Η καταφυγή του τίτλου σε ποδοσφαιρικούς όρους συμπυκνώνει την αμφισβήτηση του κυρίαρχου (κυρίως αμερικανικού) αφηγήματος για «λήξη» του πολέμου μετά την ανακωχή που ο Τράμπ επέβαλε στον 12ήμερο πόλεμο και ότι οι πυρηνικές δυνατότητες του Ιράν έχουν «ολοκληρωτικά καταστραφεί» από τους ισραηλο-αμερικανικούς βομβαρδισμούς.
Το καθεστώς των Αγιατολλάχ είναι ένα θεοκρατικό, οπισθοδρομικό καθεστώς που καταπιέζει τον Ιρανικό λαό – κυρίως τις γυναίκες, και αυτό προβάλλεται σαν ο ηθικός λόγος για την ανάγκη καταστροφής του: ένα είδος μεσσιανικής αποστολής με τους «καλούς» από την μια (Ισραήλ – ΗΠΑ) και τους «κακούς» από την άλλη (Ιράν), στο πρότυπο των πάλαι ποτέ ρατσιστικών αποικιοκρατικών αφηγημάτων: «πολιτισμένοι» αποικιοκράτες εναντίον «βαρβάρων» ιθαγενών.
Η μεγαλύτερη «αμαρτία» όμως του Ιράν των Αγιατολλάδων είναι άλλη: Είναι το μόνο μεγάλο μουσουλμανικό κράτος της περιοχής (πλην νατοϊκής Τουρκίας) που είναι πραγματικά ανεξάρτητο και δεν ελέγχεται από ΗΠΑ – Ισραήλ. Όλα τα κράτη της περιοχής που μπορούσαν άμεσα ή έμμεσα να αντιπαραταχθούν στην στρατιωτική ηγεμονία του Ισραήλ έχουν ήδη καταστραφεί (Λιβύη, Ιράκ, Συρία, Υεμένη, Σουδάν, Σομαλία) ή ενταχθεί στην αμερικανική επικυριαρχία (Αίγυπτος, Ιορδανία). Σαν ισχυρός ανεξάρτητος – μη ελεγχόμενος παίκτης, το Ιράν αποτελεί δυνητική απειλή για το Ισραήλ, πολύ δε περισσότερο αν καταφέρει να σπάσει το Ισραηλινό πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ που κατέχει από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 (ανάλογα με τις πηγές εκτιμάται ότι σήμερα το Ισραήλ κατέχει 100 – 200 πυρηνικές κεφαλές).
Το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ, του επιτρέπει για έξι δεκαετίες τώρα να έχει την απόλυτη αποτρεπτική ισχύ έναντι όλων των κρατικών δρώντων στην περιοχή, και να λειτουργεί ως ο «νταής» της γειτονιάς του (βομβαρδισμοί, δολοφονίες, αλλαγή καθεστώτων, γενοκτονία Παλαιστινίων κλπ.). Το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει την Συνθήκη για την Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων, και δεν αποδέχεται την επιθεώρηση των πυρηνικών του εγκαταστάσεων από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας. Το Ισραήλ κατάφερε να εξαπατήσει ακόμα και τις ΗΠΑ του Τζον Κέννετι, και να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του. Το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ αποτελεί κοινό μυστικό, αλλά κανένα κράτος δεν αναφέρεται δημόσια σε αυτό, έχοντας σιωπηρά αποδεχτεί το περιφερειακό πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ.
Σύμφωνα με το Οργουελικό απόφθεγμα, «όλα τα ζώα είναι ίσα, κάποια όμως είναι πιο ίσα από τα άλλα». Τί γίνεται όμως όταν μια χώρα (Ιράν) θέλει και αυτή να γίνει «πιο ίση από τις άλλες» (όπως είναι το Ισραήλ);
Το Ιράν (που ακόμα και από την εποχή του Σάχη είχε πυρηνικές φιλοδοξίες!) βλέπει από την δική του σκοπιά, ότι η κατοχή πυρηνικών όπλων είναι η απόλυτη αποτροπή, η ύψιστη εγγύηση κρατικής επιβίωσης τόσο απέναντι στο πυρηνικό Ισραήλ, όσο και απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις ή τους άλλους πυρηνικούς του γείτονες (Ινδία, Πακιστάν). Θέλει ν΄ αποφύγει την τύχη των Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν και Μπασάρ Αλ Άσαντ και να εδραιώσει την επιβίωση του, όπως η Β. Κορέα. Ακόμα και ο Εχούντ Μπαράκ (πρώην Ισραηλινός πρωθυπουργός και ΥΠΑΜ) έλεγε παλαιότερα ότι αν ήταν Ιρανός θα επιδίωκε να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα γιατί αυτό είναι το λογικό πράγμα να κάνει! Τέλος, κάποιοι διεθνείς αναλυτές αναφέρουν ότι το σπάσιμο του Ισραηλινού περιφερειακού πυρηνικού μονοπωλίου, θα αποφέρει ισορροπία δυνάμεων και σταθερότητα.
