Δικαίως τα βλέμματα του πλανήτη ήταν αυτές τις μέρες στραμμένα στην περιβόητη συνάντηση κορυφής, μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν, στην Αλάσκα. Προέκυψε μάλλον το αναμενόμενο – που μπορεί ο καθένας να διαβάσει από την θετική ή την αρνητική όψη – και όχι βέβαια το ως διά μαγείας – θα απαιτούσε μεγάλες ικανότητες αυτό – στήσιμο ενός εξ ολοκλήρου διαφοροποιημένου μοντέλου, που να παραπέμπει σ’ ένα ονειρεμένο κόσμο. Χωρίς πολέμους, ολέθρους και καταστροφές. Χωρίς την υπερίσχυση όλων εκείνων των συμφερόντων, ένθεν και ένθεν, που προκαλούν τόσες ανισορροπίες και παγκόσμιες αναταράξεις.
Παρά το γεγονός ότι απουσίασε από τη συνάντηση αυτή ένα άλμα που θα μπορούσαν ν’ αποτολμήσουν για άμεση συμφωνία εκεχειρίας στην Ουκρανία, ωστόσο το ότι χαρακτηρίστηκε από τους ίδιους τους ηγέτες ως «εποικοδομητική» και «πολύ παραγωγική», κάτι μπορεί να είναι.
Σε καμιά περίπτωση σίγουρα η αδυναμία επίτευξης μιας άμεσης κατάπαυσης του πυρός, δεν απετέλεσε έκπληξη. Η πολυπλοκότητα της σύγκρουσης και οι γνωστές βαθιές διαφωνίες που ριζοβολούν μεταξύ των δύο πλευρών, καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την επίλυση με μία μόνο συνάντηση, όσο παραγωγική κι αν αυτή είναι. Η δήλωση του Πούτιν ότι «η εξάλειψη των αιτίων της σύγκρουσης» είναι προϋπόθεση για την επίλυση και η παραδοχή του Τραμπ πως «υπάρχει ακόμη δρόμος», είναι ενδεικτικά στοιχεία του ότι υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση για να διανυθεί ακόμα.
Τα πραγματικά αποτελέσματα της συνάντησης, λοιπόν, δεν ήταν τόσο η επίλυση των προβλημάτων, αλλά η επαναχάραξη ενός διαύλου επικοινωνίας. Η χειραψία, η κοινή συνέντευξη Τύπου και οι συζητήσεις για συνεργασία σε τομείς, όπως η ενέργεια και η τεχνολογία, έχουν τη δική τους σημασία στη σηματοδότηση μιας προσπάθειας γι’ αποκλιμάκωση της έντασης. Αυτό το πρώτο βήμα προς την αποκατάσταση των σχέσεων, μπορεί από μόνο του να ιδωθεί ως ένα σημαντικό κατόρθωμα, έστω σε συμβολικό επίπεδο, με βάση τα έως τώρα απογοητευτικά δεδομένα.
Μπορεί ακόμα να εκτιμηθεί ότι η συνάντηση λειτούργησε ως μια μεγάλη διπλωματική νίκη για τον Πούτιν. Τριάμισι χρόνια μετά την εισβολή, ο Ρώσος πρόεδρος κατάφερε να επιστρέψει στη διπλωματική σκηνή, με το στρώσιμο μάλιστα σ’ αυτόν κόκκινου χαλιού από τον Αμερικανό ομόλογό του. Επιπλέον, η απόλυτα σχεδόν ελεγχόμενη συνέντευξη Τύπου, χωρίς ερωτήσεις, επέτρεψε και στους δύο να προβάλουν ένα αφήγημα προόδου και ελπίδας, ενώ απέφυγαν επιμελώς ν’ αγγίξουν επί τον τύπον των ήλων.
Συνολικά, οι πρώτες εκτιμήσεις επιβεβαιώνουν ότι τα αποτελέσματα της συνάντησης ήταν μάλλον τα αναμενόμενα. Δεν υπήρξε «διάρρηξη» στο αδιέξοδο, αλλά μια προσεκτική, διερευνητική συνάντηση που έθεσε έστω τις βάσεις για οικοδόμηση ενός μελλοντικού διαλόγου. Η «πρόοδος» που επετεύχθη δεν είναι σε καμιά περίπτωση η ποθούμενη ειρήνη, αλλά η διαπίστωση ότι και αυτή μπορεί να είναι εφικτή. Το πραγματικό τεστ ίσως προκύψει στις επόμενες συνομιλίες, για τις οποίες ο Πούτιν άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να πραγματοποιηθούν στη Μόσχα. Έπεται επομένως συνέχεια. Ίδωμεν…
