Gravity

Μια επιστήμονας κι ένας αστροναύτης προσπαθούν να επιβιώσουν έπειτα από ένα ατύχημα που τους άφησε να περιπλανιούνται στο αχανές Διάστημα. Το “Gravity”είναι η ομορφότερη και η ρεαλιστικότερη ταινία για το διάστημα που είδαμε μέχρι τώρα και ίσως το πιο κοντινό σ’ αυτό σημείο που θα φτάσουμε ποτέ εγώ κι εσύ. Το να πω ότι οι εικόνες της Γης (παρμένες από το πραγματικό Hubble) απλά κόβουν την ανάσα, ίσως και να τις υποτιμώ. Παρά το αχανές του διαστήματος ο Κουαρόν πετυχαίνει να δημιουργήσει μία τόσο άβολη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που κάνει το κλείσιμο στο ασανσέρ να μοιάζει με κολύμπι στ’ ανοιχτά. Μιλώντας για κολύμπι, όσοι είχατε την ευκαιρία να τσεκάρετε το “Open Water”, ένα ασήμαντο φιλμ τρόμου από το 2004 όπου ζευγάρι δυτών ξεχνιέται στη μέση του ωκεανού μ’ ένα κοπάδι καρχαρίες να κόβουν βόλτες γύρω-γύρω, θα εντοπίσετε αμέσως τις ομοιότητες με αυτή την μεγαλύτερου budget, all star, διαστημική εκδοχή του. Με τη διαφορά ότι στο “Water” είχαμε δύο παντελώς αγνώστους ηθοποιούς συνεπώς δεν είχες την παραμικρή ιδέα για το που θα πήγαινε το πράγμα. Αντίθετα εδώ έχουμε τους ακριβοπληρωμένους Μπούλοκ, και Κλούνεϊ, οπότε λίγο-πολύ την ψυλλιάζεσαι τη δουλειά. Και μετά από ένα “κομβικό” σημείο κάπου στη μέση, υποψιάζεσαι που θα το πάει και… έχεις απόλυτο δίκιο. Και σκέφτεσαι “αυτό ήταν όλο;”. Ναι. Τουλάχιστον μας έκανε τη χάρη και δεν μας φλόμωσε σε τίποτα ταρκοφσκικά υπαρξιακά κι έμεινε πιστό σ’ αυτό που υποσχέθηκε ότι θα είναι από την αρχή: ένα αγωνιώδες δράμα επιβίωσης, σκηνοθετημένο με νεύρο, ρεαλισμό και τη σφραγίδα “αυθεντικότητας” της NASA. Προσωπικά περίμενα κάποια ανατροπή, μια διαφοροποίηση έστω (που ποτέ δεν ήρθε) όμως στο τέλος το βούλωσα και είπα να απολαύσω το τοπίο. Και εννοείται πως στη μικρή οθόνη (όσες ίντσες κι αν διαθέτετε) χάνει τουλάχιστον το 80% της μαγείας της. Μ.Ν.