Κάτι τέτοιο είναι φυσικά απαράδεκτο για το Ισραηλινό καθεστώς που για 30 τόσα χρόνια «προειδοποιεί» ότι η απόκτηση πυρηνικών όπλων από το Ιράν είναι δήθεν «επικείμενη» προσπαθώντας από το 1992 να πείσει τις ΗΠΑ για την ανάγκη βομβαρδισμού των Ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.
Το Ιράν υπέγραψε συμφωνία το 2015 με τις ΗΠΑ, Ρωσία και άλλες δυνάμεις, για τον έλεγχο του πυρηνικού του προγράμματος που του επέτρεπε εμπλουτισμό ουρανίου (μέχρι 5%) για ειρηνικούς σκοπούς και επιθεωρήσεις από τον Διεθνή Οργανισμό Πυρηνικής Ενέργειας (ΔΟΠΕ). Είναι ο Τράμπ που το 2018 (1η προεδρία) κατόπιν επίμονης πίεσης από Ισραήλ και Ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ, αποχώρησε από την συμφωνία, πράγμα που σταδιακά επέτρεψε στο Ιράν να προχωρήσει σ΄ εμπλουτισμό ουρανίου μέχρι 60% (πλησιάζοντας το κρίσιμο 90% για δημιουργία πυρηνικής βόμβας). Παρόλα αυτά, τόσο ο ΔΟΠΕ (Μάϊος 2025) όσο και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (Μάρτιος 2025) αποφαίνονται ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι το Ιράν προχωρούσε σε κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Το Ισραηλινό καθεστώς όμως, μαιτρ της εξαπάτησης και κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, δεν εμπιστεύεται τις όποιες διαβεβαιώσεις και επιμένει ότι το Ιράν είναι «πολύ κοντά» στην κατασκευή πυρηνικού όπλου πείθοντας τον Τράμπ μέσω του πανίσχυρου ισραηλινού λόμπι να επιτρέψει τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς (13 – 24 Ιουνίου). Επειδή όμως από μόνο του το Ισραήλ, δεν μπορεί να επιτύχει την καταστροφή των βαθιά στο έδαφος χωμένων εγκαταστάσεων Ιρανικών φυγοκεντρητών για εμπλουτισμό ουρανίου, οδηγηθήκαμε στον αμερικανικό βομβαρδισμό (22 Ιουν), με τις πολυδιαφισμένες «σούπερ βόμβες», για ν΄ ακολουθήσει στις 24 Ιουνίου η προσχηματική Ιρανική ανταπόδοση του Ιράν στην αμερικανική βάση στο Κατάρ (κατόπιν προειδοποίησης και εκκένωσης της βάσης).
Μετά από την θεαματική μεν (δολοφονίες ανώτατων Ιρανών στρατιωτικών και πυρηνικών επιστημόνων), αποτυχημένη δε ως προς τους διακηρυγμένους σκοπούς της (καταστροφή πυρηνικών εγκαταστάσεων και αλλαγή καθεστώτος), η προληπτική επίθεση του Ισραήλ μετεξελίχθηκε από «κεραυνοβόλο πόλεμο» για τον οποίο το Ισραήλ φημίζεται, σε «πόλεμου φθοράς» τον οποίο δεν μπορεί αντέξει μακροπρόθεσμα λόγω περιορισμένης γεωγραφικής έκτασης, μικρού πληθυσμού, απόλυτη εξάρτηση από ΗΠΑ για αναπλήρωση της γρήγορης κατανάλωσης πολεμικού υλικού (από οβίδες για την Γάζα, μέχρι τα πανάκριβα αντί-πυραυλικά συστήματα). Όσο και αν έχει «ματώσει», το Ιράν μπορεί ν΄ αντέξει σχετικά καλύτερα ένα παρατεταμένο πόλεμο (λόγω πληθυσμιακών και γεωγραφικών μεγεθών και τεράστια πυραυλικά/βαλλιστικά αποθέματα).
