ΟΚ, οι επαναλήψεις έχουν πάψει να είναι μόνο καλοκαιρινό αναγκαίο κακό εδώ και πολλά χρόνια καθώς τα κανάλια γεμίζουν πλέον ολόχρονα τις νεκρές ζώνες τους (μεταμεσονύχτια, πολύ πρωινή, απογεύματα και Σαβ/κα) με greatest hits του παρελθόντος αλλά και με επαναπροβολές των φετινών παραγωγών σε άλλες ζώνες, αφού τα οικονομικά τους δεν επιτρέπουν την κάλυψη του 18ώρου (6πμ – μεσάνυχτα) με original πρόγραμμα. Απλά τους καλοκαιρινούς μήνες βλέπουμε επαναλήψεις όλο το 24ωρο και στην prime time όπου συνήθως συναντάμε τις ίδιες και τις ίδιες επιτυχίες (όπως πχ το «Παρά πέντε» και το «Πενήντα πενήντα» Omega) αφού ακόμα και σε νεκρές περιόδους τα κανάλια δεν ρισκάρουν να πατώνουν στην εμπορικότερη ζώνη. Μια άλλη τακτική είναι να συνεχίζεται το καλοκαίρι το ίδιο πρόγραμμα με μικρές παραλλαγές ώστε να πριμοδοτηθούν τα προγράμματα που συνεχίζονται και την επόμενη σεζόν αλλά και για να χτίσουν συνήθεια με το κοινό. Αυτή η πιο κλινική και υπολογιστική προσέγγιση κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος τα τελευταία χρόνια με συνέπεια να εξαφανίζονται οι επαναλήψεις παλαιότερων αγαπημένων σειρών.
Κακά κυπριακά τηλεπαιχνίδια
Για χρόνια την παράδοση κρατούσε το Omega (ως Mega και TV One) που φρόντιζε να βγάζει στην ουρά της σεζόν κάποιο cringe-worthy τηλεπαιχνίδι με κόστος ανά επεισόδιο όσα ξοδεύει το «Rouk Zouk» μόνο για τη μάσκαρα της Μακρυπούλια και παρουσιαστή τον Βαγγέλη Ευαγγέλου που συνήθως εκτελούσε και χρέη παραγωγού, αρχισυντάκτη, κειμενογράφου, κλείστρας μέχρι και κατασκευαστή σκηνικών.
Το -συνήθως καταθλιπτικό- τηλεπαιχνίδι έβγαινε αέρα Μάιο – Ιούνιο και έπαιζε όλο το καλοκαίρι (λες και δεν αρκούσε ο αναθεματισμένος καύσωνας για να σου κάνει τα μυαλά φλαμπέ) με την ελπίδα να πιαστεί και να πιάσει στασίδι στο πρόγραμμα του χειμώνα. Το 2013 είχαμε το «Πού σου νέφκω» (που actually έκανε επιτυχία πηγαίνοντας για δύο βασανιστικές σεζόν) το 2014 το «The Game» και το 2015 το «Yolo» και όπως σωστά μαντέψατε ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο. Η αποχώρηση του Γιώργου Χουλιάρα από τον Αρχάγγελο έβαλε τέλος στο τρίτο πιο ενοχλητικό καλοκαιρινό φαινόμενο μετά τα κουνούπια και τις τσούχτρες.
