Ο Τάκης Μιχαήλ γράφει για τον Πανίκο Παιονίδη…
Όταν ο «Ιστορικός του μέλλοντος» θα θελήσει να βρει στοιχεία για τον Πανίκο Παιονίδη θα πρέπει να τα βρει ολοκληρωμένα και αντικειμενικά και όχι με φτιαγμένα κενά.
Ουσιαστική περίοδος της ζωής του Παιονίδη είναι αυτή που του επέτρεψε να γράψει δεκαεπτά βιβλία από ένα σύνολο δεκαοκτώ. Αυτή η περίοδος της πνευματικής του ελευθερίας ήταν όταν απαλλάγηκε από τον πνευματικό φασισμό. Κάθε κριτής του έργου του σαν θα διερωτηθεί γιατί στα χρόνια της έμμισθης ενασχόλησης του στο ΑΚΕΛ δεν έγραψε ούτε ένα βιβλίο εύκολα θα διαπιστώσει ότι: «Η πιο εξελιγμένη μορφή φασισμού είναι ο εγκλωβισμός του πνεύματος και όχι του σώματος».
Στο βιβλίο του, «Το Πείσμα του Ηρόδοτου», Ιούλης 2009, γράφει: «Αν τότε, το 1989, δεν έλεγα ”φεύγω”, λίγα χρόνια μετά ,μέσα σε μια ατμόσφαιρα μαρασμού της ηγεσίας του κόμματος, θα βροντούσα την πόρτα πίσω μου». Αυτά δεν γράφτηκαν «εν βρασμώ ψυχής» που εξάλλου δεν ήταν ίδιον του Παιονίδη, γράφτηκαν με ήρεμη σκέψη, είκοσι χρόνια μετά. Σ’ αυτά τα είκοσι χρόνια κανείς δεν του ζήτησε μια συγνώμη.
Γράφει ακόμα ο Παιονίδης: «Το κόμμα αντιπροσώπευε τα πιστεύω μου, το νόημα της ζωής μου. Φεύγοντας από το κόμμα, έχανα πέρα απ’ όλα τ’ άλλα και τους πόρους της ζωής μου. Κι’ όμως το αποτόλμησα. Αναλύοντας, τώρα, εκείνη τη περίοδο και τις συνθήκες που με έσπρωξαν στην έξοδο, βλέπω ότι η ζυγαριά κλείνει υπέρ της εξόδου». Γνώριζαν οι διώκτες του ότι του έκοβαν το ψωμί, «τους πόρους της ζωής», αλλά μέσα στην απανθρωπιά που τους χαρακτήριζε ίσως και να τον παρακολουθούσαν με αγαλλίαση, όπως και τον Χαμπή, τον Κώστα, τον Χρήστο, τον Μιχαλάκη, κ.ά.
Ο «Ιστορικός του μέλλοντος» θα ψάχνει και για ονόματα, ποιοί του έκοψαν το ψωμί, σε ποιους θα έκλεινε την πόρτα ο Παιονίδης. Είναι γνωστό: +Κυριάκος Χρίστου, Χαμπής Γενεθλίου, Ανδρέας Κόκκινος, +Νίκος Πέτρου, Ανδρέας Χρίστου και λίγο αργότερα Γιάννος Βαλανίδης.
Το 2012, ο Πανίκος αποφασίζει να βάλει τελεία στον κύκλο της συγγραφικής του ενασχόλησης. Προτείνεται μια εκδήλωση προς τιμή του. Στριμώχνονται οι ηγέτες, η διανόηση της αριστεράς, ποιός θα κάνει το σόου του, να μιλήσει για το έργο του. Για ακόμα μια φορά, 25 χρόνια μετά την εκδίωξη του, τους κλείνει την πόρτα. Ήταν απόλυτος, δεν ήθελε κανένα από αυτούς να μιλήσει για τη ζωή του. «Θέλω ο Τάκης Μιχαήλ να μιλήσει για μένα». ΕΘΑΛ, 8 Φεβρουαρίου 2012. Τίτλος: «Ο γύρος του κόσμου μέσα από δεκαοκτώ βιβλία».
Στον επικήδειο σας κ. Στεφάνου αφήσατε πίσω ένα κενό, μια όμορφη λέξη της ελληνικής γλώσσας, «συγγνώμη». Για ποια νέα μυαλά μιλάτε στην Εζεκία Παπαϊωάννου όταν δεν τολμάτε μια συγγνώμη; Κι εσείς κ. Ανδρέα Χρίστου, ένας των εχθρών του, με πόσο θράσος μιλήσατε, «εκ μέρους των φίλων του».
Είπε ο κ. Στεφάνου: «Πλήρωσε, ο Παιονίδης, το τίμημα που συνεπαγόταν μέσα σε εποχές άγριες και σκληρές, να σηκώνει ένας νέος άνθρωπος τη σημαία της κοινωνικής δικαιοσύνης, να είναι ενεργός αντιφασίστας, συνειδητός πρωτοπόρος της υπόθεσης της εργατικής τάξης και κάθε σκλάβου που επιχειρεί να αποτινάξει τις αλυσίδες του». Και εδώ παράληψη σας. Συνειδητός αντιφασίστας ήταν και το 1989, όπου αυτή τη φορά πλήρωσε από εσάς το κόστος και σας το θυμίζει εις «Το Πείσμα του Ηρόδοτου» και σε κάθε ένα του βιβλίο, όπου θα σας το θυμίζω. Επόμενο: «Ανδρέας Ζιαρτίδης, Χωρίς Φόβο και Πάθος».
