Η αλήθεια είναι πως κανάλι, συντελεστές και δημοσιογράφοι περιμέναμε μια μικρή πτώση του δεύτερου «SoL» σε σχέση με την πρεμιέρα, όσο να πεις παραμένει ουσιαστικά ένα δοξασμένο Telethon με περιτύλιγμα show απέναντι σε δύο τεραστίων διαστάσεων crowd-pleasing τάλεντ σόου, αλλά κανείς δεν ανέμενε να βουλιάξει γρηγορότερα κι απ’ την εξωτερική μας πολιτική στη Μεσόγειο. Το show έχασε το μισό κοινό του από τη δεύτερη κιόλας εκπομπή και τερμάτισε τελευταίο στη ζώνη του με συνέπεια στον Alpha να χτυπήσει αμέσως καμπανάκι: Κανείς δεν θέλει μια ηχηρή αποτυχία στη συγκεκριμένη ζώνη, με το συγκεκριμένο (δαπανηρό) format και με τη συγκεκριμένη παρουσιάστρια.
Πάντως οι πρώτες αντιδράσεις που έρχονται από Λατσιά μεριά μιλούν για ψυχραιμία. Αν και πέρασε απ’ το μυαλό η σκέψη για μετακίνηση του «Soundtrack» στην ευκολότερη ζώνη του Σαββατόβραδου (μετά εννοείται από τις «24 ώρες» που δεν το κουνάνε απ’ τις 9 όπου τα πάνε σχετικά καλά) έχοντας ως βασικούς αντιπάλους τα αντιμετωπίσιμα «Casa de Mikel» και την «Παραδοσιακή βραδιά», η κίνηση αυτή εγείρει πολλά ερωτήματα με πρώτο και καλύτερο: τι θα το αντικαταστήσει στην prime time της Κυριακής; Για τεχνικούς λόγους η «Παραδοσιακή βραδιά» δεν μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα από την προγραμματισμένη της πρεμιέρα στα τέλη Δεκεμβρίου (μετά την ολοκλήρωση του «SoL») ενώ δεν υπάρχει κάτι έτοιμο από Alpha Ελλάδας ή κυπριακό στα σκαριά που θα μπορούσε να καλύψει ικανοποιητικά μια πιθανή τρύπα σε μια ιδιαίτερα νευραλγική ζώνη. Υπάρχει η (σχετικά ιδανική) λύση των blockbuster ταινιών αλλά δεν προσφέρει κάτι μόνιμο καθώς σχεδόν πάντα η δημοτικότητά τους εξαρτάται απ’ τους διαθέσιμους τίτλους (ο ΑΝΤ1 πχ θησαυρίζει με χρυσοφόρα franchises όπως τα «Fast & Furious» ενώ έχει στη βιντεοθήκη του και τις ταινίες της Marvel).
Συνεπώς, προς το παρόν τουλάχιστον, προτείνεται η ενίσχυση του παρόντος προϊόντος όπου και όπως είναι εφικτό, καθώς πρόκειται για ξένο format που υπακούει σε κανόνες και τη «Βίβλο» της παραγωγής. Μια λύση είναι η στρατολόγηση ως guests γνωστών τραγουδιστών ώστε να ζωηρέψει λίγο το κομμάτι των τραγουδιών στο στούντιο, αλλά και η ανεύρεση δυνατών ιστοριών κατά προτίμηση επωνύμων που θα λειτουργήσουν ως κράχτες. Κι όλα αυτά με την ελπίδα, να τσιμπήσουν τηλεθεατές αξιοποιώντας μία πιθανή υποχώρηση του «The Final 4» που δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Πάντως το κανάλι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του να στηρίξει το «SoL» καθώς εκτός του ότι έχει επενδύσει αρκετά σ’ αυτό, μέχρι στιγμής διαφαίνεται ως η πρώτη ηχηρή αποτυχία στην καριέρα της Χριστιάνας Αριστοτέλους (με εξαίρεση τα πρώτα, πέτρινα, χρόνια του «Για Σένα») και ξέρουμε πολύ καλά πόσο άσχημα αντιδρά η παρουσιάστρια στις αναποδιές (όπως πέρσι με την παροδική υποχώρηση του «Με αγάπη Χριστιάνα” έναντι του «Happy Hour»).
Η εποχή της (σειράς) εποχής
Η σαρωτική επιτυχία των «Άγριων μελισσών» του ΑΝΤ1 (στην Ελλάδα γιατί στην Κύπρο έχει εγκληματικά εξοριστεί στη ζώνη των 11μ.μ.) αλλά και το ενθαρρυντικό ξεκίνημα της σειράς του Open «Κόκκινο ποτάμι» (και στις δύο χώρες) μόνο θετικό πρόσημο βάζει στο μέλλον της ελληνικής μυθοπλασίας, ένα είδος που μεσουράνησε στα 90’s και 00’s και βρίσκεται σε παρατεταμένη παρακμή (ποιοτικά και ποσοτικά) την τελευταία δεκαετία. Είναι ολοφάνερο πλέον πως το τηλεοπτικό κοινό διψά για μια καλή ιστορία που να συνοδεύεται κι από αξιοπρεπή έως υψηλά στάνταρ παραγωγής, όπως είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν με τηλεοπτικά διαμάντια, απ’ τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» μέχρι το «Νησί» (που υπήρξε και η τελευταία σπουδαία ελληνική παραγωγή πριν τις «Μέλισσες»).
