Μια δοκιμαστική προβολή στο πλανητάριο Hayden του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης οδήγησε απροσδόκητα στην ανακάλυψη μιας άγνωστης σπειροειδούς δομής στο Νέφος του Όορτ, τη μακρινότερη περιοχή του ηλιακού μας συστήματος. Η παρατήρηση έγινε κατά τις τελικές δοκιμές της παρουσίασης «Συναντήσεις στον Γαλαξία μας», όταν επιστήμονες εντόπισαν μια περίεργη μορφή που έμοιαζε με σπείρα.
Η διαπίστωση οδήγησε τον πλανητολόγο David Nesvorny, υπεύθυνο για τα επιστημονικά δεδομένα της αναπαράστασης, να επανεξετάσει το αρχείο του. Αν και αρχικά θεώρησε ότι επρόκειτο για σφάλμα απεικόνισης, επιβεβαίωσε τελικά ότι πρόκειται για πραγματική φυσική δομή, δημοσιεύοντας τα αποτελέσματα στο περιοδικό The Astrophysical Journal.
Το Νέφος του Όορτ, μια θεωρητική ζώνη παγωμένων σωμάτων που εκτείνεται μέχρι και 100.000 αστρονομικές μονάδες από τον Ήλιο, απεικονίζεται συνήθως ως σφαιρικό. Ωστόσο, η ανακάλυψη της σπειροειδούς μορφής αποδίδεται πλέον σε γαλαξιακή παλίρροια, τη βαρυτική επίδραση του ίδιου του Γαλαξία μας — ενός πεδίου που περιλαμβάνει άστρα και σκοτεινή ύλη.
Η σπείρα εντοπίστηκε στο εσωτερικό του Νέφους, δηλαδή στο πιο κοντινό του τμήμα προς τη Γη. Η διαστρεβλωμένη δομή παρέμενε αόρατη στα δεδομένα μέχρι να μετατραπούν σε τρισδιάστατη καρτεσιανή απεικόνιση, μέσω της οποίας αποκαλύφθηκε το μοτίβο.
Για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή της, ο Nesvorny χρησιμοποίησε τον υπερυπολογιστή Pleiades της NASA, εκτελώντας προσομοιώσεις επί εβδομάδες. Όλες κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: η γαλαξιακή παλίρροια παραμορφώνει τις τροχιές αντικειμένων στο Νέφος, σχηματίζοντας τη συγκεκριμένη σπείρα.
Η ανακάλυψη υπογραμμίζει τη σημασία της επιστημονικής απεικόνισης και αποδεικνύει ότι ακόμα και σε περιβάλλοντα εκλαΐκευσης της επιστήμης, όπως ένα πλανητάριο, μπορεί να προκύψει νέα γνώση για το Σύμπαν.
