Γυναίκα από χρυσό – Woman in gold

Εξήντα χρόνια μετά την απόδρασή της από τη Βιέννη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα, η Μαρία Άλτμαν, ξεκινά την προσπάθειά της να ανακτήσει οικογενειακά κειμήλια που κλάπηκαν από τους Ναζί, μεταξύ των οποίων ο διάσημος πίνακας του Κλιμτ, «Portrait of Adele Bloch-Bauer I»… Το έργο το έχουμε δει χιλιάδες φορές. Μια μέτρια ταινία, από σκηνοθετική, ερμηνευτική και καλλιτεχνική άποψη, να ανάγεται σε “σημαντική” λόγω του ότι βασίζεται σε κάποια “συγκλονιστική αληθινή ιστορία” η οποία σε συνεπαίρνει σε βαθμό που υποσυνείδητα παραβλέπεις το γεγονός ότι είδες, ξέρεις, μια μέτρια ταινία. Το “Woman in Gold” όχι μόνο εντάσσεται άνετα σ’ αυτή την κατηγορία διαθέτει επίσης θεματολογία που αγιοποιεί σχεδόν κάθε φιλμ που την επιλέγει: Ναζί και Εβραίους. Σιγουράκι. Διαθέτει βέβαια και την Έλεν Μίρεν που από μόνη της προσθέτει κύρος σε οτιδήποτε καταφέρει να τραβήξει την προσοχή της. Η “Βασίλισσα” υποδύεται μία ηλικιωμένη Εβραία η οποία, 60 χρόνια μετά την απόδρασή της από τη ναζιστική Αυστρία και την εγκατάστασή της στις ΗΠΑ, προσπαθεί να επανακτήσει από το αυστριακό κράτος την κλεμμένη από τους Ναζί περιουσία της – περισσότερο απ’ όλα έναν διάσημο πίνακα του Gustav Klimt για τον οποίο πόζαρε η θεία της Adele Bloch-Bauer και φέρει το όνομά της. Δέχεται τη συνδρομή ενός νεαρού άβγαλτου δικηγόρου (ο Ράιαν Ρέινολντς που πασχίζει να το παίξει nerd) και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε. Ναι, σαν ιστορία παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, εκβιάζει τα συναισθήματά μας και πετυχαίνει κανα-δυο συγκινητικές στιγμές. Όμως, όπως και στο εξίσου άστοχο και επιφανειακό “Monuments Men”, όσο πολύτιμη και διαχρονική είναι η τέχνη σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπερτερεί της ανθρώπινης ζωής. “Επιφανειακό” είναι η λέξη-κλειδί και για το σύνολο του φιλμ του Σάιμον Κέρτις που θυμίζει μία τυπική, φροντισμένη, παραγωγή του BBC (η αλήθεια είναι πως προέρχεται από το κινηματογραφικό παρακλάδι του καναλιού) οπότε προσφέρεται για χαλαρή οικιακή θέαση, αν μη τι άλλο. Μ.Ν.