Τρεις μήνες μετά τον θάνατο του 33χρονου μεταμοσχευμένου ασθενούς Γιάννη Λαμπίτση, οι γονείς του απευθύνονται με ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Χριστοδουλίδη, ζητώντας απαντήσεις και δικαιοσύνη. Καταγγέλλουν σοβαρές παραλείψεις στη διαχείριση της υγείας του παιδιού τους από δημόσια και ιδιωτικά νοσηλευτήρια, ενώ κάνουν λόγο για “παρατεταμένη σιωπή” των αρμοδίων και εκφράζουν φόβους για συγκάλυψη. “Δεν ζητούμε χάρη, ζητούμε δικαιοσύνη”, τονίζουν με συγκλονιστική ειλικρίνεια, απευθύνοντας έκκληση στον Πρόεδρο, όχι μόνο ως αρχηγό κράτους, αλλά και ως γονιό.

Αυτούσια η επιστολή

Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε,

Στις 25 Μαΐου 2025, ο αγαπημένος μας γιος Γιάννης Λαμπίτσης, γεννημένος στις 11 Ιουλίου 1992, μεταμοσχευμένος και ΑμεΑ, έφυγε αναπάντεχα και απροσδόκητα σε ηλικία μόλις 33 ετών, στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.

Στις 9 Ιουνίου 2025 απευθυνθήκαμε με επιστολή προς τον Υπουργό Υγείας, κύριο Μιχάλη Δαμιανό, καταγγέλλοντας όσα τραγικά διαδραματίστηκαν και ζητώντας άμεση, ενδελεχή και εις βάθος διερεύνηση της υπόθεσης.

Στις 19 Ιουνίου 2025, με πρωτοβουλία του Προέδρου της Επιτροπής Υγείας της Βουλής, κύριου Ευθύμιου Δίπλαρου, συγκλήθηκε εκτάκτως συνεδρία με θέμα τον θάνατο του Γιάννη. Τότε, η Πολιτεία μάς διαβεβαίωσε ότι η έρευνα θα ξεκινούσε αμέσως και ότι τα πορίσματα θα μας γνωστοποιούνταν το ταχύτερο δυνατόν.

Στις 20 Ιουνίου 2025 λάβαμε email από τον ερευνώντα λειτουργό ότι άρχιζε η διαδικασία. Στις 23 Ιουνίου 2025 μας ζήτησε διευκρινίσεις επί της επιστολής μας, τις οποίες δώσαμε άμεσα.

Σήμερα, 31 Αυγούστου 2025, τρεις μήνες μετά τον μαρτυρικό θάνατο του παιδιού μας, δεν έχουμε λάβει καμία επίσημη απάντηση. Θεωρούμε ότι τα συμπεράσματα της έρευνας έχουν εξαχθεί, αλλά εμποδίζεται η ανακοίνωσή τους. Η παρατεταμένη σιωπή δημιουργεί σε εμάς την οδυνηρή αίσθηση συγκάλυψης και προσπάθειας λήθης.

Κύριε Πρόεδρε,
σας απευθύνουμε την έκκληση και απαίτηση να δοθούν άμεσα οδηγίες ώστε να σταλούν σε εμάς, τους γονείς του Γιάννη, τα αποτελέσματα της έρευνας. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να καθυστερεί άλλο την αποκάλυψη της αλήθειας.

Τα βασανιστικά μας ερωτήματα

  • Γιατί ο Γιάννης, μεταμοσχευμένος και ΑμεΑ, χρειάστηκε να επισκεφθεί τέσσερις φορές τα ΤΑΕΠ του συστήματος υγείας με υψηλό πυρετό και έντονη ταλαιπωρία, μέχρι να αποφασιστεί η εισαγωγή του;
  • Με ποια κριτήρια και ποια πρωτόκολλα τον στέλνανε ξανά και ξανά στο σπίτι, ενώ η κατάστασή του επιδεινωνόταν;
  • Όταν προσήλθε δύο φορές στο ΤΑΕΠ του ιδιωτικού νοσοκομείου Απολλώνειον, εξετάστηκε από ειδικό ιατρό (νεφρολόγο);
  • Όταν ένας εμπύρετος ασθενής σε ανοσοκαταστολή, που δεν μπορεί να εκφραστεί λεκτικά, φτάνει σε ΤΑΕΠ ιδιωτικού νοσηλευτηρίου, δεν έπρεπε να ειδοποιηθεί η Μεταμοσχευτική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας για άμεση διακομιδή;
  • Ακόμα και αν δεν υπάρχει πρωτόκολλο, δεν είναι αυτονόητο πως ο ιατρός όφειλε να παραπέμψει το περιστατικό στη μοναδική κλινική αναφοράς μεταμοσχευμένων στην Κύπρο;
  • Όταν μεταφέραμε το παιδί μας για τρίτη φορά στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, γιατί δεν έγινε εισαγωγή;
  • Γιατί δεν εξετάστηκε από τον εφημερεύοντα ειδικό ιατρό της κλινικής;
  • Γιατί στις αγωνιώδεις ερωτήσεις μας δεχθήκαμε την προσβλητική φράση: «Όταν γίνετε γιατροί, τότε να έχετε άποψη»;
  • Γιατί έπρεπε να πάμε τέταρτη φορά για να γίνει τελικά εισαγωγή στη Μεταμοσχευτική Κλινική;

Περαιτέρω ανησυχίες

  • Έγινε πραγματικά ανεξάρτητη και αντικειμενική έρευνα, ή επρόκειτο για μια εσωτερική διαδικασία χωρίς διασφάλιση αμεροληψίας;
  • Μπορεί ποτέ ένας ιατρός που εργάζεται στο ίδιο νοσοκομείο να καταλογίσει ευθύνη ιατρικού λάθους σε συναδέλφους του;
  • Μήπως τελικά έχει εμπεδωθεί η λογική ότι οι ιατροί είναι άτρωτοι, χωρίς λογοδοσία και διαφάνεια;

Κύριε Πρόεδρε,

Με όλο τον σεβασμό προς το πρόσωπό σας, σας ρωτούμε:
Πώς θα αισθανόσασταν εάν βρισκόσασταν στη θέση μας;

Δεν ζητούμε χάρη· ζητούμε δικαιοσύνη. Ζητούμε τεκμηριωμένες απαντήσεις, εδώ και τώρα.

Σας παρακαλούμε, ως γονιός, να κατανοήσετε τον πόνο μας.
Ξέρετε πολύ καλά ότι οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Η ζωή δεν είναι πολυτέλεια· είναι δικαίωμα.

Το σπίτι μας άδειασε. Η καρδιά μας ράγισε.
Η ψυχή του παιδιού μας το αξίζει: Δικαίωση.

Με εκτίμηση,
Οι γονείς του Γιάννη
Ανδρέας και Μαρία Λαμπίτση