Άρτεμις Ευαγόρου: Tο σοβαρότερο πρόβλημα είναι ο κόσμος που φτιάξαμε να ζούμε

Έγραψε έναν κυπριακό οδηγό… ψυχικής επιβίωσης, εμπλουτισμένο με μία γερή δόση καυστικού και «ενήλικου» χιούμορ, συμβουλές αυτοβοήθειας, στρατηγικές και παιχνίδια αυτοβελτίωσης αλλά όλα ειπωμένα… αλλιώς.
 
– Πώς προέκυψε το νέο σου βιβλίο; Από τη συνειδητοποίηση ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν κάποιο ψυχολογικό φορτίο. Κάποιοι πονάνε λιγότερο και κάποιοι περισσότερο. Κάποιοι βρήκαν αποτελεσματικές μεθόδους αντιμετώπισης και κάποιοι, ακόμη το παλεύουν. Για χρόνια ανήκα στην τελευταία ομάδα και συχνά ένιωθα αβοήθητη και μόνη. Θέλω να ξέρουν, αυτοί που το χρειάζονται, ότι δεν είναι μόνοι και ότι υπάρχουν δημιουργικές λύσεις και μέθοδοι που μπορούν να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη, λειτουργική και ευχάριστη.

 

– Πρόκειται για ένα οδηγό προσωπικής ανάπτυξης. Πόσο σημαντικό είναι ή δεν είναι να έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας; Ζούμε σε μια παράλογη εποχή όπου ο ελεύθερος χρόνος και η αυτό-φροντίδα αντιμετωπίζονται σαν ναρκισσισμός ή ένδειξη τεμπελιάς, ενώ ένα πρόγραμμα παραγεμισμένο με δουλειά, αγγαρείες και υποχρεώσεις μας δίνει την κρυφή ικανοποίηση ότι είμαστε σημαντικοί, αναγκαίοι και ότι η ζωή μας έχει νόημα. Σε αυτό το σχιζοφρενικό πλαίσιο, το να αφιερώνουμε έστω και 10-15 λεπτά την ημέρα στον εαυτό μας είναι πλέον ζωτικής σημασίας. Σκέψου λίγο ότι οδηγείς ένα όχημα χωρίς να του βάζεις βενζίνη, λάδι και νερό, τι νομίζεις ότι θα γίνει; Aναπόφευκτα θα σε αφήσει στη μέση του δρόμου, με καπνούς να βγαίνουν από τη μηχανή, η οποία το πιο πιθανόν να έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Μας δόθηκε ένα «όχημα» από τη γέννησή μας, το οποίο για να δουλεύει ομαλά χρειάζεται να του βάζουμε βενζίνη και τα συναφή, να γνωρίζουμε τις δυνατότητές του και να σεβόμαστε τους περιορισμούς του.

 

– Αν θα απαριθμούσες τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, ποια θα ήταν αυτά; Θεωρώ ότι το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ο ίδιος ο κόσμος που φτιάξαμε για να ζούμε. Οι ρυθμοί, οι στόχοι και οι προτεραιότητές μας, πιστεύω δεν είναι καθόλου ευθυγραμμισμένα με αυτό που θα αποκαλούσε κανείς τη φύση μας. Το σώμα μας και η ψυχή μας το αντιλαμβάνονται αυτό και επαναστατούν, αντιδρούν σε αυτό τον βίαιο αγώνα δρόμου που έχουμε υποβάλει τον εαυτό μας και τα παιδιά μας. Πιστεύω ότι προς το παρόν, τα πρώτα βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση θα ήταν η ραγδαία απλοποίηση της ζωής μας και ο επαναπροσδιορισμός των αξιών και των στόχων μας.

 

– Αναρωτιέμαι όλη αυτή η φρενίτιδα… αυτοβελτίωσης που υπάρχει γύρω μας, το να αγχώνομαι για το στρες μου, δεν μας στρεσάρει ακόμη περισσότερο; Σίγουρα θα σε στρεσάρει ακόμη περισσότερο. Όπως και η συνεχής αναζήτηση για την ευτυχία θα σε κάνει πιο δυστυχισμένο. Μακάρι όμως να ήταν τόσο εύκολο, για έναν άνθρωπο που βιώνει καθημερινά την παραλυτική και διαβρωτική δύναμη του άγχους, απλά να σταματήσει να το σκέφτεται. Εννοείται ότι είναι μέρος του ενστίκτου της επιβίωσης να θέλει κανείς να βρει λύσεις, απαντήσεις και διέξοδο στην ψυχική του ταλαιπωρία. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι η «φρενίτιδα αυτοβελτίωσης» δεν είναι το πρόβλημα αλλά ένα κραυγαλέο σύμπτωμα.

 

– Πες μου μια συμβουλή που σου έχουν δώσει και προσπαθείς να την τηρείς ευλαβικά. «Απλά ξεκίνα». Όταν νιώθεις συγχυσμένος, καταβεβλημένος από κάποιον στόχο ή κάποιο πρόβλημα, μη χάνεις χρόνο, μην το υπερ-αναλύεις, απλά ξεκίνα. Μπορείς να ξεκινήσεις από κάτι μικρό, με μια πιο γενική κατεύθυνση, η οποία στην πορεία μπορεί και να αλλάξει, αλλά τουλάχιστον βάλε τον εαυτό σου «σε κίνηση» και σιγά σιγά βρίσκεται η άκρη του νήματος.

 

– Υπάρχει ένα περιστατικό από τα παιδικά σου χρόνια που να περιγράφει καλύτερα τον άνθρωπο στον οποίο εξελίχθηκες τελικά; Τίποτα το συγκεκριμένο, όχι. Σε γενικές γραμμές, όπως και στο παρελθόν, εξακολουθώ να έχω ανασφάλειες, να περνώ περιόδους μελαγχολίας ή να έχω εκρήξεις θυμού. Εξακολουθώ να είμαι κοινωνικά αδέξια και ενστικτωδώς να θέλω να αποσυρθώ από κάθε ανθρώπινη επαφή όποτε νιώθω άγχος. Όμως αυτό που δεν νιώθω πλέον, είναι η αίσθηση ότι είμαι ελαττωματικό προϊόν που πρέπει να διορθωθεί ώστε να μπορέσει να ζήσει μια καλή ζωή. Έμαθα να αποδέχομαι την ιδιοσυγκρασία μου, τις αδυναμίες μου και να τις κρατώ από το χεράκι τρυφερά, χωρίς επίκριση. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω κάθε κατάσταση με αναλυτική ειλικρίνεια και συμπόνια για όλους τους εμπλεκόμενους. Το χιούμορ επίσης, είναι σταθερός συνοδοιπόρος μου από την παιδική ηλικία. Ξεκίνησε πιστεύω σαν αμυντικός μηχανισμός και εξελίχθηκε σε αναπόσπαστο κομμάτι της έκφρασής μου. Ελπίζω, μέσα από το βιβλίο να μπορέσουν κι άλλοι να χρησιμοποιήσουν «εργαλεία» τα οποία βοήθησαν και εμένα ανά καιρούς.