Αυτό που προσδοκά η ηθοποιός Μυρσίνη Χριστοδούλου μέσα από το πολιτικό θέατρο είναι η μετακίνηση.
Μπορεί να μην πιστεύει ότι μια παράσταση μπορεί να σώσει τον κόσμο, αλλά είναι της γνώμης ότι το θέατρο μπορεί να μετακινήσει τον άνθρωπο. Η Μυρσίνη Χριστοδούλου παίρνει το όπλο της κι ενσαρκώνει μια εμβληματική Κούρδισσα αγωνίστρια στον απαιτητικό μονόλογο του Χένρι Νέιλορ «Άγγελέ μου», που ανεβάζει το Θέατρο ΑντίΛογος. Όπως και το 17χρονο κορίτσι από το Κομπάνι που υποδύεται, το οποίο αντιστέκεται στο ISIS, η ίδια δηλώνει φύσει και θέσει ειρηνίστρια. Δηλώνει παράλληλα και αισιόδοξη πιστεύοντας ότι αν ο καθένας μας κουνούσε έστω κι ένα λιθαράκι η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο θα παρέμενε ζωντανή.
– Υπάρχουν άγγελοι που κρατούν όπλα και σκοτώνουν; Αρχικά, ας ορίσουμε ως αγγέλους, ανθρώπους όπως είναι η Ρεχάνα. Νέοι και μη, που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο χωρίς βία, χωρίς όπλα, όπου οι άνθρωποι ζουν με ειρήνη. Ευτυχώς μεν, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Δυστυχώς δε, τέτοιοι άγγελοι αναγκάζονται ακόμα και σήμερα να σκοτώσουν. Επειδή άλλοι, όχι και τόσο αγγελικοί ανθρωποι, επιλέγουν γι’ αυτούς. Πιστεύω για παράδειγμα πως πολλοί Ουκρανοί και Ρώσοι αυτή τη στιγμή, βιώνουν ό,τι βιώνει και η Ρεχάνα, και ναι, πολλοί απ’ αυτούς είναι άγγελοι.
– Ποιες προσδοκίες έχεις από το κοινό ως προς την πρόσληψη του συγκεκριμένου έργου; Η Ρεχάνα, ο άγγελος από το Κουρδιστάν, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από μας, από οποιαδήποτε χώρα, οποιοσδήποτε από το κοινό. Κάποια στιγμή στην παράσταση τραγουδάω ένα τραγούδι στα κουρδικά. Ένας από τους στίχους λέει «για να ζήσουν τα παιδιά». Θα ήθελα το κοινό να πάρει τη θυσία της Ρεχάνα ως ένα μήνυμα για τα παιδιά του κόσμου, γι’ αυτά πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, ν’ αγωνιζόμαστε, να ελπίζουμε.
– Σε τι μπορούμε να προσδοκούμε από μια παράσταση πολιτικού θεάτρου σήμερα; Δεν πιστεύω ότι μια παράσταση μπορεί να σώσει τον κόσμο. Θα εθελοτυφλούσα αν το έκανα. Το θέατρο όμως μπορεί να μετακινήσει τον άνθρωπο. Αν ως μονάδες μετακινηθούμε, σιγά- σιγά, λιθαράκι- λιθαράκι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, ν’ αλλάξουμε την πολιτική κατάσταση του τόπου μας αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν πιστεύω ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών. Πιστεύω πως αν ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αν προσπαθεί και δε χάνει την ελπίδα του παρά τις απογοητεύσεις, αν σηκωθεί από τον καναπέ του, τότε έχουμε μέλλον. Αυτό προσδοκώ μέσα από το πολιτικό θέατρο: αυτή την μετακίνηση.
– Ποια θεωρείς την υπέρτατη πρόκληση σ’ ότι αφορά μια τέτοια θεατρική πρόταση; Οι προκλήσεις είναι πολλές. Καταρχάς είναι μονόλογος, αυτό από μόνο του εμπεριέχει μια δυσκολία αλλά και μια γοητεία, γιατί καλούμαι να παίξω πολλούς ρόλους και να επικοινωνήσω την ιστορία στο κοινό, το οποίο είναι ο βασικός μου συμπρωταγωνιστής. Υπέρτατη πρόκληση για μένα είναι να πω την ιστορία αυτής της γυναίκας με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάσει το μήνυμά της στο θεατή. Θα ήθελα η Ρεχάνα να είναι ήσυχη και περήφανη με την ιστορία της στα χέρια μου.
