Το Dino Bistro Cafe είναι σταθερή αξία

Και με αυτή την πληροφορία αν αναμένεις να βρεθείς σε ένα υπερπολυτελές περιβάλλον που να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν του ιδιοκτήτη, σε πληροφορώ ότι στο Dino Bistro Cafe, θα πας αραχτός και λάιτ, να φας πρόγευμα, μεσημεριανό και δείπνο, να πιεις τον καφέ ή το κρασί σου και να ψωνίσεις από τη γωνίτσα που πουλά είδη ντελικατέσεν. Σαν βρεθήκαμε στη Λεμεσό για να γιορτάσουμε την επέτειό μας, ψάχναμε κάποιο εστιατόριο για το βράδυ και μας το σύστησαν ανεπιφύλακτα. Αρχικά μπαίνοντας, θα ομολογήσω ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα, μην πω απογοητεύτηκα λιγάκι, γιατί όπως προδίδει και το όνομά του εξάλλου, πρόκειται για ένα χαλαρό μπιστρό καφέ, ενώ εγώ είχα ντυθεί για κεριά και βιολιά.

 

Το μαγαζί όμως ήταν γεμάτο (και σκέφτηκα ότι κάτι καλό παίζει εδώ), η εξυπηρέτηση ταχύτατη και το μενού υποσχόμενο, έτσι δεν έδωσα περισσότερη σημασία στο θέμα. Μας υποδέχτηκε και ο Ντίνος με μια μοναδική και γνήσια θέρμη και έλιωσα. Επίσης, νομίζω έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Κύπριοι της Αγγλίας είναι τα πιο ζεστά και εγκάρδια πλάσματα του πλανήτη. Κοιτάζοντας το

μενού βρήκα αρκετές ασυνήθιστες και δελεαστικές προτάσεις που σίγουρα δεν σε φτάνει μια επίσκεψη για να τα δοκιμάσεις όλα.

 

Ξεκινήσαμε για ορεκτικό με το Mexican Ceviche, ένα συνδυασμό περουβιανής και μεξικάνικης κουζίνας, μιας και μπορείς να απλώσεις το ολόφρεσκο και μυρωδάτο ceviche πάνω σε τραγανή πιτούλα taco, με συνοδεία μεξικάνικης δροσιστικής salsa. Συνεχίσαμε με το πιάτο υπερπαραγωγή Tuna Tataki, το οποίο μας ήρθε στο τραπέζι με συνοδεία ομίχλης, σαν να έκανε γκεστ εμφάνιση στα βραβεία Γκράμι. Το απολαύσαμε τόσο οπτικά, όσο και γευστικά, η σαλτσούλα ήταν μοσχοβολιστή και πικάντικη, ελαφρώς γλυκιά και κρεμώδης από το γάλα καρύδας.

 

 

Ο τόνος ήταν μαλακός, αν και θα τον προτιμούσα ψημένο 5 δευτερόλεπτα λιγότερο. Η Raw Japanese Salad ήταν πολύ ευχάριστη με ωραιότατες ξινόγλυκες πινελιές που αναδείκνυαν τα ψάρια. Εντόπιζες και τα γνωστά στοιχεία που χρειάζονται για να «κτιστεί» ένα σούσι, δηλαδή τη σόγια και την πιπερόριζα τουρσί, προσφέροντας έτσι μια οικεία ισορροπία. Η πρασινάδα προσέθετε την απαραίτητη τραγανή υφή ώστε να μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.

 

 

 

Προχωρήσαμε με το ζουμερό ribeye steak το οποίο αν και λιτό κι απέριττο όπως ακριβώς αρέσει το φαγητό στον άντρα μου, είχε αρκετά βαθιά γεύση, μοσχοβολούσε με την ελαφριά καπνιστή μυρωδιά του γκριλ και ήταν εμφανές ότι χρησιμοποιήθηκε κρέας ψηλής ποιότητας.

 

 

Το σιγοψημένο κότσι έλιωνε στο στόμα και μύριζε μεθυστικά με δεντρολίβανο. Η πλούσια, γλυκιά με νότες ξύλου σάλτσα σε ταξίδευε στη μέση ενός ολοπράσινου δάσους που μόλις έχει βρεχτεί από μια ξαφνική μπόρα. Μέχρι και οι τηγανητές πατάτες ήταν θεϊκές. Τις αποφεύγω γενικώς γιατί έχουμε και μια σιλουέτα να διατηρήσουμε με αυτό το επάγγελμα, αλλά εκείνη τη νύκτα απλά δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Φρεσκοκομμένες πατάτες, τηγανισμένες με τη φλούδα τους και πασπαλισμένες με χοντρό αλάτι και ρίγανη.

 

Το άτομο που μας σύστησε το εστιατόριο, επέμενε να παραγγείλουμε οπωσδήποτε το Death By Chocolate. Πρόκειται για το κλασικό κέικ λάβας και οφείλω να ομολογήσω πως παραξενεύτηκα λιγάκι ότι ο κόσμος παραληρεί για κάτι που ήταν στα χάι του το 2003. Κι όμως. Ίσως να μην κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας, κερδίζει όμως βραβείο «δεν υπάρχει περίπτωση να μη γλείψεις το πιάτο». Πολύ καλή εκτέλεση, με το που κόβεις το γλυκό, ξεχύνεται η μυρωδάτη, πλούσια, παχύρρευστη σοκολάτα. Το συστήνω και εγώ με τη σειρά μου, για την άψογη εξυπηρέτηση, το ποιοτικό και παιχνιδιάρικο φαγητό και φυσικά για τον γλυκύτατο σεφ των γαλαζοαίματων.

 

Γλάδστωνος 137, Λεμεσός, Δευτέρα-Κυριακή 07:30-23:45