Django, ο τιμωρός – Django unchained

Ενας ανορθόδοξος κυνηγός επικηρυγμένων χαρίζει σε έναν σκλάβο την ελευθερία του, με αντάλλαγμα τη βοήθειά του σε μια αιματοβαμμένη αποστολή. Οι vintage τίτλοι και το τραγούδι του πρωτότυπου “Django” το μαρτυρούν: Επιτέλους, ο Κουέντιν Ταραντίνο έφτασε στη Χώρα των Σπαγκέτι Γουέστερν. Το δικό του “σπαγκέτι” είναι καυτερό σαν μεξικάνικο τσίλι: Τα πιστόλια μιλάνε περισσότερο από τον κεντρικό ήρωα, τόνοι από κέτσαπ εκτινάσσονται σε σωρούς από πτώματα, cult πρωταγωνιστές ανθολογούν ατάκες από b-movies, πενιές αλά Μορικόνε βαράνε ασταμάτητα κι η εκδίκηση σερβίρεται στο πιάτο παγωμένη. Ο μάγκας Τζέιμι Φοξ μας συστήνει ένα βαρύ κι ασήκωτο Τζάνγκο, ενώ ο επίσης οσκαρικός Κρίστοφ Γουάλτζ (ο οποίος εξελίσσεται στην απόλυτη ταραντινική λατρεία) παρλάρει ασταμάτητα στο ρόλο του μέντορα και κυνηγού κεφαλών. Μαύρο (τονίζω ιδιαίτερα το «μαύρο») χιούμορ, αμφιλεγόμενη ηθική, ετεροχρονισμοί, συνθέτουν το κλίμα της ταινίας, η οποία κάνει μια μικρή “κοιλιά” πριν εμφανιστεί η λουδοβίκεια μορφή του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο Μεγάλο Λευκό Σπίτι. Εκεί, όπου κάνει κουμάντο ο παλιάτσος του βασιλιά ή αλλιώς, η μαύρη μύγα του αφέντη. Το σχετικό ρεσιτάλ του Σάμιουελ Τζάκσον ακόμα βουίζει στ’ αυτιά μου, όπως κι η λέξη “νέγρος” που επαναλαμβάνεται μέχρι να πεις “αμήν”. Η σκηνοθετική φαρέτρα του Ταραντίνο είναι γεμάτη κι ας μην κέρδισε ο ίδιος υποψηφιότητα για Όσκαρ. Βεβαίως, ο άνθρωπος “πεθαίνει” για εφέ και τα επαναλαμβανόμενα zoom-in στο πρόσωπο του Ντι Κάπριο απλώς το επιβεβαιώνουν. Έτσι που φουσκώνει αυτάρεσκα σαν παγόνι, κυριολεκτικά μισώ να τον λατρεύω! Λ.Π.