Κυρίαρχος του παιχνιδιού – Lord of war

Η άνοδος και η πτώση του Γιούρι Oρλόφ, του μεγαλύτερου λαθρεμπόρου όπλων των δεκαετιών ’80 και ’90, τη σχέση του με την οικογένειά του αλλά και την καταδίωξή του από τις αρχές…
«Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάνω από 550 εκατομμύρια όπλα σε κυκλοφορία σε όλον τον πλανήτη. Αυτό σημαίνει περίπου ένα όπλο για κάθε 12 ανθρώπους. Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι: πως θα γίνει να οπλίσουμε και τους υπόλοιπους έντεκα;». Το «Lord of war» (μία από τις καλύτερες και πλέον παραγνωρισμένες ταινίες της περασμένης δεκαετίας) σε μπάζει στο ιδιόμορφο και ultra-cool στυλ του από την σκηνή των τίτλων ακόμα, όπου η κάμερα ακολουθεί μία σφαίρα από την κατασκευή της μέχρι την είσοδό της στη θαλάμη ενός όπλου κάπου Αφρικανού μισθοφόρου κι από κει στον εγκέφαλο ενός ανήλικου. Ναι, μέχρι το τέλος! Το φιλμ του Άντριου Νίκολ (έγραψε το «The Truman Show» ενώ σκηνοθέτησε τα έξοχα «Gattaca» και «Simone») δεν είναι απλά μια καταγγελία της ασύδοτης δράσης των εμπόρων όπλων και των θλιβερών επιπτώσεων της μπίζνας τους στις σπαρασσόμενες απ’ τους εμφυλίους χώρες του Τρίτου Κόσμου, είναι ταυτόχρονα μια απελπιστικά κυνική σάτιρα, μία απίστευτα fun κούρσα σε όλα τα hot spots του πλανήτη (μέχρι τα mid-00s) και μια ταινία που πετάει και χτυπάει σαν μία από τις χιλιάδες σφαίρες που εκτοξεύονται καθ’ όλη τη διάρκειά της. Στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, αφηνιασμένο μοντάζ, φαρμακερές ατάκες που δεν τις προλαβαίνεις κι ένας άψογος Κέιτζ (πριν καταλήξει στα αζήτητα) που καταφέρνει, με την εξυπνάδα και τον ανυπέρβλητο κυνισμό του, να προκαλέσει συμπάθεια για έναν τύπο που δυσανασχετεί στο άκουσμα της συνθηκολόγησης ενός πελάτη του («θα στείλω το φορτίο στα Βαλκάνια, εκεί όταν λένε ότι θα κάνουν πόλεμο το εννοούν!») ή που πουλάει το εμπόρευμα του σε αντάρτες της Σιέρα Λεόνε αδιαφορώντας ότι σε λίγα λεπτά θα τα χρησιμοποιήσουν για τη σφαγή αμάχων. Το αγνοήσατε όταν πρωτοβγήκε, φροντίστε να του δώσετε τώρα μια δεύτερη ευκαιρία – γιατί δέκα χρόνια μετά εξακολουθεί να παραμένει απελπιστικά επίκαιρο. Μ.Ν.