Από τη διαδικασία αναζήτησης του δικού τους εαυτού, γεννήθηκαν μερικά από τα πιο εμπνευσμένα τους κομμάτια, λένε σήμερα οι ταλαντούχες μουσικοί Ελένη Ηρακλέους, Αναστασία Δημητριάδου, Θάλεια Τσιαντίνη, Σόφη Φετοκάκη και Νικολέττα Ασσιώτη, τα ονόματα, που παίζουν σε επανάληψη στις μουσικές μας λίστες. Κάτι όμορφο άρχισε τελευταία να συμβαίνει στη μουσική βιομηχανία της Κύπρου. Και μας αρέσει.
ELENI ERA
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: FILEP MOTWARY
ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΟΥΝ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ σαν κάτι πολύ σπουδαίο, κάτι μαγικό. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν χριστιανικοί ύμνοι από την εκκλησία που πηγαίναμε με την οικογένειά μου. Οι περισσότεροι ήταν σε στυλ αγγλικό και αμερικανικό folk, στα αγγλικά και στα ελληνικά. Θυμάμαι επίσης τον θείο μου, που ήταν τενόρος να μελετάει τις άριές του και να ακούει Μαρία Κάλλας με τις ώρες. Στην εφηβεία άκουγα Norah Jones, Eva Cassidy, Billie Holiday και ήμουν παθιασμένη με τη μουσική του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ότι γεννήθηκα για τη μουσική ήταν γύρω στα 11 μου χρόνια, όταν συνέθεσα το πρώτο μου κομμάτι στο πιάνο. Το συναίσθημα να παίζω για πρώτη φορά κάτι δικό μου, είναι μέχρι σήμερα από τα πιο έντονα που έχω βιώσει.
Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ προκύπτει όταν ακούω μουσική, όταν βλέπω καλλιτέχνες να ερμηνεύουν, όταν επισκέπτομαι κοντσέρτα, όταν βλέπω όμορφες παραστάσεις, όταν είμαι έξω στην ομορφιά της φύσης. Χρειάζομαι την εξωτερική έμπνευση, για να μεταφράζω τις σκέψεις και τα αισθήματά μου σε νότες και στίχους.
ΚΑΘΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ είναι και μια προσωπική εμπειρία. Είναι καταγραφές αισθημάτων τόσο έντονων, που πρέπει να τα μετατρέπω σε μουσική για να μπορώ να βρίσκω εσωτερική ηρεμία και να πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα. Ηχητικά θα έλεγα ότι η μουσική μου κινείται ανάμεσα στην dream pop, την chamber pop και την alternative pop. Είναι πλούσια από μελαγχολικές αλλά και γλυκές μελωδίες, γαλήνια synth και φωτεινές ενορχηστρώσεις.
Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ από τις συνεργασίες μου είναι αυτή που έχω με τη δισκογραφική εταιρεία Louvana Records, γιατί εμπιστεύομαι απόλυτα τους συνεργάτες μου Αντρέα Τραχωνίτη και Λευτέρη Μουμτζή. Ξέρω ότι η μουσική μου είναι σε καλά χέρια. Πριν από έναν χρόνο είχα την ευκαιρία να ηχογραφήσω φωνητικά με τον συνθέτη Μάριο Τακούσιη για μια σειρά του Νetflix, κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανη. Πριν ξεκινήσω να κυκλοφορώ επίσημα τη μουσική μου, είχα μια πολύ όμορφη συνεργασία με τους αγαπημένους Κώστα Κακογιάννη και Πάμπο Κουζάλη. Στην πορεία, ως μαέστρος στην Βerliner Mädchenchor, είχα υπέροχες συνεργασίες με χορωδίες από όλο τον κόσμο και εξαιρετικές ορχήστρες όπως η Berliner Konzerthaus Orchestra και η Berliner Kantorei Orchestra. Η πιο απροσδόκητη συνεργασία ήταν το 2014, όταν τραγούδησα με τον Klaus Meine από τους Scorpions σε μια ειδική εκδήλωση στο Βερολίνο με καλεσμένους σταρ από το Hollywood και τον τελευταίο πρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ!
ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ νιώθω ότι όλη μου η ύπαρξη κινείται σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν σκέφτομαι ούτε το πριν ούτε το μετά, η κατανόηση του χωροχρόνου μεγεθύνεται σε τέτοιο βαθμό, που επεκτείνεται η πραγματικότητα μου.
ΕΠΕΛΕΞΑ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ και να ζήσω στο εξωτερικό, όμως δεν θα έλεγα στους νέους μουσικούς ότι είναι απαραίτητο να κάνουν το ίδιο. Αυτό που θεωρώ σημαντικό, είναι να δημιουργήσουν γέφυρες, με συμμετοχές σε διεθνή προγράμματα, internships σε στούντιο, αιτήσεις σε φεστιβάλ και projects, συνεργασίες με άλλους μουσικούς, επίσκεψη σε συναυλίες και φεστιβάλ. Με αυτό τον τρόπο ανεβαίνει το μουσικό επίπεδο στην Κύπρο, όπως αυτό φαίνεται τα τελευταία 10 χρόνια, με την κυπριακή δισκογραφία να ανθίζει.
ΣΤΙΣ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ο δεύτερος μου δίσκος με τίτλο «Younger Heart». Ανακάλυψα όμορφες αναμνήσεις αλλά και παλιές αποχρώσεις σε μια παλέτα που είχε στεγνώσει. Μάζεψα ό,τι βρήκα και δημιούργησα τραγούδια για την ξεχασμένη αγάπη, την ταλαιπωρημένη αγάπη, αλλά και την αγάπη που θεραπεύει και στρέφει το βλέμμα προς το φως.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ είναι να συνεχίσω να γράφω μουσική και να τη μοιράζομαι με τον κόσμο. Ένας μεγάλος στόχος είναι να γίνουν arrangements της μουσικής μου για ορχήστρα και χορωδία και να μπορεί όλο αυτό κάποτε να παρουσιαστεί σε μια μεγάλη σκηνή.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ
NAMA DAMA
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: SLAVIC SELIN
ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΛΗΘΩΡΑ ΑΚΟΥΣΜΑΤΩΝ. Στο σπίτι μας η μητέρα μου άκουγε κυρίως κλασσική μουσική και λάτρευε τον Michael Jackson. Ο πατέρας μου άκουγε Θαλασσινό, Πρωτοψάλτη, Αρβανιτάκη, αλλά και διάφορα μάντρα, γιατί ασχολείται με τον διαλογισμό. Από την άλλη, η τηλεόραση έπαιζε εμπορική pop, hip hop και rock. Προσωπικά, πάντοτε εκτιμούσα ιδιαίτερα την κλασσική και την art rock.
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ και αυτό ήταν κάτι που το κατάλαβα από πολύ νωρίς. Η απάντηση μου στην ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ήταν πάντα η ίδια: «Τραγουδίστρια». Και φυσικά ερχόταν καπάκι το κλασικό κυπριακό «Όχι χόμπι, επάγγελμα, Αναστασία μου». Σήμερα το θυμάμαι και γελάω, όμως από αυτό και μόνο, μπορεί να καταλάβει κανείς αρκετά για την κυπριακή κοινωνία.
ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΑΝΤΛΩ από τους χαρισματικούς ανθρώπους και από τη φύση. Οι άνθρωποι, είναι για μένα έργα τέχνης. Η φύση, από την άλλη, μου προσφέρει λύτρωση και ένα διαφορετικό ταξίδι κάθε φορά.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΟΥ επικοινωνούν κυρίως ερωτήματα όπως «Τι σημαίνει σπίτι;», «Ποιος είμαι;», «Πού πάω;», αλλά και το ζήτημα της καλλιτεχνικής εμμονής, τον έρωτα, την καταπίεση και την καλλιτεχνική, ελεύθερη έκφραση. Ηχητικά η μουσική μου είναι ένα πειραματικό αμάλγαμα κλασσικής/ατμοσφαιρικής, παραδοσιακής και σύγχρονης μουσικής. Ωστόσο, στα φωνητικά του καινούριου μου ΕΡ, θα διαπιστώσετε και αρκετές ροκ επιρροές.
