Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο εύκολα ορισμένοι δημοσιογράφοι διαμορφώνουν δημόσιο λόγο χωρίς καν να έχουν διαβάσει τα βασικά. Έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν θα είμαι υποψήφια βουλευτής, άρα η επιμονή σε αυτό το αφήγημα δείχνει απλώς αδιάβαστο ρεπορτάζ, κάτι ασυγχώρητο για όσους υποτίθεται πως ενημερώνουν το κοινό.
Είναι όντως νέα ήθη αυτά στη δημοσιογραφία. Από τα ελεγκτικά πρότυπα του intosai πήγαμε στα ελεγκτικά πρότυπα της «Αίγιας Φούξια».
Αυτή η υπόθεση δεν είναι μια απλή γκάφα. Είναι μνημείο θεσμικής αβελτηρίας, επικοινωνιακής φαρσοκωμωδίας και αυτοεξευτελισμού της ίδιας της Ελεγκτικής Υπηρεσίας. Και ναι, ήρθε η ώρα να ειπωθούν τα πράγματα ξεκάθαρα:
1. Η Ελεγκτική Υπηρεσία απέτυχε παταγωδώς:
Μιλούν για “δικλείδες ασφαλείας”, την ώρα που δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε το εσωτερικό τους σύστημα, όπου είχαν ανεβάσει φωτογραφίες στις οποίες είχαν πρόσβαση 120 λειτουργοί.
Σοβαρολογούν;
Όταν 120 άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε κάτι, δεν λέγεται “ασφάλεια”.
Λέγεται «κυκλοφορεί παντού».
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς μια ολόκληρη Υπηρεσία, με 120 άτομα προσωπικό και “δικλείδες ασφαλείας”, κατάφερε να χάσει τον έλεγχο μιας απλής φωτογραφίας και τώρα ψάχνει εναγωνίως κάποιον να φορτώσει την ευθύνη.
Και τώρα, αντί να αναλάβουν την ευθύνη, ψάχνουν απεγνωσμένα “ενόχους” για να καλύψουν την ανικανότητά τους.
Αυτό δεν είναι έρευνα.
Είναι θεσμική φυγή από την πραγματικότητα.
2. Η μεταμφίεση του Γενικού Ελεγκτή είναι πολιτική προσβολή προς τους πολίτες:
Ο Γενικός Ελεγκτής αποφάσισε,για λόγους που “έχει μόνο ο ίδιος στο μυαλό του”, να κάνει συμμετοχή-σόου σε έλεγχο όπου ήδη είχαν ξαμοληθεί εκατόν είκοσι λειτουργοί.
Και όχι απλά να συμμετάσχει.
Αλλά να εμφανιστεί με γυαλιά, καπέλο και περούκα.
Το απόλυτο highlight της γελοιότητας.
Το πλέον τραγικό είναι που πόζαρε στο φακό του κινητού του και μετά ανάρτησε τη φωτογραφία για να τη δει όλο το προσωπικό. Τόσο τραγικός, που θεώρησε και κατόρθωμα αυτό που έκανε.
Οποιοσδήποτε σοβαρός λειτουργός θα είχε μπει σε λεωφορείο ντυμένος κανονικά.
Ας πούμε δύο κοπέλες ντυμένες casual. Κανένας δεν θα τις αναγνώριζε. Κανένας.
Αλλά όχι.
Έπρεπε να γίνει το θέατρο της μεταμφίεσης.
Ποιο ακριβώς πλεονέκτημα πρόσφερε αυτό;
Κανένα.
Απλώς πρόσθεσε μια δόση φθηνού θεάματος σε έναν έλεγχο που θα έπρεπε να είναι σοβαρός.
3. Αν ήθελε να “νιώσει τον πολίτη”, υπήρχε τρόπος, απλός και αξιοπρεπής:
Το να ζήσεις την εμπειρία του πολίτη που μετακινείται με τα ΜΜΜ δεν απαιτεί υπηρεσιακή αποστολή και περούκες.
Απαιτεί να πάρεις το λεωφορείο όπως όλοι: ένα απόγευμα μετά τη δουλειά, ένα Σάββατο, μια Κυριακή.
Να αφήσεις το τελευταίας τεχνολογίας διπλοκάμπινο που τόσο αγαπάς (αφού η «ταλαιπωρημένη» λιμουζίνα δεν σε βολεύει) και να μπεις σε ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο, ζέστη ή κρύο, καθυστερήσεις και ταλαιπωρία. Να ντυθείς απλά, βάλε και καπέλο και γυαλιά αν προτιμάς, θα εισηγηθώ και headphones στα αυτιά, κράτα και το κινητό και παίζε παιχνίδια ασταμάτητα, και ξέρεις τι;
Δεν θα σε αναγνώριζε κανείς.
Απολύτως κανείς.
Σου το υπογράφω!
Αλλά για κάποιο λόγο, η απλή λογική ήταν εκτός σχεδίου.
