Ο Patrick Stewart και ο Ian McKellen στο X-Men: The Last Stand (2006): Για πολλά πράγματα κοινό και κριτικοί μίσησαν το τρίτο X-Men, τα εφέ σίγουρα δεν ήταν ένα από αυτά – μιλάμε άλλωστε για το φιλμ της σειράς που περιείχε ΕΚΕΙΝΗ τη σκηνή με τον Magneto να πηγαίνει βόλτα τη Golden Gate του Σαν Φρανσίσκο! Τίποτα όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για το flashback όπου εμφανίζονται οι νεότερες -υποτίθεται- εκδοχές του Xavier και του Magneto με τους Patrick Stewart και Ian McKellen να έχουν αλλοιωθεί ψηφιακά ώστε να μοιάζουν καρτούν νεότεροι. Κι άντε ο Stewart είναι πρακτικά αγέραστος (ή πιο σωστά έχει την ίδια ακριβώς φάτσα από εχμ πάντα), αυτό που έπαθε ο καημένος ο McKellen μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί: η φάτσα μου μοιάζει να προστέθηκε στο σώμα κάποιου άλλου με την πρόχειρη τεχνική που βλέπαμε στα βιντεάκια του Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Ευτυχώς το πάθημα έγινε μάθημα και αργότερα οι νεότερες εκδοχές των δύο αντικαταστάθηκαν από τους James McAvoy και Michael Fassbender αντίστοιχα (αλλά όχι πριν ο καημένος ο Stewart το ξαναπάθει στο X-Men Origins: Wolverine).
Ο Arnold Schwarzenegger στο Terminator: Genisys (2015): Αν και το franchise του Terminator έμπασε το σινεμά στη νέα εποχή με τα πρωτοποριακά ψηφιακά εφέ του Judgement Day, καμία διάκριση δεν περιμένει στη γωνία αυτό το μετριότατο sequel για το μάλλον αδέξιο de-aging του Arnold Schwarzenegger. Σε μια σκηνή που ξαναπαίζει την εναρκτήρια του original ο κακός Arnie φτάνει από το μέλλον στο 1984 κι ενώ ετοιμάζεται να την πέσει σε κάτι πανκιά εμφανίζεται ο τωρινός Arnie και πλακώνονται στις γρήγορες. Αν και η τεχνική μοιάζει πετυχημένη τα προβλήματα αρχίζουν μαζί με τη μάχη των δύο καθώς ο νεότερος Schwarz μοιάζει περισσότερο με καρτούν παρά με το μοχθηρό ανδροειδές του πρώτου φιλμ.
O Dwayne Johnson στο Central Intelligence (2016): Σ’ αυτή τη γρήγορα λησμονημένη κωμωδία δράσης οι Dwayne Johnson και Kevin Hart υποδύονται δύο παλιούς συμμαθητές που καταδιώκονται από τη CIA όμως είναι μια πολύ συγκεκριμένη σκηνή που ο Johnson θα επιθυμούσε να ξεχαστεί γρηγορότερα κι από την ίδια την ταινία. Σε ένα flashback βλέπουμε τον χαρακτήρα του Johnson στο λύκειο, ευτραφή και με τη φάτσα του νεότερη με τη μέθοδο του ψηφιακού de-aging. Βασικά μοιάζει σαν να πήραν το πρόσωπο του The Rock και το ξεχείλωσαν ώστε να δείχνει νεότερο και παχύτερο με αποτέλεσμα να μη συγχρονίζεται με το υπόλοιπο σώμα. Ένα κακοφτιαγμένο εφέ ακόμα κι αν φτιάχτηκε για πλάκα είναι τελείως αχρείαστο αφού θα μπορούσε να επιστρατευθεί κάποιο fat suit ή και κάποιος άλλος ηθοποιός.
Ο Johnny Depp στο Pirates Of The Caribbean: Dead Men Tell No Tales (2017): Στο πέμπτο φιλμ του δημοφιλούς franchise βλέπουμε τον Johnny Depp να λαμβάνει τη μεταχείριση του ψηφιακού de-aging για τις ανάγκες της σκηνής του flashback όπου βλέπουμε πως ο Jack Sparrow έγινε καπετάνιος σφραγίζοντας τη μοίρα του Salazar (Javier Bardem). Κι ενώ η πρώτη εμφάνιση του Depp με τη φάτσα που είχε την εποχή του 21 Jump Street στέφεται με επιτυχία όλα καταρρέουν όταν ανοίγει το στόμα του να μιλήσει. Κυριολεκτικά. Κάθε χαρακτηριστικό του προσώπου μοιάζει ψεύτικο και εκτός τόπου, αφήστε την αλλοιωμένη ενοχλητική φωνή. Ντιπ για Ντεπ.
Ο Kurt Russell στο Guardians Of The Galaxy: Vol. 2 (2017): Αν και δεν είναι το πρώτο de-aging χαρακτήρα στο Σινεματικό Σύμπαν της Marvel (προηγήθηκαν ο Robert Downey Jr/Tony Stark στο Captain America: Civil War και ο Michael Douglas/Hank Pym στο Ant-Man) είναι σίγουρα από τα πιο πειστικά με τον Kurt Russell (ο ζωντανός πλανήτης Ego και πατέρας του Peter Quill) να δείχνει στα flashbacks των 80’s ο ίδιος κουλ τυπάς που ήταν ο Kurt Russell στα 80’s – σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Η Sean Young στο Blade Runner 2049 (2017) & η Michelle Pfeiffer στο Ant-Man And The Wasp (2018): Φαίνεται πως η τεχνική του de-aging λειτουργεί καλύτερα στις γυναίκες καθώς σ’ αυτές ανήκουν τα δύο καλύτερα δείγματα της λίστας. Η Sean Young δείχνει εκπληκτικά η ίδια νεαρή κοπέλα που ήταν στο κλασικό sci fi original του 1982 – 35 χρόνια πριν ενώ η τέλεια νεότερη Pfeiffer επισκιάζει τελείως τον επίσης deaged Michael Douglas στη σκηνή που μοιράζονται στο sequel της Marvel.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Ο Will Smith στο Gemini Man (2019)
O 51χρονος επαγγελματίας εκτελεστής Will Smith καταδιώκεται από τον 25χρονο κλώνο του, επίσης εκτελεστή και με αποστολή να τον εξοντώσει, στο θρίλερ δράσης του Ang Lee που ξεκίνησε πριν 22 χρόνια ως project του μακαρίτη Tony Scott όμως έμεινε στο ράφι γιατί δεν είχε ακόμα τελειοποιηθεί η τεχνική του de-ageing. Και μαντέψτε: Εκεί έπρεπε να μείνει και όχι λόγω τεχνικής που παρά τα προβλήματά της, η ψηφιακή νεαρή φάτσα του Smith παραμένει πιο πειστική από την υπόλοιπη ταινία. Πάντως για πρώτη ταινία όπου ένας de-aged χαρακτήρας συμπρωταγωνιστεί σε όλη τη διάρκεια και όχι μόνο για κανα-δυο σκηνές, όφειλαν να επιλέξουν ένα τουλάχιστον καλύτερο σενάριο. Ανόητο, προβλέψιμο, ανιαρό, με μάλλον αστείες σκηνές δράσης (ειδικά μεταξύ των δύο Smith) και ακατάσχετη μπουρδολογία, όχι ακριβώς κάτι που θα περίμενες από τον δημιουργό του Brokeback Mountain.
