Sunshine

Στο έτος 2057 ο ήλιος πεθαίνει και μαζί του πεθαίνει και η ανθρώπινη ζωή. Μοναδική και τελευταία ελπίδα αποτελεί το θαρραλέο πλήρωμα ενός διαστημόπλοιου που θα αγωνιστεί για το μέλλον της Γης… Μοιάζει με blockbuster καταστροφής στα πρότυπα του «Armageddon», μόνο που ο Ντάνι Μπόιλ (Trainspotting, 28 Days Later) προτίμησε την οδό της πιο εσωτερικής ταινίας χαρακτήρων, έχοντας στο νου το «2001» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ αλλά και το «Alien» του Σκοτ όσο αφορά το κλίμα κλειστοφοβίας και αυξανόμενης παράνοιας. Οι συγκρίσεις με τα δύο κλασικά πλέον φιλμ ΕΦ, μπορεί να αποβούν μοιραίες για το εγχείρημα του Μπόιλ, όμως θα ήταν άδικο να μην του αναγνωριστεί η προσπάθεια να απομακρυνθεί από τον φτηνό εντυπωσιασμό, την υπερβολική δραματουργία και τις ανούσιες πατριωτικές κορώνες. Το «Sunshine» προσφέρει αρκετό υλικό για σκέψη (ψυχολογικές συγκρούσεις, θεολογικές αναζητήσεις, ο φόβος και η γοητεία του θανάτου) ενώ παράλληλα εντυπωσιάζει με τα εξελιγμένα εφέ του (που δεν είναι αυτοσκοπός και δεν καπελώνουν την εξέλιξη και τους χαρακτήρες), το σφιχτοδεμένο μοντάζ και τις πειστικές ερμηνείες του πολυποίκιλλου καστ. Μ.Ν.