Ο Λοΐζος Πίπης γράφει για το Κυπριακό, τον Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και για τον Αμερικανό γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ…
Αναμέναμε από τον Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών πως θα κυριαρχούσαν οι Αρχές της Δικαιοσύνης και το κυπριακό πρόβλημα θα οδηγείτο σε αίσιο τέλος. Δυστυχώς, ο Γ.Γ., εξισώνοντας το θύτη με το θύμα, αδυνατεί να εισέλθει στην ουσία του προβλήματος για το διεθνές κι ευρωπαϊκό δίκαιο: Ποιος ο εγκληματίας; Ποιο το αδύνατο – ανυπεράσπιστο;
Το χειρότερο εδώ και πολύ καιρό, προβάλλει τη θέση Τατάρ του οποίου έχει γίνει εμμονή η λύση «δύο κράτη», Παρά τους διεθνείς απαγορευτικούς κανονισμούς. Αλήθεια τι θα γίνουμε με την πρόσκληση – πρόκληση για συζήτηση μεταξύ των δύο «οντοτήτων» για λύση «δύο κρατών», αντί του ενός και μοναδικού υπάρχοντος κυπριακού κράτους; Περάσαμε μετά φόβου εκείνες τις πύρινες Ιουλιανές μέρες και τώρα πορευόμαστε ήδη προς τις εξίσου καυστικές Αυγουστιάτικες μέρες και νύκτες, που μας τρυπούν τις τρυπημένες του 1974 μνήμες μας.
Είναι αλήθεια δύσκολο να προσπαθείς να απαρνιέσαι ή να σκεπάζεις τα όποια ποταπά που δημιούργησαν φτιαχτοί συνωμότες – προδότες της ειρήνης.
«Ζυμώναμε» το χώμα με τον ιδρώτα της συνείδησής μας και το ποτίζαμε με τα τρεχάμενα κελαρυστά νερά μας, έτσι για να τα κάμνουμε να καρπίζουν στο σήμερα και στο αύριο. Έτσι ήταν η ζωή μας τότε, συντροφιά με τους καρπούς της γης μας. Ζούσαμε μέρες χαράς, πίστης κι ευλογίας σ’ αντίθεση με το τώρα που Τούρκοι «αναθεωριστές» συνεχίζουν τις απειλές για τα ελληνικά νησιά, για την ΑΟΖ μας και «ομνύουν Πίστη δήθεν στον εθνικό όρκο και στη γαλάζια Πατρίδα»!
Και όμως, τούτοι οι τόποι δεν υπάρχουν πια για μας, σήμερα… Ανίδρωτα υποκείμενα, μπήκαν μια αυγή μέσα στα σπλάχνα τους και τους κούρσεψαν… Κι εμείς γυμνοί και «διασωληνωμένοι» γυροφέρνουμε εδώ κι εκεί, αναμένοντες ένα κάποιο χέρι, που θα μας αποτραβήξει απ’ εκείνη τη πυρά.
Αλήθεια ποιος είναι εκείνος ή ποια δύναμη που σταθερή στις αρχές της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, θα σταθεί δίπλα μας και μπροστά σε έναν δικτάτορα; Και να που μια φωνή, πολιτική, σημαίνουσα και ανθρωπιστική τάραξε τους ουρανούς και τις θάλασσες και γιόμισε τους σκλαβωμένους της κυπριακής γης με αισιοδοξία:
Είναι η φωνή του Γερουσιαστή Μενεντέζ ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον πολιτικό τομέα της Αμερικής. Λέγεται πως το έτερο ήμισυ – η γυναίκα του, κατάγεται από την Κύπρο. Οπωσδήποτε, Η Κύπρος γέννημα και θρέμμα της γυναίκας του Γερουσιαστή, είναι και δική του πατρίδα. Το ζεύγος Μενεντέζ αν και τόσα χρόνια μακριά της, νιώθουν και ζουν τον πόνο της από τότε που μπήκαν μέσα της οι οχτροί και αγωνιούν για το μέλλον της και για την τύχη της σκλαβωμένης Πατρίδας. Τόση στ’ αλήθεια έντονη ήταν η ανησυχία τους που από τις πρώτες ημέρες της εισβολής, ο εξοχότατος Γερουσιαστής, βρέθηκε στην Κύπρο –στο χωριό τους– Πραστειό του Μόρφου. Το μήνυμα του προέδρου στις εξωτερικές σχέσεις της Γερουσίας, το δέχθηκε με μεγάλη συγκίνηση ο κυπριακός κι ελλαδικός κόσμος που αφ’ ενός επέκρινε την εισβολή και την, συνεχιζόμενη κατοχή της Τουρκίας στο νησί και αφ’ ετέρου κάλεσε τον Ερντογάν να σταματήσει αμέσως τις απαράδεκτες ενέργειές του κατά του ελλαδικού και κυπριακού πολιτισμού και ανεφώνησε: Παύσατε, το ανόσιο έργο σας. Επί πλέον κάλεσε την κυβέρνηση να μη δώσει τα F-16 στην Τουρκία. Μπαίνοντας μέσα στο ερειπωμένο και χαλασμένο σπιτικό του, ο Μενεντέζ το αγκάλιασε με θέρμη κι άγγιξε ό,τι μπορούσε να αγγίξει… Και φεύγοντας κατέγραψε τα αισθήματα του για ένα άδειο ιερό χώρο που τον πάτησε, περπάτησε από μικρή η γυναίκα του κι έγραψε την ιστορία της.
