Σεισμοί και Πλημμύρες Αποκάλυψαν μια Κοινωνία που Αρνείται Πεισματικά να Ξυπνήσει!
Η εικόνα της Κύπρου το 2025 είναι πιο σκοτεινή από ποτέ: μια κοινωνία βυθισμένη σε έναν επικίνδυνο, αυτοκαταστροφικό «λήθαργο», όπου η μαζική αδιαφορία και η παραίτηση έχουν γίνει η νέα, θλιβερή μας κανονικότητα. Δεν ήταν τα συνεχή σκάνδαλα, ούτε η παρατεταμένη οικονομική κρίση ούτε καν οι κραυγές αγωνίας, οι πρόσφατοι σεισμοί και οι πλημμύρες που κατάφεραν να σπάσουν τον πάγο. Αντιθέτως, τα ίδια τα γεγονότα απλώς επιβεβαίωσαν αυτό που όλοι φοβόμαστε: έχουμε μετατραπεί σε μια αποχαυνωμένη μάζα, απολύτως ανίκανη να αντιδράσει και να διεκδικήσει το μέλλον της. Η κυπριακή κοινωνία, παρά τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα και τις ‘’προειδοποιήσεις της Φύσης’’, μοιάζει να έχει χάσει οριστικά την ικανότητα να αφυπνιστεί και να αλλάξει πορεία.
Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο της παραλυτικής αδράνειας; Η απάντηση είναι πολυεπίπεδη και πικρή, με τις ρίζες του προβλήματος να είναι βαθιά χαραγμένες στον κοινωνικό και πολιτικό ιστό, δημιουργώντας έναν τέλειο μηχανισμό αυτοεγκλωβισμού.
Η συνεχής ροή σκανδάλων, υποθέσεων διαφθοράς και κακοδιοίκησης έχει λειτουργήσει ως ένα χρόνιο δηλητήριο που έχει διαλύσει την εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς και τους πολιτικούς. Όταν ο πολίτης χάνει την πίστη στο πολιτικό σύστημα, όταν βλέπει την ατιμωρησία να επικρατεί, η αποχή από τις εκλογές και η αδράνεια γίνονται η λογική, σχεδόν αμυντική, απάντηση. Αυτή η απογοήτευση εκφράζεται συχνά με την απελπιστική αναζήτηση «πολιτικών σωτήρων» της πλάκας, οι οποίοι υπόσχονται γρήγορες και εύκολες λύσεις. Η προσκόλληση σε αυτούς δείχνει την βαθιά ανάγκη μας για άμεση ανακούφιση, ακόμη κι αν είναι μια οφθαλμαπάτη, καθώς η κοινωνία προτιμά την ελπίδα της αυταπάτης από τη σκληρή δουλειά της ριζικής αλλαγής.
Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, οι αυξανόμενοι φόροι, η ανεργία και οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα απελπισίας και ψυχολογικής κόπωσης. Ναι, ίσως γίνονται κάποια βήματα σε Υγεία και Παιδεία, αλλά αυτά δεν αρκούν για να ανατρέψουν το ευρύτερο αίσθημα ανασφάλειας. Οι πολίτες, αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα του μέλλοντος, το άγχος της επιβίωσης και την αγωνία για το αύριο, έχουν περιορίσει την προσοχή τους στο «σήμερα». Η ενέργειά τους διοχετεύεται αποκλειστικά στην προσωπική επιβίωση, αφήνοντας στην άκρη τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Η έλλειψη συμμετοχής στις διαδικασίες είναι, στην ουσία, μια μορφή εξουθένωσης.
