«Στη μυθοπλασία το έγκλημα λύεται και οι κακοί τιμωρούνται. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα στη δημοσιογραφία.»
– Πώς επηρέασε τη συγγραφική σας πορεία το γεγονός ότι υπήρξατε δημοσιογράφος, πέραν απ’ το ότι η ηρωίδα σας είναι και η ίδια δημοσιογράφος; Είχε τεράστια επιρροή. Πρώτα απ’ όλα το να είμαι σε αυτή τη δουλειά με έμαθε να παρατηρώ τους ανθρώπους και τα μέρη, καθώς ήταν στοιχεία που χρησιμοποιούσα στα κείμενά μου. Αυτό είναι κάτι που κάνω και στα μυθιστορήματά μου. Προσπαθώ να δίνω στους αναγνώστες την εμπειρία του να είναι εκεί, να ακούν τις ιστορίες των ηρώων, να τους βλέπουν. Δεύτερον, με έμαθε να δουλεύω με πειθαρχία. Έχοντας καθημερινά προθεσμία δεν μπορείς να ψάχνεις την έμπνευση και μαθαίνεις πως η σκληρή δουλειά είναι στο γραφείο.
– Ποιες διαφορές εντοπίζετε ανάμεσα στη συγγραφή κειμένων για μια εφημερίδα ή για ένα περιοδικό και στη μυθοπλασία; Ως δημοσιογράφος υπήρχε μια… άνεση. Εάν δηλαδή δεν άρεσε σε κάποιον το τι έγραφα, μπορούσα πάντα να πω ότι έγραψα την αλήθεια, απέδωσα πιστά όσα μου είπαν οι άνθρωποι, είχα τα σωστά γεγονότα. Το να γράφεις ένα βιβλίο είναι διαφορετικό, πιο ευάλωτο. Αν σε κάποιους δεν αρέσει, δεν μπορείς να διαφωνήσεις. Είναι θέμα γούστου. Φυσικά, είναι εξίσου διασκεδαστικό. Στη μυθοπλασία το έγκλημα λύεται και οι κακοί τιμωρούνται. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα στη δημοσιογραφία.
– Τι σας ενέπνευσε για το «Το θανάσιμο πέρασμα»; Η αληθινή ιστορία ενός κατά συρροήν δολοφόνου από την Καλιφόρνια όπου συνήθιζε να φωτογραφίζει τα θύματά του. Μετά που μπήκε στη φυλακή, η αστυνομία εντόπισε εκατοντάδες φωτογραφίες νεαρών κοριτσιών και αγοριών κλειδωμένες σε ένα ντουλάπι. Μια απ’ αυτές τις φωτογραφίες ήταν δυο κοριτσιών απ’ τη Δανία που είχαν τραβηχτεί στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης. Διάβασα μια ιστορία για το πώς η αστυνομία προσπαθούσε να εντοπίσει εάν ήταν ακόμα ζωντανές. Αυτό πυροδότησε τη φαντασία μου τόσο πολύ που έγραψα μια ιστορία για τα δυο αυτά κορίτσια και τι θα μπορούσε να τους είχε συμβεί.
– Συνηθίζετε να βασίζετε του ήρωές σας σε αληθινά πρόσωπα; Ναι, εν μέρει, αλλά όχι εντελώς. Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της ηρωίδας μου, της Νόρα και εμένα, αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ. Εκτός απ’ τη δουλειά ως ανταποκρίτρια στο Λονδίνο, και στις δυο μας αρέσει το kickboxing και να ακούμε την Billie Holiday. Και κάτι που δεν είπα ξανά, είναι ότι ο Αντρέας μοιάζει ακριβώς όπως έναν άντρα που είχα δει όταν ήμουν φοιτήτρια αλλά η ομοιότητα σταματά εκεί γιατί εκείνος ο άντρας δεν ήταν αστυνομικός.
Φιλgood, τεύχος 234.