Το μεγαλύτερο ίσως θύμα αυτού του πολέμου, είναι η κατάρρευση του μύθου για το «άτρωτο» Ισραήλ, του οποίου ο πολύ-διαφημισμένος «Σιδερένιος Θόλος» κάθε άλλο παρά αδιάτρητος είναι αφού πλήγηκαν τόσο πολιτικές εγκαταστάσεις (διυλιστήρια πετρελαίου στην Χάιφα) όσο και στρατιωτικές εγκαταστάσεις (π.χ. κέντρο επεξεργασίας δεδομένων και πάρκο καινοτομίας των IDF μεταξύ άλλων) πλήττοντας ταυτόχρονα και αστικούς στόχους με απώλειες μεταξύ των αμάχων με αδιανόητες μέχρι τώρα εικόνες καταστροφής και επιπτώσεις στο ηθικό των ισραηλινών πολιτών που αντιλαμβάνονται πλέον την τρωτότητα τους.
Πέραν των πανηγυρικών δηλώσεων Νετανιάχου για «Νίκη» το Ισραήλ μάλλον απέτυχε και στους δύο διακηρυγμένους πολεμικούς το στόχους:
- Απέτυχε στην ανατροπή του Ιρανικού καθεστώτος. Η παγκόσμια ιστορία διδάσκει ότι όταν το έθνος απειλείται, συσπειρώνεται γύρω από την (ακόμα και μισητή) ηγεσία του γι’ αντιμετώπιση του εχθρού. Για να μην πάμε πολύ μακριά, οι Μακαριακοί αξιωματικοί του Εφεδρικού Σώματος που βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν από τους πραξικοπηματίες στην Κύπρο, προσφέρθηκαν εθελοντικά και πολέμησαν στην πρώτη γραμμή με την έναρξη της τουρκικής εισβολής (ενόσω η χούντα ακόμα «κυβερνούσε»).
- Απέτυχε στην καταστροφή των Ιρανικών εγκαταστάσεων φυγοκεντρισμού (κυρίως αυτές στο Φορντό) αφού υπάρχουν αμφιβολίες ακόμα και από τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών του Πενταγώνου, ότι οι αμερικανικές «σούπερ βόμβες» κατάφεραν να καταστρέψουν «ολοκληρωτικά» τις εγκαταστάσεις στο Φορντό όπως ο Τράμπ φορτικά επαναλαμβάνει με το γνωστό πομπώδες ύφος του. Πέραν αυτού υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες ότι οι Ιρανοί πρόλαβαν να απομακρύνουν περίπου 400 κιλά εμπλουτισμένου κατά 60% ουρανίου (πράγμα που και πάλι ο Τράμπ διαψεύδει έντονα χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης). Αν οι πληροφορίες αυτές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών είναι σωστές, τότε όχι μόνο βρισκόμαστε πολύ μακριά από την απαίτηση Τράμπ για «άνευ όρων παράδοση» του Ιράν αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι Ιρανοί προσπαθούν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα (μάλλον για να κερδίσουν χρόνο για ανασύνταξη) λέγοντας ότι οι πυρηνικές τους εγκαταστάσεις έχουν υποστεί «σοβαρές» ζημιές (χωρίς περεταίρω λεπτομέρειες).
Αν κάτι πέτυχε η επίθεση Ισραήλ – ΗΠΑ, είναι μάλλον να χαλυβδώσει την πεποίθηση της Ιρανικής ηγεσίας για να κάνει παν το δυνατόν για απόκτηση πυρηνικών όπλων απλούστατα γιατί τώρα ξέρουν ότι αν είχαν πυρηνικά, το Ισραήλ δεν θα τολμούσε ποτέ να τους επιτεθεί. Μάλλον για μπούμερανγκ πρόκειται παρά για αμερικανό-ισραηλινή «νίκη»!
Καταλήγουμε λοιπόν στο «0-0» του τίτλου μας. Όσο δε για το «1ο ημίχρονο» του τίτλου, γνωρίζοντας τα όσα αναφέραμε για αξιωματική άρνηση του Ισραήλ να αποδεχτεί ανεξάρτητο ισχυρό κρατικό παίκτη στην περιοχή (και μάλιστα πυρηνικά εξοπλισμένο), είναι ζήτημα χρόνου πότε το Ισραήλ θα σπάσει (όπως συνηθίζει) την εκεχειρία για να ξεκινήσει το «2ο ημίχρονο» το οποίο μπορεί να ξεκινήσει σε βδομάδες, μήνες, ή μερικά χρόνια.. ο χρόνος θα δείξει!
Εν τω μεταξύ η γενοκτονία των Παλαιστινίων στην Γάζα συνεχίζεται, και η Ουκρανία χάνει συνεχώς εδάφη από την Ρωσική προέλαση!
Ο αυτό-χρισμένος σαν «ειρηνοποιός» Τράμπ, φαίνεται να αποτυγχάνει σε όλα τα μέτωπα!