Η διαγενεακή απογοήτευση, σε συνδυασμό με την έλλειψη κοινωνικής συναίνεσης, έχει οδηγήσει σε μια βαθιά κοινωνική διάσπαση. Οι πολίτες νιώθουν ότι οι φωνές τους χάνονται και οι προσπάθειές τους να επιφέρουν αλλαγές είναι μάταιες. Ταυτόχρονα, τα περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ μάς «βομβαρδίζουν» με μια συνεχή και ασυνάρτητη ροή ειδήσεων και ψευδών πληροφοριών. Αυτή η υπερφόρτωση δημιουργεί σύγχυση, αίσθημα αδυναμίας και, τελικά, παραίτησης. Αφήνουμε τις αγωνίες μας να χαθούν σε διαδικτυακές κοινότητες, όπου οι συζητήσεις σπάνια μετατρέπονται σε πραγματική δράση, ενισχύοντας έτσι το πέπλο της αδράνειας.
Το κεντρικό ερώτημα για την έξοδο από αυτόν τον ύπνο δεν είναι απλώς το ποιο θα είναι το πρώτο βήμα, αλλά πώς αυτό το βήμα θα σπάσει τον κύκλο της παθητικής απογοήτευσης. Το πρώτο, κρίσιμο, βήμα είναι η Επανεκκίνηση της Ενεργού Συμμετοχής και της Ριζικής Διεκδίκησης σε όλα τα επίπεδα από την τοπική γειτονιά μέχρι τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.
Η αδράνεια είναι αποτέλεσμα της ματαιωμένης εμπιστοσύνης, και για να σπάσει αυτό, χρειάζεται μια ριζική αλλαγή στην στάση του ίδιου του πολίτη, ο οποίος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της αλλαγής. Αυτό σημαίνει ότι η ενέργεια πρέπει να κατευθυνθεί στην ενεργοποίηση της βάσης και στην επανίδρυση της αίσθησης της συλλογικής δύναμης. Ο πολίτης πρέπει να πάρει τη συνειδητή απόφαση να πάψει να είναι παθητικός θεατής των σκανδάλων και να μετατραπεί σε ενεργό φορέα πίεσης.
Αυτή η μεταστροφή μπορεί να εκδηλωθεί μέσω:
Διεκδικητικής Συμμετοχής στις Τοπικές Κοινότητες: Η αλλαγή είναι πιο πιστευτή και εφικτή όταν ξεκινά από τα μικρά, απτά προβλήματα. Η ενεργοποίηση σε επίπεδο Δήμου ή Κοινότητας μπορεί να αποκαταστήσει την αίσθηση ότι η δράση έχει αποτέλεσμα.
Ενδυνάμωσης Ανεξάρτητων Οργανώσεων: Αντί να απευθύνονται μόνο στα κόμματα, οι πολίτες πρέπει να ενδυναμώσουν και να χρησιμοποιήσουν τις ανεξάρτητες οργανώσεις ως οχήματα πίεσης για συγκεκριμένα ζητήματα, απαιτώντας διαφάνεια και λογοδοσία.
Εκπαίδευση στη Νοοτροπία της Αμφισβήτησης: Το πρώτο βήμα απαιτεί κριτική σκέψη απέναντι στον βομβαρδισμό πληροφοριών. Οι πολίτες πρέπει να μάθουν να αμφισβητούν την πληροφορία και να απαιτούν τεκμηρίωση από τους ιθύνοντες.
Στην ουσία, το πρώτο βήμα είναι η αλλαγή της ψυχολογικής στάσης από την παραίτηση στην υπευθυνότητα. Μόνο όταν η μάζα αντιληφθεί ότι η δική της σιωπή και αποχή είναι η μεγαλύτερη δύναμη του διεφθαρμένου συστήματος, θα μπορέσει να ξυπνήσει. Η αφύπνιση, λοιπόν, δεν θα έρθει από την καταστροφή ούτε από σεισμούς ούτε από πλημμύρες αλλά από τη συνειδητή επιλογή της διεκδίκησης και της ενεργού συμμετοχής.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Ο καθένας μας έχει ρόλο σε αυτή την αφύπνιση. Η Κύπρος χρειάζεται έναν νέο αέρα ελπίδας και δράσης. Είναι η ώρα της δικής σου δράσης. Η αλλαγή ξεκινά από εμάς!