Κακές κυπριακές κωμικές σειρές
Παρόμοιο trend με το προηγούμενο μόνο που αντί για κάποιο θλιβερό τηλεπαιχνίδι με τον Βαγγέλη Ευαγγέλου είχαμε εξίσου καταθλιπτικές υποτίθεται κωμικές σειρές που έβγαιναν στο τέλος της σεζόν είτε γιατί δεν χωρούσαν στο πρόγραμμα είτε γιατί τα κανάλια ήξεραν τι πατάτες είχαν στα χέρια τους και τις ξεφορτώνονταν σε περίοδο που ήξεραν ότι δεν έβλεπε κανείς όπως τα μπάζα σε παράνομη χωματερή. Αν και στόχος ήταν να προβάλλονται όλο το καλοκαίρι ώστε να χτίσουν κοινό και να συνεχιστούν τη νέα σεζόν σχεδόν καμία δεν πήγαινε μακρύτερα απ’ τον Ιούνιο γιατί ακόμα και η φθηνότερη σειρά μυθοπλασίας κοστίζει αρκετά για να παίζει μόνη της μπροστά σε άδειους καναπέδες.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν το «Μπάτσο αγάπη μου» του Mega που παραδόξως πήγε δύο σεζόν, ο «Dr. Ιπποκράτης» του TV One, «Στο αλαλούμ» του Omega (το κανάλι μπορεί να άλλαζε ονομασίες αλλά όχι τις κακές του συνήθειες) ενώ το παράδειγμα του Αρχάγγελου ακολούθησε και το Σίγμα βγάζοντας πέρσι μέσα στο κατακαλόκαιρο το «Παντρεμένοι κι οι δυο» το οποίο αν και έγραφε μονοψήφια συνεχίστηκε μέχρι τον Δεκέμβριο αλλάζοντας καστ, concept και ώρα μετάδοσης (εξορίστηκε στην απογευματινή ζώνη).
Νεανικές καλοκαιρινές εκπομπές
Η τρίτη χειρότερη παγίδα του καλοκαιριού μετά το κάψιμο απ’ τον ήλιο και τις τσούχτρες το -ευτυχώς βραχύβιο- αυτό trend ξεκίνησε το αλήστου μνήμης @live του Σίγμα όπου ένα τσούρμο από ατάλαντα παιδάκια έπαιζαν βίντεο κλιπ, έλεγαν μουσικά νέα και έκαναν ρεπορτάζ παραλίας (όταν φυσικά δεν κακοποιούσαν την ελληνική γλώσσα ή έκαιγαν αναρίθμητα εγκεφαλικά κύτταρα με τις σαχλαμαρίτσες που αντάλλασσαν μεταξύ τους) ενώ από κάτω περνούσε κρόουλ με sms «varte verth» που έστελναν οι συνομήλικοι τηλεθεατές.
Το format εκτός από εξαιρετικά ανυπόφορο αποδείχτηκε και εξωφρενικά δημοφιλές, σε τέτοιο βαθμό που αναγκάστηκε να το κοπιάρει ο ΑΝΤ1 με το φρικαλέο Summer Time που ευτυχώς διήρκεσε λιγότερο κι από καλοκαιρινή μπόρα. Και κλασικά εκεί που το format είχε βρωμίσει σαν μπαγιάτικο ψάρι το Mega (ποιος άλλος;) έβγαλε το «Για μπανάκι» με Τάσο Θεοδώρου, Άντρη Καραντώνη και -σωστά μαντέψατε- Βαγγέλη Ευαγγέλου (προφανώς γιατί ο τίτλος «Για φούντο» παραήταν απαισιόδοξος αν και πιο κοντά στην πραγματικότητα) που έθαψε για τα καλά το format στην άμμο.
Τα απογευματινάδικα πάνε παραλία (ή πισίνα)
Την ξέρετε τη διαδικασία: Τα απογευματινάδικα (και όσα πρωινάδικα απέμειναν) βγαίνουν από τα κλιματιζόμενα στούντιο, παρουσιάστριες και πανελίστες βγάζουν τα τζιν και τα φορέματα και φορούν μαγιό, σορτσάκια και σαγιονάρες και μεταφέρονται είτε παραλιακά, είτε σε ξενοδοχεία της πρωτεύουσας πέριξ της πισίνας για να βγάλουν τις τελευταίες μέρες άντε και καμιά υποχρέωση του εμπορικού στα εν λόγω ξενοδοχεία. Όχι πως έχει καμία διαφορά, ακούς ακριβώς τις ίδιες σάχλες με πριν απλά με κακό ήχο, αντιαισθητική περιβολή και το θλιβερό πλέι μπακ κάποιου ξεχασμένου ανθυποστάρ συνοδεία cringe worthy χορευτικού από τους πανελίστες, μέχρι το λυτρωτικό για όλους «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη».
Περιοδικό TV Mania, τεύχος 1283.