– Τι σου έχει αποκαλύψει για τον εαυτό σου η τριβή με το κείμενο αυτό; Έχουμε καταρχήν ένα βασικό κοινό με τη Ρεχάνα: είμαστε κι οι δύο φύσει και θέσει ειρηνίστριες. Έμαθα αυτή τη λέξη έφηβη, περίπου στην ηλικία της Ρεχάνα κι ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως ένας ορισμός πολιτικού περιεχομένου με αντιπροσωπεύει. Ακόμη είμαι. Αυτό που μου έχει αποκαλύψει η τριβή μου με το κείμενο είναι η συνειδητοποίηση για άλλη μία φορά ότι ως άνθρωποι ισορροπούμε συνεχώς πάνω σ’ ένα λεπτό σκοινί. Ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στη βία και τη μη βία, ιδιαίτερα όταν αφορά στην επιβίωσή μας. Αν με ρωτούσες πριν ασχοληθώ με το κείμενο αν θα σκότωνα σε περίπτωση που απειλούνταν η ζωή μου, θα απαντούσα με σιγουριά πως δεν θα σήκωνα ποτέ όπλο. Τώρα έχοντας την Ρεχάνα μέσα μου, σκέφτομαι πως δεν ξέρω. Εύχομαι πραγματικά να μη βρεθώ και να μη βρεθούμε ποτέ στη θέση της.
– Πιστεύεις ότι θέατρο είναι τελικά αυτό που συμβαίνει στο μυαλό του θεατή; Πιστεύω ότι θέατρο είναι αυτό που συμβαίνει μεταξύ του θεατή και του ηθοποιού. Υπάρχει μια ανταλλαγή ενέργειας στο χώρο, άλλοι τη διαβάζουν με το μυαλό τους, άλλοι με τα μάτια, άλλοι με την καρδιά τους. Σίγουρα, θέατρο είναι αυτό που λαμβάνει ο θεατής, γιατί χωρίς κοινό δεν υπάρχει θέαμα. Αλλά αν δεν υπάρξει πρώτα στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή του σκηνοθέτη, του ηθοποιού κι όλων των συντελεστών, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε και στο μυαλό του θεατή.
– Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που σε ωθεί στο σανίδι; Το παιχνίδι. Η σκηνή είναι σαν μια παιδική χαρά. Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει μέσα μου και μια μεγαλύτερη ανάγκη. Θέλω να λέω ιστορίες που αφορούν στο σήμερα, που προβληματίζουν για θέματα που με αφορούν. Ξέρω ότι δεν μπορώ ν’ αλλάξω τον κόσμο μόνη μου, αλλά αν καταφέρω μέσα από την τέχνη μου να μετακινήσω έστω κι έναν θεατή, τότε η ελπίδα μου για έναν καλύτερο κόσμο παραμένει ζωντανή.
– Ποια είναι η καλύτερη ανταμοιβή για έναν ηθοποιό; Είναι τα μάτια του θεατή μετά την παράσταση. Είναι μια αγκαλιά ή ένα σχόλιο ότι κάτι άλλαξε μέσα του. Πάλι, επιμένω σ’ αυτή τη μετακίνηση. Τι να κάνω, είμαι φύσει αισιόδοξη!
– Σου έχει κοστίσει η αφοσίωση στο θέατρο; Υπάρχει κάποιο τίμημα; Μου έχει κοστίσει ως προν τον χρόνο που βρίσκομαι μακριά από τους ανθρώπους μου. Όπως επίσης μου έχει κοστίσει κούραση κι έλλειψη ύπνου! Η ανταμοιβή όμως που παίρνω από τον κόσμο αλλά κι η ευχαρίστηση λέγοντας μια ιστορία που πρέπει να ακουστεί, είναι τόσο μεγάλη που αναπληρώνει το όποιο τίμημα.
- INFO: «Άγγελέ μου» του Χένρι Νέιλορ από το Θέατρο ΑντίΛογος σε σκηνοθεσία Αλεξίας Παπαλαζάρου. Λευκωσία, Δημοτικό Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή, από 22/5 και κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα στις 9μ.μ. (εκτός 28/5) μέχρι 12/6. 99251331, 70007721, SoldOut Tickets
