Η Μαριλένα Χριστοφίδου παραθέτει κάποιες σκέψεις της αναφορικά με το κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς μπήκαμε απότομα στη νέα μετά λοκντάουν εποχή. Χωρίς εξ αποστάσεως εργασία και με σχολεία σε πλήρη λειτουργία επιστρέψαμε σε μια «κανονικότητά», κάτι που, δυστυχώς, σημαίνει και απίστευτο μποτιλιάρισμα στον δρόμο σε ώρες αιχμής και κυρίως το πρωί. Τις προάλλες έπιασα τον εαυτό μου να παλεύει με το άγχος και την αγανάκτηση από τις 7:30 όταν είχα αφήσει τα παιδιά μου στο σχολείο και έπρεπε να συνεχίσω για τη δουλειά… εγχείρημα που μου πήρε 45 λεπτά σε σχέση με τα 15 που παίρνει χωρίς ιδιαίτερη κίνηση στο δρόμο.
Στο σχολείο συναντώ τους γείτονες μου που μένουν δυο βήματα από το σπίτι μου σε παρόμοια κατάσταση. Κι ενώ συμπάσχουμε, αντιλαμβάνομαι ότι εμείς είμαστε η αιτία της δικής μας ταλαιπωρίας, αφού κάθε πρωί γεμίζουμε το δρόμο κάνοντας την ίδια διαδρομή με διαφορετικά αυτοκίνητα. Πριν λίγες μέρες, παραλίγο μάλιστα να διαπληκτιστώ με έναν γνωστό μου -άθελα μας πιστεύω- αφού το πρωί υπάρχει ένας άτυπος ανταγωνισμός στον δρόμο που δεν μας επιτρέπει ευγένεια και προτεραιότητα σε άλλους.
Στο σημείο αυτό πραγματικά συνειδητοποιώ ότι η ποιότητα της ζωής στην πόλη μειώνεται κατά πολύ με τον παράγοντα μποτιλιάρισμα. Νεύρα, αγένεια, κακή οδήγηση, καθυστέρηση, άγχος και αγανάκτηση μόνο λίγα από τα πολλά αρνητικά. Σε αυτά προστίθεται η περιβαλλοντική ζημιά αλλά και το σοβαρό κόστος μετακίνησης.
Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα αυτό να αλλάξει. Δεν είναι υποφερτό να μετακινούμαστε υπό αυτές τις συνθήκες! Όμως τι θα μπορούσε να δουλέψει;
Σίγουρα η κίνηση στους δρόμους αυξάνεται με την έναρξη της σχολικής χρονιάς – άρα εκεί πιστεύω πρέπει να εστιαστούν και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Το Δημοτικό Σχολείο ξεκινά στις 7:45 όμως δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των παιδιών πριν τις 7:30. Αυτό σημαίνει ότι εντός 15 λεπτών όλοι πρέπει να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση. Σε μια χώρα χωρίς αξιόπιστες συγκοινωνίες αυτό σημαίνει περίπου όσα αυτοκίνητα όσοι και οι μαθητές. Τραγικό!
Δεν θα ήταν ωφέλιμο να αυξηθεί η ώρα που μπορεί ο γονέας να αφήσει το παιδί του στο σχολείο; Δηλαδή, αν το σχολείο είχε περίοδο άφιξης των παιδιών περίπου 40 λεπτά, δεν θα αποσυμφορίζονταν οι δρόμοι; Μεταξύ 7:20-8:00 π.χ. Έτσι οι γονείς να μπορούν να μεταβαίνουν στο σχολείο σταδιακά. Το ίδιο και με την ώρα που θα τελειώνουν το σχολείο τα παιδιά δηλ 1-1:30. Συνολικά μια ώρα την ημέρα περισσότερη σχολείο – όχι απαραίτητα μάθημα… Ίσως να αξίζει η χρηματοδότηση του κόστους αυτού αν διευκολύνει την κατάσταση.
Παράλληλες δράσεις, επίσης, ίσως βοηθήσουν όπως για παράδειγμα θεσμοί όπως το «walking school bus» όπου μια ομάδα μαθητών πηγαίνει στο σχολείο με τα πόδια μέσω επιλεγμένων ασφαλών διαδρομών με επιτήρηση κάποιων ενηλίκων. Αυτό φαίνεται να εφαρμόζεται σε μεγάλες πόλεις στο εξωτερικό με επιτυχία. Εκεί, μάλιστα, υπάρχουν ακόμα και apps που επιτρέπουν πιο εύκολα την συμμετοχή κάποιου μαθητή σε μια τέτοια ομάδα.
Καταλαβαίνω και αναγνωρίζω ότι υπάρχουν διάφορα θέματα που εμπλέκονται στην επίλυση τέτοιων ζητημάτων αλλά δεν αποτελούν δικαιολογία για την κατάσταση αυτή που ζούμε. Μετά από την αντιμετώπιση της πανδημίας από την κοινωνία έστω και με λάθη, πιστεύω ότι είναι δυνατή η λύση των συλλογικών αυτών προβλημάτων όταν υπάρχει ανάγκη και βούληση. Ας σκεφτούμε και ας προτείνουμε λύσεις, κάτι μπορεί να γίνει.
