρανούς.

Ένα χρόνο μετά η επέτειος βρίσκει τη Συρία με αμέτρητες αβεβαιότητες ως προς το τι της επιφυλάσσει το μέλλον. 

Στα «θετικά», η βελτίωση κάπως των οικονομικών συνθηκών κάποιων περιοχών. Όλοι ξέρουν όμως πως με τα έως και 400 δισεκατομμύρια δολάρια που απαιτούνται για την ανοικοδόμηση και τα πράγματα να πηγαίνουν πολύ αργά αλλά και με τους επενδυτές να είναι άφαντοι, οι μεγάλες προκλήσεις δεν ήρθαν ακόμα.

Ο αλ Σάρα παρέλαβε ένα τεράστιο Δημόσιο του οποίο το περιορίζει δραστικά, θέλοντας και μη. Ως αποτέλεσμα έχουν ήδη καταγραφεί αντιδράσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε περιοχές με πολύ μεγάλο αριθμό απολύσεων και δεν είναι λίγες. 

Τα πράγματα αναμένεται να επιδεινωθούν και η Δύση, όπως και η Τουρκία και η Ιορδανία οι οποίες φιλοξενούν εκατομμύρια πρόσφυγες, συχνά με σοβαρά προβλήματα παραβατικότητας και εγκληματικότητας, πιέζουν για την επιστροφή τους. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα γίνει εάν υπάρξουν τώρα μαζικές επιστροφές, παρόλο υπάρχει και το ένα εκατομμύριο το οποίο επέστρεψε. 

Ήδη και το Ιράν αναδιπλώνεται και προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο κάτι που αναπόφευκτα ασκεί πίεση στη Δαμασκό, την ώρα που οι του ανατραπέντος καθεστώτος, όσο κι αν μοιάζουν να έχουν φύγει από την εικόνα, οργανώνονται στη Μόσχα με τη βοήθεια της Τεχεράνης και ενισχύουν με όπλα τις πολιτοφυλακές των σιιτών στα παράλια της χώρας φιλοδοξώντας να αποκόψουν το κομμάτι εκείνο από την υπόλοιπη Συρία. 

Οι σφαγές των αλλόδοξων και των αλλόθρησκων έχουν σταματήσει αλλά κανείς δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι, με μοναδική – ίσως – εξαίρεση τους δρούζους λόγω της προστασίας από το Ισραήλ, οι σφαγές θα μπορούσαν να επαναληφθούν, ανά πάσα στιγμή, εναντίον των αλεβιτών αλλά και να συμβούν κατά των Χριστιανών.

Το γεγονός ότι οι δυνάμεις του αλ Σάρα μπορούν να σφάζουν χωρίς συνέπειες, όταν κριθεί αναγκαίο, όπως και χωρίς λογοδοσία ή απολογία, κάνει τα πράγματα απείρως χειρότερα όπως βέβαια και τα συμφέροντα που επιβάλλουν αυτή «μεταμόρφωση» του αλ Σάρα ο οποίος αν και αποχαρακτηρίστηκε ως τρομοκράτης και έβαλε κουστούμι, όσο πραγματιστής και χαρισματικός κι αν είναι παραμένει ένας τζιχαντιστής στο DNA του. 

Το Ισραήλ προσπαθεί να ανακόψει την αύξηση της επιρροής της Τουρκίας εντός και εκτός της Συρίας αλλά πέρα από τη ζώνη ασφαλείας – και εκείνη δεν είναι απολύτως διασφαλισμένη – ο Τραμπ δεν θα το αφήσει να ξαναχτυπήσει το νέο καθεστώς πέρα από κάποια πολύ περιορισμένα πλήγματα εάν η «νέα» Δαμασκός αποφασίσει να κάνει κάτι θεαματικά λάθος.

Η απειλή του ISIS είναι εκεί και παρά τις καλές προθέσεις και το πολύ χρήμα, όσο υπάρχει πολιτική αστάθεια, ένοπλες τρομοκρατικές οργανώσεις και ένα μέλλον το οποίο εάν το πει κανείς αβέβαιο μάλλον θα μοιάζει με αδιανόητη υπερβολή για το υπάρχον χάος, επενδύσεις πολύ δύσκολα πρόκειται να έρθουν.

Όσα λεφτά δοθούν θα επενδυθούν στη συντήρηση του καθεστώτος στη ζωή. Αυτού ή κάποιου άλλου.