Η Τουρκία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διεκδικήσει, όχι μόνο το μισό Αιγαίο, αλλά και ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, μέσω της «Γαλάζιας Πατρίδας», εκβίασε την Μεταβατική Κυβέρνηση της Λιβύης να υπογράψει το περιώνυμο «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο Προθέσεων για Οριοθέτηση των «μεταξύ τους» θαλασσίων ζωνών.

Η συγκεκριμένη «οριοθέτηση» είναι παράνομη, για τους ακόλουθους λόγους:

  • Με βάση το Γενικό Διεθνές Δίκαιο, εθιμικό και συμβατικό, τα νησιά δικαιούνται κάθε είδους θαλάσσιες ζώνες, ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας, συμπεριλαμβανομένων.
  • Η Νομολογία των Διεθνών Δικαστηρίων αναγνωρίζει στα νησιά δικαιώματα θαλασσίων ζωνών.
  • Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, που ενσωματώνει, στο μεγαλύτερο μέρος της, Εθιμικό Δίκαιο, (δεσμευτικό για όλους), αναγνωρίζει στα νησιά πλήρη δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες, και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, το ίδιο και για τις βραχονησίδες.
  • Η ίδια η Λιβύη, έχει αποδεχθεί τις Αποφάσεις Οριοθέτησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, σε δύο περιπτώσεις που την αφορούν: 1) με την Απόφαση για την Οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας μεταξύ Λιβύης και Τυνησίας του 1982, όπου το Δικαστήριο έλαβε υπόψη του την ύπαρξη και θέση των νησιών Kerkennah. 2) Στην Υπόθεση, για την Υφαλοκρηπίδα Λιβύης-Μάλτας (1985), το ΔΔΧ, εφάρμοσε το «δίκαιο» κριτήριο της «αναλογικότητας» (proportionality criterion), σύμφωνα με το οποίο, υπάρχει συνεκτίμηση του παράγοντα «έκταση των ακτών των αντίστοιχων κρατών (length of relevant coasts). Όντας η ίδια η Μάλτα νησί, συστάδα νησιών, (μεγέθους πολύ μικρότερου από την Κρήτη και την Ρόδο), λήφθηκε αναλογικά υπόψη.

Επομένως, η Κρήτη, η Ρόδος, η Κάσος, η Κάρπαθος, η Γαύδος, το Καστελόριζο, καθώς και κάθε άλλο νησί και βραχονησίδα της περιοχής, υπό τις προϋποθέσεις για τις τελευταίες που θέτει το Διεθνές Δίκαιο, δικαιούνται κάθε θαλάσσιας ζώνης, και επομένως, δεν μπορούν να αγνοηθούν, μόνο και μόνο, επειδή η Τουρκία έτσι διεκδικεί. Εάν θεωρεί, όπως διατείνεται, ότι έτσι ορίζει το Διεθνές Δίκαιο, τότε να αποδεχθεί, χωρίς όρους και προϋποθέσεις προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο. Το ίδιο ισχύει και για την Λιβύη.

Η ίδια «οριοθέτηση» είναι και παράλογη, για τους εξής λόγους:

  • Αν αποδεχόταν κάποιος, χάριν συζήτησης, ότι τα νησιά δεν λαμβάνονται υπόψη, κάτι στο οποίο το Διεθνές Δίκαιο, στην ολότητά του, αντιτίθεται, αναγνωρίζοντας στα νησιά πλήρη δικαιώματα, τότε το γεωγραφικό κριτήριο και το κριτήριο της απόστασης, αποδεικνύει ότι, και σε αυτήν τη σαθρή της επιχειρηματολογία, η Τουρκία ακολουθεί παράλογη προσέγγιση. Όπως αναδεικνύουμε στον συνημμένο Χάρτη, οι αποστάσεις ανάμεσα στα νοτιότερα άκρα της Πελοποννήσου και των αντίστοιχων ακτών της Λιβύης, είναι μικρότερες, από τις αποστάσεις που ενώνουν τις ακτές της Τουρκίας, με τις αντίστοιχες της Λιβύης, σύμφωνα με το «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο». Επομένως, και με την ίδια την παράνομη τουρκική προσέγγιση, η Τουρκία δεν έχει οποιαδήποτε γεωγραφική συνάφεια με την Λιβύη, αφού η ελληνική ηπειρωτική χώρα, βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση από την αντίστοιχη της Τουρκίας. Άρα, η Τουρκία, ακόμα και παρανομώντας, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, δεν δικαιούται καμιά παρουσία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Λιβύη.
  • Αν ίσχυε η παράλογη διεκδίκηση της Τουρκίας, τότε θα μπορούσε να διεκδικήσει «Οριοθέτηση Θαλασσίων Ζωνών» και με την Τυνησία, αγνοώντας νησιά, όπως η Σικελία, η Μάλτα, κλπ. Μόνο με τέτοια παραδείγματα, μπορεί να καταδειχθεί διεθνώς το μέγεθος του τουρκικού παραλογισμού!

Η Ελλάδα οφείλει, επιτέλους, να καταδείξει, όχι μόνο, το από κάθε πλευρά, παράνομο, των τουρκικών διεκδικήσεων, αλλά και, το εμφανώς παράλογο, τέτοιων ανεδαφικών επεκτατικών δράσεων, που ακολουθούνται στο πρότυπο του χιτλερικού «ζωτικού χώρου». Οι στείρες «διπλωματικές απαντήσεις», απλά διαιωνίζουν την αμφισημία, ενώ επιτρέπουν στην τουρκική, «καπάτσα» διπλωματία, να παρουσιάζει το θέμα ως διμερή ερμηνευτική διαφορά!

Η διεθνής κοινότητα οφείλει να αντιδράσει αποτελεσματικά και έγκαιρα, αφού, η χωρίς προκάλυμμα διακήρυξη της Τουρκίας για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία υλοποιείται και μέσω της θαλάσσιας επεκτατικής της δραστηριοποίησης, αναθεωρεί και ανατρέπει μεταπολεμικές διεθνείς διευθετήσεις, με άμεσους κινδύνους για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.

Ο γγ του ΟΗΕ, κ. Γκουτέρες, καθηκόντως, ως θεματοφύλακας της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, και ο Πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος επιθυμεί ειρηνικές διευθετήσεις παγκοσμίως, οφείλουν να αντιδράσουν άμεσα στις τουρκικές μεθοδεύσεις, ώστε να αποτραπούν νέες, ανεξέλεγκτες, εστίες σύγκρουσης, σε ευρωπαϊκό έδαφος, αυτήν την φορά. Τέλος, η Ε.Ε., ως άμεσα εμπλεκόμενη, λόγω διακύβευσης ευρωπαϊκών εδαφών, (χερσαίων και θαλάσσιων), φέρει καταστατικά την υποχρέωση, να αξιοποιήσει όλα τα εργαλεία που διαθέτει, για να ανακόψει την τουρκική επεκτατικότητα σε βάρος ευρωπαϊκών εδαφών!

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, οφείλει, επιτέλους, να επικεντρωθεί στα θέματα κατοχύρωσης των διεθνών συνόρων της χώρας, με την δέουσα επιχειρηματολογία και μέσα!