4. Η “ενόχληση” της Υπηρεσίας από τη δημοσιοποίηση είναι υποκρισία:
Η φωτογραφία δεν ήταν διαβαθμισμένο υλικό. Δεν ήταν μυστικό της εθνικής ασφάλειας. Ήταν μία εικόνα ενός δημόσιου προσώπου σε δημόσιο χώρο, κατά τη διάρκεια δημόσιας αποστολής.
Η διαφάνεια δεν είναι έγκλημα.
Η δημοσιοποίηση δεν είναι ατόπημα.
Ατόπημα είναι να μετατρέπεις μια Υπηρεσία σε σκηνικό θεάτρου και μετά να ενοχλείσαι που ο κόσμος βλέπει το αποτέλεσμα.
5. Αν θέλουν “υπεύθυνους”, ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους:
Δεν θα παίξω το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος για να καλύψει η Υπηρεσία τις δικές της παραλείψεις, τις δικές της υπερβολές και τη δική της επικίνδυνη αφέλεια.
Αν θέλουν πραγματικά να βρουν τι πήγε στραβά, η έρευνα πρέπει να ξεκινήσει από:
– τις δικές τους διαδικασίες,
– τις δικές τους αποφάσεις,
– και κυρίως, τη δική τους ανάγκη για επικοινωνιακό θέαμα αντί για σοβαρή δουλειά.
6. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η φωτογραφία.
Είναι το τι αποκαλύπτει.
Και αυτό είναι που κάποιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Αυτό είναι το πολιτικό κατηγορητήριο.
Και όσο κι αν προσπαθούν να το θάψουν, η ουσία μένει:
Το χάος δεν το δημιούργησε η δημοσιοποίηση.
Το χάος το δημιούργησαν οι ίδιοι.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: όταν μια φωτογραφία που αφορά δημόσιο πρόσωπο φτάσει στα χέρια μου, έχω υποχρέωση να τη δημοσιοποιήσω. Η διαφάνεια δεν είναι έγκλημα , είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας. Αν κάποιοι ενοχλήθηκαν επειδή η κοινή γνώμη είδε τον Γενικό Ελεγκτή με γελοία εμφάνιση μέσα σε λεωφορείο, ίσως πρέπει να αναρωτηθούν όχι γιατί δημοσιοποιήθηκε, αλλά γιατί τραβήχτηκε εξαρχής, πώς διακινήθηκε και γιατί η Υπηρεσία τους δεν μπόρεσε να την προστατεύσει, και τελικώς ΤΙ προσέφερε στην έρευνα.
Εάν ο Γενικός Ελεγκτής δεν ήταν μεταμφιεσμένος και έμπαινε σε ένα λεωφορείο, και τον αναγνώριζε σε ο οδηγός, τι θα γινόταν δηλαδή; Θα έβγαζε φτερά το λεωφορείο να πετάξει; Θα άλλαζε διαδρομή; Θα καθαρίζονταν οι στάσεις; Θα έμπαιναν ανύπαρκτες ταμπέλες με τους αριθμούς των λεωφορείων και τα δρομολόγια τους;
Μας δουλεύετε;
Η Ελεγκτική Υπηρεσία έχει το θράσος να μιλά για “δικλείδες ασφαλείας”, όταν δεν μπορεί καν να προστατεύσει μια φωτογραφία που κυκλοφορούσε δεξιά κι αριστερά μέσα στους ίδιους τους υπαλλήλους της. Και τώρα, αντί να παραδεχτούν το φιάσκο τους, προσπαθούν να μετατρέψουν την ανικανότητά τους σε κυνήγι μαγισσών.
Ας τελειώνουμε: η φωτογραφία ήταν δημόσιου ενδιαφέροντος. Δεν θα ζητήσω την άδεια κανενός για να κάνω αυτό που η ίδια η Πολιτεία αδυνατεί. Να ενημερώσω τους πολίτες. Δεν χρωστάω καμία εξήγηση επειδή κάποιος αποφάσισε να παριστάνει τον μυστικό πράκτορα με περούκα και γυαλιά μέσα σε λεωφορείο.
Αν η Υπηρεσία ψάχνει για “ενόχους”, να ψάξει στα γραφεία της, όχι σε μένα. Να κοιτάξουν πρώτα ποιος έβγαλε την φωτογραφία, ποιος την ανέβασε, ποιος την άφησε απροστάτευτη και μετά να μιλούν για διαρροές. Δεν θα γίνω το άλλοθι της δικής τους τσαπατσουλιάς.
Η διαφάνεια δεν είναι προαιρετική ούτε παζαρεύεται. Αν ενοχλεί τόσο πολύ που η αλήθεια βγήκε στη δημοσιότητα, τότε ίσως το πρόβλημα δεν είναι η φωτογραφία, αλλά το τι αποκαλύπτει.
Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό κύριε Δαλίτη, θα με ενδιέφερε πολύ περισσότερο να δω ρεπορτάζ πάνω στις πολιτικές μας θέσεις και προτάσεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει δουλειά, μελέτη και διάθεση για ουσιαστική ενημέρωση, στοιχεία που, απ’ ό,τι φαίνεται, ορισμένοι εξακολουθούν να αποφεύγουν. Είναι προφανές πως δεν μπήκατε καν στον κόπο να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας: almacy.org
