Έλενα Ακρίτα: Χαίρομαι που δίνω βήμα στους «αόρατους ανθρώπους»

«Όταν είσαι δημοσιογράφος τόσα χρόνια πρέπει να είσαι εξαιρετικά παρατηρητικός σε συμπεριφορές ανθρώπων.»

– Το νέο σας βιβλίο «Τα Τάπερ της Αλίκης» εντάσσεται σε ένα διαφορετικό λογοτεχνικό είδος, σε σχέση με τα δυο προηγούμενα που ήταν αστυνομικά. Και πάλι όμως ο αναγνώστης εντοπίζει κοινά στοιχεία: την ανθρωπογεωγραφία, το κοινωνικό μωσαϊκό. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή ρότας ως προς το είδος; Ήταν ένα διαφορετικό στοίχημα και είμαι χαρούμενη που αυτή τη στιγμή είναι στην πρώτη θέση των best sellers. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, πιο πολύ με δυσκόλεψαν τα αστυνομικά παρά αυτό το βιβλίο που κυκλοφορεί τώρα. Πιστεύω ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι ό,τι πιο δύσκολο και θεωρώ εξοργιστικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν και μιλάνε απαξιωτικά γι’ αυτό. Το νέο μου βιβλίο μιλά για έναν τρόπο ζωής που λίγο-πολύ όλοι ζήσαμε στις μεγάλες αστικές πόλεις. Καλύπτει μια 20ετία τριών γυναικών που ζουν, διεκδικούν και ονειρεύονται μέσα σε ένα πλαίσιο, όπως είπες κι εσύ, καθαρά ανθρωπογεωγραφικό. 

 

– Οι ήρωες σας θα μπορούσαν να είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας, που όλοι γνωρίζουμε. Να υποθέσω ότι είστε σε μια διαρκή παρατήρηση των γύρω σας; Αυτό γίνεται αυτόματα πια, όχι σκόπιμα. Όταν είσαι δημοσιογράφος τόσα χρόνια και ειδικά χρονογράφος πρέπει να είσαι εξαιρετικά παρατηρητικός σε συμπεριφορές, σε εκφράσεις, στο πώς μιλάει ο άλλος, πως στέκεται, τι λένε τα μάτια του και τι η καρδιά του. Αυτό ήταν απλό για μένα λοιπόν ύστερα από τόσα χρόνια. Όταν τέλειωσα το βιβλίο, δεν σου κρύβω ότι τις αναζητούσα αυτές τις γυναίκες, εδώ στα πέριξ του χώρου του αθηναϊκού. 

– Αν διάβαζε το βιβλίο σας η κουμπάρα σας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, τι θα σας έλεγε; Νομίζω ότι το ψυχογράφημα που κάνω στην Αλίκη είναι ακριβές. Αυτή ήταν η Αλίκη. Κατά σύμπτωση είναι βιωματικό εν μέρει. Όπως η Βουγιουκλάκη είναι η νονά της Αλικούλας, της ηρωίδας του βιβλίου μου έτσι είναι και η νονά του γιου μου. Ήξερα λοιπόν πως ως νονά ήταν μια υπέροχη και γενναιόδωρη γυναίκα. Είχε πολλά ελαττώματα, νομίζω πως κάποια απ’ αυτά υπάρχουν στο βιβλίο αλλά ήταν ένα μαγκάκι και αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό που αγάπησα σ’ αυτήν.  

– Παρόλο το χιούμορ και τη νοσταλγία του βιβλίου μου έκανε εντύπωση η μοναξιά των ηρώων σας. Έχετε συναντήσει ανθρώπους που τους μοιάζουν; Όταν ο εξαιρετικά διαπρεπής συνάδελφος, ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης παρουσίασε το βιβλίο μου, είπε ότι για πρώτη φορά δίνεται βήμα και λαλιά στους «αόρατους ανθρώπους». Αόρατοι ήταν και εξακολουθούν να είναι δυστυχώς. Ανάμεσα στους ήρωές μου είναι ένα ζευγάρι gay και παρακολουθούμε μέσα απ’ τα 20 χρόνια της σχέσης τους τη μισαλλοδοξία της κοινωνίας που τους περιτυλίγει. Όπως αόρατο είναι ένα θύμα κακοποίησης που δεν το λέει πουθενά, όπως αόρατη μπορεί να είναι μια πόρνη. Όλους αυτούς τους θεωρούμε παρίες και κοινωνικούς λούμπεν. Μέσα απ’ το βιβλίο έχουν βήμα και υπόσταση και χαίρομαι γι’ αυτό.