Ναι, η αίσθηση ότι ο καταναλωτής μένει κάθε φορά ξεκρέμαστος και έρμαιο -χωρίς καμιά θωράκιση και προστασία- στις ορέξεις των λογής κερδοσκόπων, οι οποίοι ως άλλοι «αετονύχηδες» καραδοκούν για να δράσουν πλαγίως και υπογείως, δεν είναι φαντασία, αλλά ωμή πραγματικότητα. Βοά τόσο εκκωφαντικά. Άλλο λογικές συμπεριφορές μιας υγιούς ελεύθερης αγοράς που κινείται ανάλογα προς τα πάνω και προς τα κάτω και άλλο οι μηχανισμοί των τιμών να στροφάρουν σε ρυθμούς που οργιάζει η αυθαιρεσία, η ασυδοσία και η αισχροκέρδεια σε βάρος ανυποψίαστων πολιτών και νοικοκυριών. Σ’ αυτή, μάλιστα, τη δίνη της πανδημίας δέχονται ουσιαστικά τη χαριστική βολή. Άλλο λογικές αυξήσεις και άλλο εκείνο το ξέφρενο ράλι τιμών που είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε κάθε φορά. Εκτυλίσσεται τόσο ασυγκράτητα και αδυσώπητα! Δεν μιλάμε για είδη πολυτελείας, αλλά για τα βασικά και τα στοιχειώδη της καθημερινότητας. Ο λόγος για εκείνα τα είδη πρώτης ανάγκης τα οποία άπτονται της ίδιας της αξιοπρεπούς διαβίωσης του ανθρώπου. Όσο για το κοινότοπο επιχείρημα ότι δεν είναι μόνο στην Κύπρο που συμβαίνει αλλά στο διεθνές περιβάλλον, βλέπουμε και εδώ ότι τα συστήματα, τα άθλια, όπως διαμορφώθηκαν εν πολλοίς, συνθλίβουν τα πρόσωπα και τις κοινωνίες. Ο ούτω καλούμενος παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός είναι δομημένος κατά τρόπο που το κομμάτι «ελεύθερη αγορά», όπως λειτουργεί, να εξαναγκάζει και σύρει τους πάντες δέσμιους σε μια υποτέλεια με τους δικούς του εξοντωτικούς όρους. Κατά τα άλλα στο επίκεντρο βρίσκεται ο άνθρωπος.
Όπως λειτουργούν οι ευαισθησίες για την αντιμετώπιση της πανδημίας με υγειονομικά μέτρα, ακόμα πιο πολύ θα έπρεπε να λειτουργούσαν για την αποτροπή της αλλιώτικης πανδημίας, εκείνης των κερδοσκοπικών τάσεων, η οποία γονατίζει ανελέητα και εξουθενώνει κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα των νοικοκυριών και προκαλεί διαβρωτικά φαινόμενα σε κοινωνικούς ιστούς. Με σοβαρές παρενέργειες που εκδηλώνονται σαν αλυσίδα σε αυτό που ορίζουμε ποιότητα ζωής. Οι συγκυρίες μάλιστα σπρώχνουν αρκετά νοικοκυριά να εκπίπτουν σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης, όσο κι αν επιμένουμε να μην αντικρίζουμε κατάματα την ωμή πραγματικότητα, η οποία ξεδιπλώνεται για πολλούς συνανθρώπους μας πίσω από την ευμάρεια και τη χλιδή των προβαλλόμενων και πολυδιαφημιζόμενων άνω δωμάτων και σαλονιών, αλλά και της φανταχτερής βιτρίνας της κοινωνίας. Στα όρια του βαρβάτου σκανδάλου και της απόλυτης πρόκλησης.
Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που σπεύδουμε ταχέως για να εκσυγχρονιστούμε και να εναρμονισθούμε, δήθεν, σε θέματα που εσχάτως ανακαλύπτουμε με τόση σπουδή, είναι εντελώς αδιανόητο ένα κράτος δικαίου, όπως θέλουμε να το ορίζουμε, να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που λειτουργούν στραγγαλιστικά για τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες. Τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων πώς κολλούν εδώ;
Πότε αλήθεια θα βρεθούν εμβόλια που να ξυπνούν ευαισθησίες και να εξαποστέλλουν στον αγύριστο παχυδερμίες; Είναι και αυτό μείζον θέμα όσο εκείνο της ανάσχεσης της πανδημίας. Ζούμε σε μια εποχή που οι λογής πανδημίες δεν έχουν μόνο υγειονομική μορφή… Είναι και πολλές άλλες, σε μεγάλη μάλιστα ποικιλία, που ξεφυτρώνουν από παντού και μας πλακώνουν τόσο αλύπητα! Μας προσβάλλουν αθεράπευτα σ’ όλες τις φάσεις, εκφάνσεις, αλλά κυρίως τις ασύλληπτες αντιφάσεις μας.
