Ο Δαβίδ Κωνσταντίνου γράφει για τη ΔΔΟ ως μορφή λύσης του Κυπριακού…
Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, τον Φεβρουάριο του 1977, σε κοινή σύσκεψη με τον Ραούφ Ντενκτάς και τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Κουρτ Βάλντχαϊμ, συμφώνησαν σε κατευθυντήριες γραμμές (τέσσερεις τον αριθμό) για σκοπούς διεξαγωγής διαλόγου μεταξύ τους, τότε. Δηλαδή, το 1977, μέσα στις συνθήκες και τα δεδομένα της τότε εποχής και με νωπές ακόμα τις μνήμες από την τουρκική εισβολή και τις εκατοντάδες χιλιάδες των προσφύγων. Στις κατευθυντήριες εκείνες γραμμές στις οποίες συμφώνησαν δεν γινόταν λόγος για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Μάλιστα, να υπενθυμίσω στους αναγνώστες ότι στη βάση εκείνων των κατευθυντηρίων γραμμών και μετά από παρέμβαση και του αμερικανικού παράγοντα με τον Κλαρκ Κλίφορντ (τον ειδικό απεσταλμένο του Αμερικανού προέδρου, Τζίμι Κάρτερ, για το Κυπριακό) και την ασφυκτική πίεση των ηγετών των κομμάτων ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ο πρόεδρος Μακάριος έδωσε στη συνέχεια πακέτο προτάσεων για λύση του Κυπριακού, συνοδευόμενο και από μια σειρά προϋποθέσεων οι οποίες καθόριζαν βασικές αρχές οι οποίες αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος του πακέτου των προτάσεων. Σε αυτές τις προϋποθέσεις ήταν τόσο το θέμα της επιστροφής όλων των προσφύγων και της αποκατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και η προϋπόθεση να δοθούν, ταυτόχρονα, προτάσεις και από τον Ντενκτάς. Ο Ντενκτάς, ωστόσο, ακολουθώντας τις οδηγίες τις Άγκυρας, δεν κατέθεσε προτάσεις. Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος Μακάριος απεβίωσε πληγωμένος, διότι έδειξε καλή πίστη στους ξένους μεσολαβητές και ξεγελάστηκε. Πέθανε προτού να αποσύρει το πακέτο προτάσεών του όπως είχε την πρόθεση να κάμει, αλλά δεν πρόλαβε.
Δεν ήταν λίγοι που διαφώνησαν από τότε, προειδοποιώντας ότι τόσο οι κατευθυντήριες γραμμές όσο και το πακέτο προτάσεων συνοδευόμενο από χάρτη με δύο περιοχές, μια για κάθε κοινότητα, ήταν σοβαρότατο πολιτικό λάθος στο οποίο είχαν υποπέσει οι ηγεσίες μας. Και ακόμα εντονότερα όταν, υπό την «καθοδήγηση» των Άγγλων, ο ΟΗΕ και οι εκάστοτε διαπραγματευτές άρχιζαν να μας παρουσιάζουν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως τη «μοναδικά εφικτή» μορφή λύσης του Κυπριακού. Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στην Κύπρο δεν θα επιτρέψει στους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η υπογραφή μας σ’ ένα τέτοιο σχέδιο λύσης θα δώσει τη νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων στο νησί μας (που τόσο επιθυμούν οι Τούρκοι), με τον λαό χωρισμένο σε δύο κρατίδια, στη βάση φυλής και θρησκείας. Πρόκειται δηλαδή για μια κεκαλυμμένη μορφή διχοτόμησης της πατρίδας μας. Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα με το περίφημο Σχέδιο Ανάν (που υπενθυμίζω κάποιοι, ακόμα και στην Κύπρο, το παρουσίασαν ως την «τελευταία ευκαιρία» λύσης του Κυπριακού) το οποίο αποτελούσε την ενσάρκωση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Και σήμερα, δυστυχώς, τα δύο μεγάλα κόμματα στην Κύπρο, παρά την απόφαση του λαού στο δημοψήφισμα του 2004, εξακολουθούν και προπαγανδίζουν σε όλους τους τόνους ότι μοναδική λύση που μπορούμε να έχουμε είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Δηλαδή ζητούν από τον λαό, όταν θα φέρουν μια τέτοια λύση ενώπιόν του, να πει «ναι» στη νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων, «ναι» στο ρατσιστικό διαχωρισμό του λαού, «ναι» στη μη επιστροφή των προσφύγων στις εστίες και περιουσίες τους, «ναι» στους εποίκους που κουβάλησε η Τουρκία, άρα «ναι» στην πλήρη τουρκοποίηση των κατεχομένων μας εδαφών και τέλος «ναι» στη διχοτόμηση, που θα είναι πια νόμιμη. Αυτό θέλουν κάποιοι συγκεκριμένοι υποψήφιοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ζητούν την ψήφο μας.
