Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από τη Κερύνεια, γράφει για τον Δώρο Λοΐζου…
Σαράντα οκτώ χρόνια πίσω. Την Παρασκευή, 30 Αυγούστου ’74, λίγο πριν τις 8:00 το πρωί, ο Δώρος Λοΐζου με δύο συνεπιβάτες, κατευθυνόταν με το αυτοκίνητο του, προς τα γραφεία της ΕΔΕΚ, που στεγάζονταν τότε, επί της οδού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Δίπλα του, καθόταν η έγκυος σύζυγος του, ενώ στο πίσω κάθισμα, βρισκόταν ο γιατρός, Βάσος Λυσσαρίδης.
Καθώς το αυτοκίνητο πλησίαζε στην πλατεία Κάνιγγος, 150 μέτρα πριν τον προορισμό του, ακούγεται ένας πυροβολισμός… Ο Λυσσαρίδης από ένστικτο, επειδή γνώριζε τους θανάσιμους κινδύνους που τον απειλούσαν, γέρνει αμέσως στο πάτωμα, καλώντας και το ζεύγος Λοΐζου να κάνει το ίδιο. Όμως ο αγωνιστής – ποιητής, δεν πρόλαβε… Τον χτύπησαν αλλεπάλληλοι πυροβολισμοί. Πολλές σφαίρες, διαπέρασαν το σώμα του. Το αυτοκίνητο, ακυβέρνητο, χτυπάει σε ένα περίπτερο… Άνθρωποι περαστικοί, προστρέχουν και αντικρίζουν το άψυχο σώμα του Δώρου. Βουτηγμένο στα αίματα. Ο Γιατρός, τη γλίτωσε με ελαφρά τραύματα.
Εκατοντάδες πολίτες προσέρχονται αυθόρμητα στο σημείο που είχε γίνει το έγκλημα, καθώς και στο νοσοκομείο Λευκωσίας, ζητώντας επίμονα τη σύλληψη των ενόχων. Από τους πρώτους που μετέβησαν στο νοσοκομείο για εκδηλώσεις συμπαράστασης στον γιατρό, ήταν ο πρέσβης της Ελλάδος, Μιχάλης Δούντας, καθώς και ο προεδρεύων της Δημοκρατίας, μ. Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος και χαρακτήρισε την απόπειρα δολοφονίας τού αρχηγού της ΕΔΕΚ, ως εθνικό έγκλημα. Τις επόμενες μέρες, ήρθαν και συνάντησαν τον μακαριστό Γιατρό, ο μητροπολίτης Πάφου Χρυσόστομος, ο βουλευτής Τάσσος Παπαδόπουλος, αντιπροσωπείες του ΑΚΕΛ, της ΕΚΑ, της ΠΕΟ και λοιπά.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επικοινώνησε μαζί του τηλεφωνικώς, εκφράζοντας τη χαρά και ικανοποίηση του, για τη διάσωσή του. Μοναχογιός του Βύρωνα και της Λαύρας και αδελφός της Αθηνούλας ο Δώρος, ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος, με λεπτά αισθήματα. Μία χαρισματική προσωπικότητα, που είχε την ικανότητα να σε κερδίσει από την πρώτη στιγμή. Γεννημένος στη Λευκωσία στις 23 Φεβρουαρίου 1944, μετά την αποφοίτηση του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ.
Η κηδεία του, έγινε το Σάββατο 31 Αυγούστου, στην παρουσία της οικογένειας του, συναγωνιστών, φίλων, συναδέλφων, μαθητών και θαυμαστών του. Ήταν μία πρωτόγνωρη εκδήλωση τιμής, προς έναν μεγάλο αγωνιστή, έναν παιδαγωγό, έναν ποιητή.
Μεταφέρω λίγα λόγια από το ιστορικό επικήδειο λόγο του Γιατρού Λυσσαρίδη: «Έφυγες και ορφάνεψε η ανθρωπιά και αξιοπρέπεια! Οι απαίσιοι δολοφόνοι, τα εγκληματικά όργανα που οδήγησαν την Κύπρο στην τραγωδία, που άνοιξαν την πόρτα στην τουρκική κατοχή, που έστρεψαν τα όπλα ενάντια στον λαοφιλή ηγέτη τού λαού μας, τον Μακάριο. Οι δολοφόνοι, δεν σε σκότωσαν! Σε φύτεψαν στην κυπριακή γη, για να παραμείνεις Αθάνατος καθοδηγητής! Μην κλαίτε τον Δώρο! Μην κλαίτε τούς ήρωες! Μην κλαίτε αυτούς, που πεθαίνουν για λευτεριά..!
Παραθέτω επίσης, στίχους του Δώρου Λοίζου, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στις 22 Αυγούστου ’74, μόλις οκτώ μέρες, πριν τον θάνατό του: «Θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω, θα φορέσω το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα, και θα βγω στους δρόμους, και τις πλατείες. Με τουφέκια, φωνές και συνθήματα! Να ρεζιλέψω τους οπαδούς του συρματοπλέγματος! Να βάλω φωτιά στην Πρεσβεία του θανάτου».
