Η δημοφιλής πρωταγωνίστρια έρχεται στην Κύπρο παρουσιάζοντας τoν sold out στην Ελλάδα μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη, εδώ και 11 χρόνια, «Η πόρνη από πάνω» και μιλάει για εκείνα που την καθόρισαν ως γυναίκα αλλά και ως ηθοποιό.
– Πώς εξηγείτε αυτή την μεγάλη επιτυχία του θεατρικού έργου που θα παρουσιάσετε και στην Κύπρο, «Η πόρνη από πάνω»; Παίζετε εδώ και έντεκα χρόνια στην Ελλάδα, παράλληλα και στη Γαλλία… Ο Αντώνης Τσιπιανίτης κατάφερε να γράψει ένα κλασικό έργο, με την έννοια ότι μιλάει σε ανθρώπους όλων των ηλικιών, ανεξαρτήτως φύλου, οικονομικού και πνευματικού επιπέδου· είναι κάτι που έχει να κάνει με τις πανανθρώπινες αξίες, για τις οποίες όλοι πασχίζουμε και πολεμάμε: Η αυτοεκτίμηση, ο αυτοσεβασμός, η αγάπη, το ότι όλοι έχουμε ανάγκη από ένα χαμόγελο και από ένα χέρι να μας κρατάει. Και, βέβαια, με αναφορά στην κακοποίηση που γίνεται όλο και πιο επίκαιρο ως θέμα, δυστυχώς. Κοιτάξτε, άλλωστε, τι συμβαίνει γύρω μας, που η ενδοοικογενειακή βία έχει αυξηθεί τα τελευταία τρία χρόνια κατά 47% σε όλη την Ευρώπη – είναι ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ. Για να μην μιλήσω για ιστορίες που μου έχουν αφηγηθεί από 20χρονες κοπέλες μέχρι 80χρονες κυρίες…Η ζωή της Ερατώς ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα που έχω προσωπικά ακούσει.
– Υπάρχει κάτι στη ζωή της Ερατώς, που να αφορά και σε δικές σας, προσωπικές, εμπειρίες; Ευτυχώς, όχι. Μεγάλωσα με έναν υπέροχο πατέρα και οι άντρες στη ζωή μου μού έχουν φερθεί πάρα πολύ καλά. Ο σεβασμός, άλλωστε, δεν έχει να κάνει με το φύλο, αλλά με τον συνάνθρωπό μας – και στη συγκεκριμένη περίπτωση του θεατρικού έργου, με τον σύντροφο που έχουμε δίπλα μας.
– Έχω την αίσθηση πάντως, χωρίς να σας γνωρίζω προσωπικά, πως είστε μια δυναμική προσωπικότητα. Πράγματι; Προσπαθώ. Προσπαθώ να είμαι στην, λεγόμενη, δυνατή πλευρά των πραγμάτων έχοντας, όμως, πολλές ευαισθησίες· γενικότερα, θέλω να βρίσκομαι στη θετική πλευρά της ζωής – τώρα, κατά πόσο το καταφέρνω…Τελικά, αυτό που μένει, στο τέλος της μέρας, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό, σε ό,τι αφορά στη δική μας δουλειά, «προδίδεται» πάντα – είτε στη σκηνή, είτε στο πανί, είτε στο γυαλί. Η Μυρσίνη, επίσης, από το σήριαλ «Άγριες Μέλισσες», είναι ένα πολύ μεγάλο «δώρο» που μου δόθηκε, κι ο κόσμος έχει ένστικτο – κανείς δεν με «βρίζει», όλοι μου λένε για την ερμηνεία· κι αυτό είναι αξιοθαύμαστο.
– Τις στιγμές που «σπάτε» θέλετε να τις βλέπουν οι άνθρωποι γύρω σας ή προτιμάτε να αφορούν μόνο εσάς; Δεν κρύβομαι. Πάντοτε ήμουν ανοιχτή ως άνθρωπος και ποτέ δεν έκρυβα τα συναισθήματά μου. Στην αρχή, βέβαια, τρως μερικά χαστούκια, μαθαίνεις, κι έπειτα συνεχίζεις.
