Ως το μεσημέρι της Τρίτης, πρώτο θέμα στο BBC και σε άλλα ΜΜΕ, ήταν ότι οι Ισραηλινές οικογένειες είναι έξαλλες που η Χαμάς έχει επιστρέψει μόνο 4 από άλλους 28 ομήρους που η οργάνωση επιβεβαιώνει ότι είναι νεκροί. Γιατί δεν τους παραδίδει, μόνο εκείνη ξέρει. Δεν φτάνει που, σε αντάλλαγμα για τους τελευταίους 20 ζωντανούς ομήρους που κρατούσε στη Γάζα, απελευθερώθηκαν από το Ισραήλ 2.000 φυλακισμένοι της.
Πώς βαραίνει αυτό, άραγε, στη ζυγαριά μιας …δίκαιης μοιρασιάς;
Βλακείες λέω. Διότι το φτωχό μου το μυαλό πλάστηκε από μικρός με την αξεπέραστη μπακαλίστικη λογική. Και δεν αντέχει ψέματα και κουτοπονηριές. Έχει μείνει στο «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξιδο». Όχι τρεις και τα δύο, τάχα επειδή ενώνονται. Και σίγουρα όχι το «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, θέλω δύο χιλιάδες το λαδόξιδο».
Πάντως, όσον αφορά τα πτώματα των 28, οι Ισραηλινοί χθες παραδέχτηκαν ότι μπορεί να έχουν δίκιο οι Παλαιστίνιοι ότι δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Διαφορετικά, λένε, «γιατί να μην τους δίναμε, από τη στιγμή που πήραμε ό,τι θέλαμε».
Ναι. Είναι γεγονός ότι σε κάθε πόλεμο, το πρώτο θύμα είναι πάντα η αλήθεια.
IN MEMORIAM Άννα Κυριακού, Ελληνίδα ηθοποιός, με εξαιρετικές σπουδές στη φημισμένη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θέατρο, αλλά και στη Σχολή Σαρλ Ντιλέν (Charles Dullin) στο Παρίσι, απεβίωσε προχθές, Δευτέρα, σε ηλικία 96 ετών. Έπαιξε σε πολλές παραστάσεις στο Εθνικό και σε άλλες σκηνές, όπως στο Θέατρο «Ρεξ» με την αείμνηστη Μαρίκα Κοτοπούλη. Η φήμη της όμως εκτοξεύτηκε με την τηλεόραση, παίζοντας σε δημοφιλείς σειρές όπως «Εκείνος κι Εκείνος», «Η Γειτονιάς μας» και «Γιούγκερμαν» στη δεκαετία του 1970. Και στη συνέχεια, η καταξίωση: «Οι τρεις Χάριτες» (1989-1992), όπου δοξάστηκε ως «Θεία Μπεμπέκα». Μάλιστα, οι τίτλοι χθες, εφημερίδων και ιστότοπων ήταν «Χάσαμε τη Θεία Μπεμπέκα». Διέπρεψε ακόμα και σε άλλες δημοφιλείς σειρές, όπως «Κωνσταντίνου και Ελένης» και «Επτά Θανάσιμες Πεθερές».
Ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Νικήτας Κακλαμάνης, πολύ συγκινημένος γιατί την ήξερε καλά, έκανε την ακόλουθη δήλωση, με τίτλο «Από τον κόσμο των γρίφων φεύγει ήσυχη…»
«Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να κάνει η ακριβή μου φίλη, Άννα Κυριακού; Μια γυναίκα που έδεσε το ταλέντο με το ήθος και την ανωτερότητα με την αστείρευτη αγάπη για τους ανθρώπους.
Σε μια εποχή εκκωφαντικής κενότητας, η Άννα επιβλήθηκε αθόρυβα, χάρη στην εσωτερική, αλλά δυναμική ηρεμία της. Αφιέρωσε τον εαυτό της στην Τέχνη και κατάφερε να τρυπώσει στις καρδιές μας.
Η Άννα άφησε εποχή. Αλλά χθες, η Άννα μάς άφησε μόνους. Έτσι ήσυχα όπως ήρθε, όπως δημιούργησε, όπως αγάπησε…
Στην καρδιά μας θα έχει πάντοτε τη δική της ξεχωριστή θέση. Εκεί που η θύμησή της πάντα θα μας ησυχάζει με μια άλλη γλύκα, βαθιά ανθρώπινη και ουσιαστική. Καλό σου ταξίδι, Άννα μου…».
Περί Τέχνης. Από ένα βιβλίο που, με έχει απορροφήσει αυτόν τον καιρό, είναι ένα καλαίσθητο, με σκληρό εξώφυλλο, από τις εκδόσεις Phaidon, με τίτλο «Η Τέχνη είναι η Υψηλότερη Μορφή Ελπίδας», περιέχει πάρα πολλά γνωμικά από ανθρώπους της Τέχνης.
Ένα ακόμα μικρό δείγμα, που λέω να το καθιερώσω και για λίγο καιρό:
«Ακόμα και το ξεφλούδισμα μιας πατάτας μπορεί να είναι έργο τέχνης εάν είναι πράξη συνειδητή» – Joseph Beuys, 1921- 1926, καλλιτέχνης, δάσκαλος, performance artist και θεωρητικός της Τέχνης, του οποίου η δουλειά αντικατοπτρίζει έννοιες του ουμανισμού και της κοινωνιολογίας.
Εικονογράφηση: O Beuys «μέσα» σε δικό του έργο στο Broad Museum του Λος Άντζελες.
