«Είμαι ένα από τις εκατοντάδες παιδιά με ΔΕΠ/Υ στην Κύπρο», μου έγραψε 16χρονος μαθητής, που τον περασμένο χρόνο, ήταν σε κατ’ οίκο εκπαίδευση, αλλά πριν λίγες μέρες ξεκίνησε την παρούσα σχολική περίοδο, μαζί με τους συμμαθητές/τριες του.
Και συνέχισε: «Από την ημέρα που διαγνώστηκα, περνώ τον δικό μου Γολγοθά, νιώθοντας ότι η ζωή μου έχει καταστραφεί. Μάλλον θα αναρωτιέστε γιατί. Μόλις βγει η διάγνωση, μπαίνει μία μεγάλη ταμπέλα «Προσοχή, ΔΕΠΥ». Κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές, πιστεύουν ότι είμαστε μη λειτουργικοί εντός του σχολικού πλαισίου και μερικοί από αυτούς, είναι πεπεισμένοι ότι είμαστε…οι επόμενοι ισοβίτες!
Δεν είμαστε παραβατικοί, είμαστε παρορμητικοί, εξαιτίας της διαταραχής μας. Ναι, θα αργήσουμε να πάμε σχολείο (αν φυσικά καταφέραμε να κοιμηθούμε το βράδυ, λόγω αϋπνίας), ναι, θα αργήσουμε 5 λεπτά να μπούμε στην τάξη (στη διαδρομή, μας κέντρισε το ενδιαφέρον κάτι άσχετο), ναι, θα πούμε με τον αυθορμητισμό μας αυτό που σκεφτόμαστε (τα φίλτρα σκέψης πριν μιλήσεις, είναι σε error 404), ναι, οι ερωτήσεις μας είναι διαφορετικές (είναι από τις αρετές μας), ναι, δεν αντιγράφουμε από τον πίνακα, αλλά ζωγραφίζουμε, γιατί είναι ο τρόπος που συγκεντρωνόμαστε, για να ακούμε. Οι αποβολές, μας οδηγούν στην εγκατάλειψη της εκπαίδευσης, ή στην απομόνωση της κατ΄ οίκο εκπαίδευσης.
Η έγκαιρη παρέμβαση από ειδικούς, όπως παιδοψυχίατρους, ψυχολόγους, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές κλπ., μας βοηθούν αφάνταστα, ώστε να μπορούμε να παραμείνουμε στην εκπαίδευση, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας.
Δεν θέλουμε ως έφηβοι να οδηγηθούμε στην παραβατικότητα, δεν θέλουμε ως ενήλικοι να καταφύγουμε στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Θέλουμε να συνδράμουμε με επιτυχία στην κοινωνία. Σε όλο αυτό τον αγώνα μας, δεν έχουμε στήριξη από το κράτος. Αρωγός μπαίνει η οικογένεια. Προτεραιότητα των γονιών, είμαστε εμείς. Αναγκάζεται η μητέρα να σταματήσει να εργάζεται και να μας τρέχει από θεραπεία σε θεραπεία, από μάθημα σε μάθημα, να παραμένει στο σπίτι σε κάθε αποβολή μας από το σχολείο, για την κατ’ οίκο εκπαίδευση.
Αντιλαμβάνεστε ότι η μείωση εισοδήματος στο σπίτι, έχει αντίκτυπο σε όλη την οικογένεια. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες και οι έξοδοι κοινωνικοποίησης, γίνονται πολύ σπάνια, αν περισσεύουν χρήματα. Όσο για οικογενειακές εξορμήσεις, ή διακοπές, είναι πλέον πολυτέλεια του παρελθόντος. Δεν ζητούμε από κανένα ελεημοσύνη, αλλά οικονομική στήριξη, ώστε να μην αισθανόμαστε βάρος προς τα μέλη της οικογένειας μας, γιατί η ζωή μας κατάντησε μόνο επανειλημμένες διαγνώσεις και θεραπείες. Έχουμε και εμείς δικαίωμα στη ζωή!».