Η NAMA DAMA δεν δημιουργήθηκε μέσα σε μια μέρα. Στην αρχή υπήρχε πολλή σύγχυση σχετικά με το τι κάνω, ποια είμαι και τι θέλω να πετύχω με την τέχνη μου. Όσο περισσότερο δούλευα πάνω στην ιδέα, τόσο πιο καθαρό γινόταν το τοπίο. Φυσικά, δεν μπορώ να πω, πως είναι 100% ξεκάθαρο αυτή τη στιγμή, ούτε πιστεύω θα είναι ποτέ.
ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ νιώθω πως ακροβατώ γυμνή πάνω σε μια κλωστή με εκατό μέτρα ύψος. Η αδρεναλίνη που μου προσφέρει μια ζωντανή συναυλία, είναι μαγική. Στόχος μου είναι να καλυτερεύω μέρα με τη μέρα ως μουσικός και performer, για να προσφέρω μια καλύτερη εμπειρία τόσο στον ακροατή, όσο και στον εαυτό μου.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ήταν αυτή που είχα με τον υπέροχο φίλο Ελευθέριο Μουμτζή, όταν με κάλεσε να τραγουδήσω για μουσική που έγραψε για μια παράσταση του ΘΟΚ. Εξίσου φανταστική ήταν η συνεργασία μου με τον αγαπημένο Μάριο Τακούσιη, με τον οποίο ηχογραφήσαμε φωνητικά για τη σειρά του Netflix, «Love 101». Θαυμάζω απίστευτα τους δύο αυτούς ανθρώπους και ένιωσα μεγάλη τιμή όταν με κάλεσαν να τραγουδήσω.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΥΠΡΙΟ καλλιτέχνη να βγάζει όλα του τα χρήματα από την τέχνη,όμως δεν είναι και ακατόρθωτο! Εγώ προσωπικά χρειάζεται ακόμα να έχω μια δεύτερη δουλειά, όπως λένε οι περισσότεροι Κύπριοι, μια «κανονική» δουλειά. Ελπίζω στο μέλλον να ζω μόνο από την τέχνη μου, όσο και να μου λένε πως είναι ακατόρθωτο.
ΓΙΑ ΤΟ «CONFESSIONS TO MY SONGBIRD» έχω αντλήσει την περισσότερη έμπνευση από ένα συγκεκριμένο άτομο, που μου δίνει δύναμη. Επίσης, έχω εμπνευστεί από τη φύση και τα πουλιά, γι’ αυτό και παρομοιάζω το αντικείμενο της καλλιτεχνικής μου εμμονής με ένα αηδόνι. Είναι μια δουλειά που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε μέσα σε τρεις μήνες, κατά την περίοδο της καραντίνας, όταν στράφηκα προς τον εαυτό μου και εντόπισα πολλά πράγματα που θέλω να διορθώσω.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥΣ μου στόχους είναι να παίξω ζωντανά τον δίσκο μου, μαζί με φίλους μουσικούς. Εκτός από μουσική, γράφω και μικρά αφηγήματα. Θα ήθελα πολύ να γράψω μουσική για το κάθε αφήγημα και να τα παρουσιάσω στο κοινό με τη συνοδεία αφηγητών. Επιπρόσθετα, θέλω να πιάσω το δίπλωμα μουσικοθεραπείας και να αρχίσω να βοηθάω κόσμο που το έχει ανάγκη.