– Οι δυσκολίες της δικής σας ζωής τι σας έχουν μάθει; Ότι πρέπει να προσπαθούμε να βλέπουμε την καλή πλευρά των πραγμάτων, να αναγνωρίζουμε όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό μήπως αφορά κάτι βαθύτερο μέσα μας και, όταν παραδεχόμαστε πως είμαστε 100% υπεύθυνοι γι’ αυτό που ζούμε, πώς μπορούμε και να το αλλάξουμε.
– Έχετε κάνει μεγάλες αλλαγές στη δική σας ζωή; Ναι. Καταρχάς, έχω κάνει μεγάλες αλλαγές στην καριέρα μου. Έφυγα αφήνοντας έτοιμα πράγματα στην Ελλάδα για να πάω στη Νέα Υόρκη, άφησα μετά πράγματα στην Νέα Υόρκη για να επανέλθω στην Ελλάδα – τρεις φορές μηδένισα και ξανάρχισα. Κι αυτό με χαροποιεί, να σας πω την αλήθεια. Μου έδωσε δύναμη. Δεν με φόβισε. Δεν αναρωτήθηκα «θα τα καταφέρω;» – τα κατάφερνα.
– Οι προσωπικές σας στιγμές ευτυχίας σε τι αφορούν; Η γέννηση των τριών μου παιδιών είναι ανεπανάληπτη στιγμή. Φυσικά και η γέννηση των εγγονιών μου· το γεγονός ότι η πρώτη μου κόρη, τόσο μικρή, έγινε κι αυτή μάνα π.χ. μου έδωσε μεγάλη χαρά.
– Στιγμές μη ευτυχίας, ποιες είναι για εσάς; Σημασία έχει να αφήνουμε πίσω μας το κακό παρελθόν, γιατί το «τώρα» είναι ο πιο μακρύς χρόνος και με αυτό πρέπει να ασχολούμαστε, σκεπτόμενοι θετικά, γιατί οι σκέψεις που κάνουμε τη δεδομένη στιγμή, καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας. Ακόμη και τα τρία ατυχήματα που έχω πάθει, με έχουν μάθει…Το «τώρα» μου, ευτυχώς, είναι πολύ φωτεινό. Από παιδί, άλλωστε, έμαθα να είμαι προσανατολισμένη στο φως -και από τους γονείς μου, αλλά και κάνοντας «δουλειά» από μικρή με τον εαυτό μου- γι’ αυτό και βρήκα τη δύναμη και έφυγα από τόσο νωρίς, μόνη μου, για τη Νέα Υόρκη. Ό,τι αρνητικό μπορεί να μου συμβεί, λέω πως «για κάποιο λόγο γίνεται» και «κάτι μαθαίνω απ’ αυτό». Και με συγχώρεση προχωρώ· η συγχώρεση είναι μεγάλη ελευθερία.
– «Επιτυχία» τι είναι για σας; Η αναγνωρισιμότητα, τα λεφτά; Η αναγνωρισιμότητα έχει να κάνει με το αποτέλεσμα της δουλειάς μας, γιατί η δουλειά του ηθοποιού έχει να κάνει με πάθος, με μόχθο και με πόνο. Και χαίρομαι πολύ που, από τα 14-15 μου χρόνια, ήξερα πως αυτή θα είναι η πορεία μου και τίποτε άλλο. Το γεγονός δε ότι μπορώ και ζω από αυτή τη δουλειά μού προκαλεί τεράστια ευγνωμοσύνη. Νιώθω τυχερή για δύο λόγους: Καταρχήν, που από μικρή, συνειδητοποιώντας τι θέλω να κάνω στη ζωή, δεν υπήρχε ούτε ένα 1% μέσα μου που να μου λέει ότι μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή τη δουλειά και, από την άλλη, που κανένα από τα παιδιά μου δεν θέλησε να ασχοληθεί με την υποκριτική.
– Γιατί το λέτε «τύχη» αυτό; Γιατί αυτή η δουλειά έχει πολλά «σκοτεινά» μονοπάτια από τα οποία πρέπει να περάσεις. Ξέρετε, για παράδειγμα, τι σημαίνει να πηγαίνεις πρωί πρωί στο γύρισμα και να έχεις να κλάψεις για ένα χαμένο παιδί;
Η παράσταση «Η πόρνη από πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη, θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 18/3 στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας και το Σάββατο 19/3 στο Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού. Εισιτήρια πωλούνται στο www.soldoutticketbox.com και στα καταστήματα Stephanis.
Ελεύθερα, 6.3.2022.
