Με τον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ  ένας φίλος μας ήρθε την Κυριακή από τα παλιά. ‘Ενας φίλος φορτωμένος αναμνήσεις από παλιά, αναμνήσεις για περισσότερο από μισό αιώνα. Ένας φίλος που εγώ προσωπικά τον θεωρώ ως τον καλύτερο χρονογράφο του Ελληνισμού στα τελευταία 50 χρόνια.

Το Γιώργο Σέρτη τον γνώρισα από παλιά μέσα από τα κείμενά του, αλλά προσωπική γνωριμία είχαμε τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Και αυτό έγινε μέσω των παιδιών μας. Ο γιος μου γνωρίστηκε με τον γιο του Σέρτη, όταν τέλειωσαν τις σπουδές τους και άρχισαν τη σταδιοδρομία τους στη Λευκωσία. Εκεί διαπίστωσαν τα κοινά ιδανικά που είχαν και τις αξίες στις οποίες πίστευαν, όπως κοινά ήταν και στους πατεράδες τους. ‘Ετσι έγιναν η αφορμή να γνωριστούμε προσωπικά με τον Γιώργο Σέρτη, που πάντα τον θαύμαζα και μου δόθηκε η ευκαιρία και η χαρά να κουβεντιάσω και από κοντά μαζί του, όλα όσα μας ένωναν. Όσοι γνώρισαν το Σέρτη ή τα χρονογραφήματά του, καταλαβαίνουν τι μας ένωνε και μας ενώνει ακόμα. Και θεωρώ τιμή μου, επειδή ο γιος του Γιώργου Σέρτη με θεωρεί φίλο του και μού δείχνει εκτίμηση, ανάλογη με αυτή που νιώθω εγώ για τον ίδιο, διαπιστώνοντας ότι οι αρχές και αξίες του Σέρτη συνεχίζουν την ύπαρξη του στο χαρακτήρα του γιου του.

Τον Γιώργο Σέρτη τον γνώρισα πρώτα μέσα στα κείμενα και τα χρονογραφήματά του στην εφημερίδα ΝΕΑ. Με τράβηξε το εξαιρετικό γράψιμό του, η επιλογή των θεμάτων του και κυρίως ο τρόπος που τα παρουσίαζε, που τα έκρινε, που τα επέκρινε ή τα ενέκρινε. Με τρόπο γλαφυρό και πρωτότυπο, με φρόνημα αγωνιστικό και με πνεύμα ελεύθερο. Χωρίς ποτέ να επηρεάζεται η αυθεντικότητα και αντικειμενικότητα που διέκρινε τα κείμενά του από σκοπιμότητα ή άλλη ανθρώπινη αδυναμία. Ότι έγραφε είχε πάντα ένα χαρακτήρα αγωνιστικό, κοινωνικό, εθνικό και προπάντων αντισυστημικό.  Ο ίδιος ήταν πάντα έξω από κάθε σύστημα και απέναντι από κάθε εξουσία, αλλά πάντα δίκαιος και αντικειμενικός. Σήμερα που πολλοί δηλώνουν ότι είναι αντίθετοι με το σύστημα  πρέπει να ακολουθήσουν απλώς τα χνάρια του. Γιατί εκείνος ήταν πάντα αντίθετος και έμενε έξω από το σύστημα και μακριά από την εξουσία, όχι με λόγια αλλά με πράξεις, που το αποδείκνυαν. Ήταν ένας εξαίρετος και άριστος φιλόλογος και πολύ περισσότερο σπουδαίος δάσκαλος και υπηρέτης της γλώσσας και της παιδείας. Αλάνθαστος χρήστης και γνώστης της ελληνικής γλώσσας, αλλά και εξαίρετος δάσκαλος της. Κι όμως ποτέ δεν επεδίωξε και προπάντων δεν αποδέχτηκε προαγωγή. ‘Εμεινε πάντα ένας απλός και τέλειος φιλόλογος και δάσκαλος στην έδρα, που την τίμησε όσο λίγοι και δεν την εγκατέλειψε για να γίνει μέλος ενός συστήματος από ένα γραφείο. Αξιόπιστες πληροφορίες αναφέρουν, ότι ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος που τον γνώριζε και αναγνώρισε τις γνώσεις, τις ικανότητες, την αμεροληψία, την αντικειμενικότητα και την εντιμότητά του, του πρότεινε επίσημα να τον διορίσει μέλος της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, αυτός ευγενικά αρνήθηκε. Απέδειξε έτσι ότι στην πράξη δεν μπορούσε να γίνει υπηρέτης του συστήματος και μέρος της εξουσίας. Για τούτο και για πολλά χρόνια το καθημερινό χρονογράφημά του είχε το χαρακτηριστικό πρόθεμα «Χαιρετίσματα στην εξουσία».

Προσωπικά δεν ξεχνώ την εβδομαδιαία εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, που εξέδιδε ο Σέρτης για 11 χρόνια και στην οποία η προμετωπίδα των αξέχαστων χρονογραφημάτων του ήταν το «Περιμένοντας». Θυμούμαι το εαυτό μου κάθε βδομάδα, περιμένοντας το «Παρασκήνιο» για να διαβάσω ή καλύτερα να απολαύσω, να διδαχθώ και να συμμετέχω νοερά στον κοινωνικό και εθνικό αγώνα του χρονογράφου Γιώργου Σέρτη.  Κυριολεκτικά ρουφούσα κάθε τι που έγραφε ο Σέρτης στο ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ. Η επικοινωνία μου με το ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ γινόταν τότε μόνο με το ΦΑΞ.

Στα χρόνια του Σέρτη στο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ απολάμβανα το καθημερινό του χρονογράφημα «χαιρετίσματα στην εξουσία», πρώτα ακούοντας το στο ράδιο ΠΡΩΤΟ, που το διάβαζε πρωί πρωί ο Λάζαρος Μαύρος και μετά το μελετούσα στην έκδοση του Φιλελεύθερου. Θυμάμαι ότι δεν το έχασα ούτε μια μέρα. Από τότε που μας έφυγε και κάθε μέρα, μου λείπει πολύ αυτό το χρονογράφημα. Όπως πολύ λείπει από όλους τους πιστούς αναγνώστες του από τότε που έχει φύγει από τη ζωή. Αλλά τα κείμενα και οι αρχές του Σέρτη του χαρίζουν την πνοή της αθανασίας και τη ζωή της αιωνιότητας.

Αιωνία του η μνήμη. Αθάνατος θα μείνει στη σκέψη και στην καρδιά μας.