ΣΟΦΗ ΦΕΤΟΚΑΚΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: EMILIO AGUILAR
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, όπως και σε πολλά άλλα παιδιά, ήρθε μέσα από μαθήματα πιάνου, που ξεκίνησαν στα οκτώ μου χρόνια. Δεν μου άρεσε πολύ, όμως, μάλλον λόγω της πειθαρχικής προσέγγισης. Πιο μετά ξεκίνησα να βρίσκω τη δική μου σχέση με το πιάνο καθώς και με άλλα όργανα και με τη φωνή μου, η οποία ήταν πιο εξερευνητική και διαισθητική.
ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑ δεν ήταν ιδιαίτερα μουσικό, αλλά γύρω στα 12 άρχισα να ανακαλύπτω τραγουδίστριες-συνθέτριες, όπως οι Ani DiFranco, Tori Amos και Fiona Apple, που είχαν μεγάλη επίδραση πάω μου. Μέσω της μουσικής αυτών των γυναικών ένιωσα να αντανακλώνται κάποιες προσωπικές εμπειρίες και συναισθήματα και αυτό ήταν ανεκτίμητο. Μου έδωσε τον χώρο, και ίσως και την άδεια, να εξερευνήσω τη δική μου υποκειμενικότητα μέσω του τραγουδιού. Πιο μετά υπήρξαν και άλλες σημαντικές περίοδοι, όπως όταν ανακάλυψα τους δίσκους της Smithsonian Folkways που επικεντρώνονται στην καταγραφή και διάδοση της «ακουστικής λαογραφίας». Αυτοί οι δίσκοι περιλαμβάνουν πέραν της μουσικής και ποίηση, «spoken word», παιχνίδια, και άλλες τελετουργίες που γίνονται στην κοινότητα καθώς και ήχους της φύσης. Έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι και να προσεγγίζω τη μουσική ως μια κοινωνική έκφραση συλλογικών εμπειριών, και αυτό παραμένει μια κατευθυντήρια αρχή για μένα.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ PERFORMANCE είναι μια συλλογική κίνηση μέσω του χρόνου. Ενώ η κίνηση είναι συλλογική, ο καθένας που συμμετέχει μπαίνει στη δική του διαδικασία και φτάνει στον δικό του προορισμό. Όταν είμαι στη σκηνή νιώθω ευγνώμων στα άτομα που δέχτηκαν να κάνουν αυτό το ταξίδι μαζί μου, και νιώθω ευθύνη για το φτάσιμο στον προορισμό τους.
ΕΧΩ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ με τον Ragnar Kjartansson, έναν φοβερό Ισλανδό καλλιτέχνη, στο έργο του «The Sky in a Room», όπου έπαιζα όργανο και τραγουδούσα το «Il cielo in una stanza» του Gino Paoli γύρω στις 50 φορές την ημέρα για μια περίοδο δέκα ημερών. Αυτή η εμπειρία μού άλλαξε τη ζωή. Πέρσι είχα τη χαρά να δουλέψω ως musical director γι’ αυτό το έργο, όταν παρουσιάστηκε σε παραγωγή του Fondazione Nicola Trussardi στο Μιλάνο. Επίσης, οι συνεργασίες μου με τη Δανή καλλιτέχνη Monia Sander συνεχίζουν να μου αποκαλύπτουν βαθύτερες συνδέσεις μεταξύ ζωής και τέχνης και μου μαθαίνουν πώς μπορώ ως καλλιτέχνης να δουλεύω με τον συσχετισμό μεταξύ προσωπικών εμπειριών και πολιτικών ζητημάτων. Η συμμετοχή μου στις όπερες του Κύπριου συνθέτη Αντη Σκορδή, που παίχτηκαν στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ «Κύπρια», είναι εξίσου σημαντική για μένα. Με έφερε ξανά σε επαφή με την πλούσια μουσική σκηνή της Κύπρου, και με συνέδεσε ξανά με τον τόπο μου μετά από χρόνια παρουσίας στο εξωτερικό.
ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ της Κύπρου θα έλεγα ότι η ουσία της μουσικής πολλές φορές δεν βρίσκεται στα ωδεία και στις εξετάσεις. Θα τους έλεγα να εμπιστεύονται την επιθυμία τους, να αγαπούν και να διατηρούν αυτά που τους ανήκουν και ότι η επαγγελματική καριέρα δίχως φροντίδα του εαυτού και των άλλων δεν έχει νόημα.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ είναι ένας δίσκος που λέγεται «Abundance» και θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι. Η δημιουργία του άλμπουμ ήταν μια τελετή στην οποία έφερα μαζί το παρελθόν και το παρόν, και τα κομμάτια που ηχογραφήσαμε είναι ξόρκια για απελευθέρωση από ορισμένες εξαρτήσεις, φόβους και περιορισμούς. Το άλμπουμ περιέχει τραγούδια από 5 χώρες σε 5 διαφορετικές γλώσσες και αποτελεί δικά μου τραγούδια καθώς και παραδοσιακά κομμάτια και επεξεργασίες κλασικών κομματιών.
ΩΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ να ξεκινήσω ένα vocal trio με άλλες δύο γυναίκες. Στη φαντασία μου θα φτιάχνουμε και πολλά άλλα πράγματα μαζί, (πχ ψωμιά, κείμενα, κοσμήματα, κήπους, ζωές). Θα αναγνωρίζουμε βαθιά η μια την άλλη και τα τραγούδια μας θα είναι ο ήχος αυτής της αναγνώρισης.
ΘΑΛΕΙΑ ΤΣΙΑΤΙΝΗ
TÁLTSIE
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: LOUISA BOCA
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ με τη μουσική ήταν όταν άγγιξα το πρώτο μου βιολί. Ήμουν μόλις τεσσάρων χρονών, όταν ρώτησα τους γονείς μου εάν μπορούσα να αρχίσω μαθήματα, κάτι που έγινε πραγματικότητα στα επτά μου. Από τότε δεν θυμάμαι στιγμή τη ζωή μου χωρίς μουσική.
ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ από την οικογένειά μου δεν είναι καλλιτέχνης, το σπίτι μου ήταν πάντα γεμάτο μουσική. Ο μπαμπάς μου πάντα έβαζε τα αγαπημένα του CD, όπως Queen, Michael Jackson, The Beatles, Nina Simon, Amy Whinehouse, Simon & Garfunkel, U2, ABBA και ειδικά Emma Shapplin τα πρωινά. Θεωρούσα λίγο υπερβολικό, όταν ήμουν μικρή, να ακούω σοπράνο από το πρωί αλλά πλέον είναι μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες.
ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΩ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ αντλώ την έμπνευσή μου από τα πάντα. Από μια σταγόνα νερού πάνω στο τζάμι, μέχρι τον κόσμο που μπαινοβγαίνει στα τρένα ή ακόμη και από τη μυρωδιά του καφέ το πρωί. Πιστεύω πως ό,τι σε αγγίζει, ό,τι σε κάνει να αισθανθείς κάτι με οποιονδήποτε τρόπο, είναι έμπνευση.
ΤΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ είναι σαν να μιλάς στον καλύτερό σου φίλο. Είναι απελευθέρωση των σκέψεων και συναισθημάτων, ανακούφιση, ένας τρόπος επανάστασης. Τα τραγούδια μου μιλούν κυρίως για ανθρώπινες σχέσεις, όνειρα, καινούριες εμπειρίες, φόβους και ανασφάλειες. Ηχητικά η μουσική μου είναι ένας συνδυασμός από indie/pop/soul.
Η TALTSIE, όπως είναι το καλλιτεχνικό μου όνομα, προέκυψε από το γεγονός ότι πολλοί φίλοι μου από το εξωτερικό δυσκολεύονταν να προφέρουν το ονοματεπώνυμο μου. Έτσι αποφάσισα να το σμικρύνω, συνδέοντας το όνομα και το επίθετο.
ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ από μια συναυλία με πιάνει το άγχος της σκηνής, το οποίο συνεχίζει μέχρι τα δύο πρώτα τραγούδια. Στο τρίτο κομμάτι, συνήθως εξαφανίζεται, ενώ στο τέλος δεν θέλω να κατεβώ από τη σκηνή. Είναι μαγεία να μοιράζεσαι τον εαυτό σου μέσω της μουσικής, ειδικά όταν νιώθεις ότι το κοινό συμμετέχει σε αυτό.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ήταν με την Αλέξια Βασιλείου στο Διεθνές Φεστιβάλ «Κύπρια» το 2017, με τον Αντρέα Παντελή στην τηλεοπτική εκπομπή «Roadtrip» το 2019, με τη Μικαέλα Τσαγγάρη, τον Λευτέρη Μουμτζή και τον Ανδρέα Τραχωνήτη στην ηχογράφηση του πρώτου μου EP, καθώς και με τον Μάριο Τακούσιη, με τον οποίο γυρίσαμε ένα live video πέρσι τον Σεπτέμβρη για τα live YouTube video series, που ξεκίνησε με το όνομα «Warehouse Diaries».
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ παρατηρώ μια θετική εξέλιξη στον τομέα της μουσικής στην Κύπρο. Ο κόσμος έρχεται όλο και περισσότερο σε επαφή με το τι συμβαίνει στο εξωτερικό και μέσα από φεστιβάλ όπως ο «Φέγγαρος», έχει την ευκαιρία να ακούσει πολλά μουσικά είδη, κάτι που επηρεάζει θετικά τη μουσική μας αντίληψη.
ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΝΗΣΙ, όπου δεν έχουμε μια αναπτυγμένη μουσική βιομηχανία και έτσι οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη μέσα στην κοινωνία καθώς και στο περιβάλλον της εκπαίδευσης, ότι το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι άξιο επάγγελμα. Ελπίζω αυτό να μην σταματήσει κανέναν από εμάς να κάνει αυτό που αγαπά ή να εμποδίσει να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Υπάρχει ήδη μια εξέλιξη, μια αλλαγή και εμείς ως νέοι έχουμε την ευθύνη να τη συνεχίσουμε και να την εμπλουτίσουμε.
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ είναι το EP που κυκλοφόρησα πέρσι με τίτλο «ToYou».Αποτελεί έναν συνδυασμό κομματιών από διάφορες φάσεις της ζωής μου που με με άγγιξαν με κάποιον τρόπο.
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΣΤΟΧΟΣ είναι να μπορώ να ζω κάνοντας αυτό που αγαπώ. Ιδανικά θα ήθελα να συνεχίσω να γράφω μουσική και να συνεργάζομαι με άλλους συνθέτες, παραγωγούς και μουσικούς ίσως σε ένα label ή με τη συμμετοχή μου σε μαθήματα σύνθεσης. Ένας άλλος στόχος μου είναι να ολοκληρώσω και να ηχογραφήσω διάφορα albums, τα οποία ευελπιστώ να μπορώ να παίζω live.
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΑΣΣΙΩΤΗ
AURELIA
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΙΛΤΟΣ ΤΑΒΕΛΗΣ
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΦΗ με τη μουσική ήταν στην ηλικία των 9, όταν τραγούδησα για πρώτη φορά σε ενδοσχολική χριστουγεννιάτικη γιορτή της τετάρτης δημοτικού, χωρίς να προειδοποιήσω κανέναν από την οικογένειά μου γι’ αυτό. Έπειτα, μετά από χίλια ζόρια, στα 12 μου χρόνια ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής και ηλεκτρικής κιθάρας. Τότε κατάλαβα το πάθος μου για τη μουσική.
ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ που άκουγαν κυρίως ο παππούς, η γιαγιά κι η μαμά μου. Ήταν δίσκοι γεμάτοι όμορφη μουσική και βαθύ στίχο, όπως της Χάρις Αλεξίου, του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και πολλών άλλων καλλιτεχνών. Μεγαλώνοντας, με την καταλυτική συμβολή του καθηγητή μουσικής Γιώργου Σκαρπάρη, οι μουσικοί μου ορίζοντες απλώθηκαν από Alannis Morissette και Pop/Rock ακούσματα μέχρι Queen και Pink Floyd.
ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΜΟΥ ήταν ανέκαθεν η ίδια η ζωή και τα μουσικά μου ακούσματα. Οι έντονες στιγμές δημιουργούν συναισθήματα και τα συναισθήματα δημιουργούν τραγούδια.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΚΡΥΒΟΥΝ ΠΟΛΛΑ. Καμιά φορά μπορεί να είναι διάλογος με τον ίδιο μου τον εαυτό, κάποτε είναι πράγματα που θέλω να ακούσω κι άλλες φορές είναι προσωπικά μηνύματα, που θέλω να στείλω για να μοιραστώ ένα έντονο συναίσθημα.
Η AURELIA ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ στα χρόνια των σπουδών μου στην Αγγλία, όταν έψαχνα να βρω ένα καλλιτεχνικό όνομα, ώστε να ξεκινήσω επίσημα τις εμφανίσεις μου. Διαβάζοντας διάφορα βιβλία, μου άρεσε πάντα να σημειώνω τις λέξεις, που μου έκαναν εντύπωση, γιατί ήθελα να τις εντάσσω στον λόγο μου. Μέσα σε όλα εκείνα που σημείωνα, θυμάμαι το βλέμμα μου να επιστρέφει πάντα στο όνομα Aurèlia, που σημαίνει «το χρυσό». Η επιβεβαίωση του να το κρατήσω, ήρθε μετά από ένα δώρο, που μου έκανε o δικός μου άνθρωπος τότε, μία πέννα κιθάρας που ανέγραφε «Aurèlia». Ένιωσα πως αυτό ήταν.
ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΝΙΩΘΩ την ενέργεια που υπάρχει στον χώρο, η οποία μεταφέρεται μέσα μου και ανταποδίδεται πίσω μέσω της ερμηνείας μου.
ΟΙ ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ που έκανα ήταν με την μπάντα μου (Estragos) στην Αγγλία, όταν ανοίξαμε τις συναυλίες των Bang Bang Romeo, οι οποίοι άνοιξαν το «Beautiful Trauma Tour» της P!nk. Επίσης, η συμμετοχή μου στο «The Dark Side Of The Moon Project» στο Μουσικό Φεστιβάλ Φέγγαρος, με την καθοδήγηση του Γιώργου Σκαρπάρη, η συνεργασία μου με την Nama Dama κι ακολούθως, οι συνεργασίες μου με παραγωγές στο εξωτερικό για μουσική και στίχο τραγουδιών, ταινιών, βιντεοπαιχνιδιών και διαφημίσεων στον Καναδά, την Αγγλία και τη Ρουμανία.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ είναι το τραγούδι μου «Second Home», το οποίο κινείται στους ήχους της Alternative/Indie μουσικής. Μιλά για τις τάσεις φυγής που έχουμε αλλά και για την τάση να κρατάμε τις άμυνές μας. Στο τέλος, συνειδητοποιούμε πως αργά ή γρήγορα αυτό που πραγματικά αξίζει, είναι το να περνούμε χρόνο με τους ανθρώπους που τους νιώθουμε σαν το δεύτερό μας σπίτι. Ακόμα και αν κάποτε αυτοί φύγουν.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ δουλεύω πάνω σε ένα καινούριο project, το οποίο συνοδεύεται από ντοκιμαντέρ και γίνεται σε συνεργασία με χορευτές, φωτογράφους και βιντεογράφους. Θα παρουσιαστεί σε φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, Εικόνας και Χορού αλλά και ως παράσταση σε θέατρο. Επίσης, γράφω ένα βιβλίο από ποιήματα και σκέψεις μου, το οποίο συνοδεύεται από δική μου μουσική.
ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τη φαντάζομαι γεμάτη δουλειά, μεράκι, όμορφες στιγμές, συναισθήματα κι ανθρώπους. Θα ήθελα μονάχα να γεννώ τέχνη.
Περιοδικό “Down Town”, τεύχος 738.