Η επιτυχία αυτών των σειρών είναι ωφέλιμη για πολλούς λόγους. Ο βασικότερος παραμένει η ενθάρρυνση παραγωγών και δημιουργών να προσφέρουν κάτι περισσότερο από τη μέση ερωτική/αισθηματική αστική σαπουνόπερα των περιορισμένων δωματίων, των καναπέδων και των cringe-worthy διαλόγων. Όχι βέβαια πως πρόκειται για κάποιο κακό ή ευτελές είδος, απεναντίας έχουν το κοινό τους και καλύπτουν κάποιες συγκεκριμένες ανάγκες, χώρια που οι χαλλουμόπερες των Ανδρέα Γεωργίου – Κούλλη Νικολάου συνέβαλαν τα μέγιστα στην αναβάθμιση της κυπριακής παραγωγής – αν δεν ήταν αυτοί θα βλέπαμε ακόμα «7 ουρανούς και σύννεφα αλήτες». Απλά μετά την κατάρρευση της ελληνικής τηλεόρασης στο ξέσπασμα της κρίσης και το οικονομικό μάζεμα όσων καναλιών επιβίωσαν, το είδος της φροντισμένης εβδομαδιαίας σειράς αφανίστηκε και η prime time κατακλύστηκε από σχεδόν πανομοιότυπες σαπουνόπερες (μπορείτε να ξεχωρίσετε στα γρήγορα την «Αρένα» από τα «Κρυμμένα μυστικά» ή την «Καταιγίδα»;) και καθημερινές «δραματικές κομεντί» -συνήθως διασκευές ισπανικών format- που συνδυάζουν το σαπούνι με comic relief χιούμορ ίσα-ίσα για να σπάει το δράμα και να παρακολουθούνται πιο ευχάριστα. ΟΚ, αντιλαμβανόμαστε ότι εξυπηρέτησαν κάποιο σκοπό τα χρόνια της κρίσης αλλά για πόσο ακόμα;
Γι’ αυτό και μόλις εμφανίστηκαν δύο προτάσεις που είχαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό (όχι πρωτότυπο, απλά διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια) αμέσως το κοινό έπεσε με τα μούτρα χαρίζοντας με το «καλημέρα» υψηλές τηλεθεάσεις. Οι «Άγριες Μέλισσες» με τις εξαιρετικές ερμηνείες, τους πειστικούς διαλόγους, τις λογοτεχνικές αναφορές, την υπέροχη αναπαράσταση της εποχής και την ιντριγκαδόρικη πλοκή και το «Ποτάμι» περισσότερο ως ιστορία (ένας καταδικασμένος έρωτας με φόντο τη γενοκτονία των Ποντίων) παρά ως εκτέλεση (με το προβληματικό σενάριο και τις όχι και τόσο πειστικές ερμηνείες) έδειξαν πως εάν έχεις μια δυνατή ιστορία να αφηγηθείς, πέρα απ’ τα γνωστά ανομολόγητα-πάθη-κρυφές-επιθυμίες-και-κρυμμένα-μυστικά-που-έρχονται-στην-επιφάνεια, το κοινό θα το αγκαλιάσει. Δεν είναι θέσφατο, αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ειδικά σε παρατεταμένες περιόδους δημιουργικής ξηρασίας.
Θαυμάσαμε τα… αντιρατσιστικά αντανακλαστικά των καναλιών που ανέβηκαν με περισσή χαρά στο τρένο του βίντεο με τη ρατσιστική επίθεση της Λάρνακας, καθώς μυρίστηκαν πουληστερό θέμα και θα ήταν σωστό να αφήσει το διαδίκτυο, όπου γεννιούνται πλέον αυτά τα θέματα, να εξαργυρώσει μόνο του τα likes και τα shares. Το «θαυμάσαμε» εννοείται ειρωνικά γιατί συνήθως τα τηλεοπτικά κανάλια, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κάνουν πως δεν βλέπουν τον ρατσισμό στην κυπριακή καθημερινότητα, όταν φυσικά δεν τον προάγουν είτε δίνοντας βήμα σε γνωστά φασιστόμουτρα είτε με ύπουλα voice overs ή τιτλάκια τύπου «οι δράστες εικάζεται ότι ήταν αλλοδαποί». Μοναδικές εξαιρέσεις όταν το θέμα έχει πλάκα (Μόρφου) ή πουλάει (βίντεο Λάρνακας) γι’ αυτό συμπαθάτε μας εάν δεν τσιμπάμε με την επιλεκτική ευαισθησία σας και τα αντιρατσιστικά κηρύγματα όταν τα επιτάσσει το ρεύμα.
Περιοδικό TV Mania, τεύχος 1298.
